Maandag 4 maart.
We starten een nieuwe week in M’Hamid en vandaag is het wasdag.
Bashir komt al vroeg langs voor zijn dagelijks koffietje. Vandaag heeft hij zelfs brood bij en vraagt of we niet wat kaas hebben, zodat hij hier kan ontbijten.
Daarna haalt Rietje haar wasmachine boven en wonder boven wonder deze keer is de meeste vuile was van mij. Maar dat is gemakkelijk te verklaren omdat vandaag donkere kledij wordt gewassen en ik draag nu eenmaal meer donkere kleuren dan Rietje.
Het is praktisch middag als alle was aan de wasdraad hangt. Er is vandaag een beetje wind zodat de kleren vlug zullen drogen.
Op het middaguur loop ik even naar het dorp om brood te kopen bij de verse bakker.
Tijdens onze lunch komt Mohamed ook nog langs met een vers brood. Geen nood dat is morgen ook nog lekker.
We chatten ook lang met kleine zus Joni met een update over haar gezondheidstoestand.
Hassan zal rond 16u langskomen voor een verrassing maar terwijl ik dit schrijf is het al 16u30 en geen Hassan te zien.
Maar ja dat kennen we, we zijn nu eenmaal in Afrika.
Het is 16u50 en Hassan telefoneert ons met de boodschap dat we zonder Nanouk naar de uitgang van de camping moeten komen. We geven Bashir vlug de sleutel van onze koets voor Nanouk en weg zijn wij. En daar volgt een grote verrassing want heel de familie zit in de jeep. Rietje zet zich op de achterbank naast Izana en Mofida terwijl ik plaats neem naast onze chauffeur Hassan. Mohamed zit achteraan in de kofferruimte en Nanouk kan er echt niet meer bij.
Het gebabbel in de auto van de familie klinkt als muziek in de oren.
Hassan rijdt ons via pistes en geen pistes, door zandberg en dal naar verschillende bestemmingen in de woestijn. We zien 🐪🐪🐪 en een bivak. Wat verder stoppen we aan een monument waar een motard tijdens een rally is omgekomen. En daarna rijden rijden en dooreengeschud worden. In de verte zien we enkele struisvogels en met wat brood worden ze dichterbij gelokt. Achter een omheining loopt eveneens een kleine kudde struisvogels. De vogels zijn hier in zuidelijk Marokko praktisch uitgestorven en zijn hier terug geïmporteerd dankzij de hulp van Quatar. Binnen de omheining zien we ook een addax of mendesantilope, die ernstig bedreigd is in de Sahara en praktisch is uitgestorven in het grootste gedeelte van zijn voormalige verspreidingsgebied.
De addax heeft een grijzig witte vacht met een witte romp, buik, ledematen en gezichtstekening. 's Winters is de vacht grijzig bruin van kleur, 's zomers zandgelig tot wit. In een aangelegde poel zwemmen een heleboel eenden. Wat je allemaal niet tegenkomt midden in de woestijn. Als we verder rijden langs de omheining zien we in de verte een kudde gazellen. Ze zijn zeer schuw en je kan ze moeilijk benaderen. De foto’s zijn van heel ver genomen.
We zetten onze tocht verder en stoppen aan een put waar drinkwater wordt opgepompt met behulp van zonnepanelen. Blijkbaar is dit aangelegd door de inrichters van de Marathon des Sables maar spijtig genoeg is de mooie installatie het slachtoffer van dieven. De omheining die er rond stond is grotendeels verdwenen en er ligt zelfs een zonnepaneel op de grond. Spijtig toch.
Een volgende stop is bij een ruïne die vroeger het ouderlijk huis was van de familie Khadiri. Midden in de woestijn en ver van de bewoonde wereld. Vanop het dak van de woning heb je een prachtig zicht op de omgeving. Hassan herinnert zich nog dat het daar vroeger overal groen was en nu is het een dorre kale vlakte.
De avond valt stilletjes aan en een eind verder stopt Hassan plots en we lopen met hem mee tot boven op een hoge duin waar we in de verte de lichtjes van M’Hamid kunnen zien. Izana en Mofida zijn bij de auto gebleven en we zien daar reeds een kampvuur branden.
En daar genieten we op een tapijt van de prachtige sterrenhemel en de volledige stilte. Ondertussen prepareert Izana thee die wordt opgewarmd met houtskool van het vuur.
Ongelooflijk genieten toch. Het is helemaal niet koud vanavond en Izana begint ook nog aan een tweede theeceremonie met daarbij wat koekjes en nootjes om te eten. De terugweg duurt heel wat langer dan verwacht en Rietje wordt wagenziek. Hassan moet zelfs even stoppen om haar op haar positieven te laten komen. Mofida is daar onmiddellijk met water om haar gezicht en hals nat te maken. Ik zet me dan maar achteraan zodat Rietje vooraan kan plaatsnemen. Rond 22u45 zijn we terug thuis en Bashir wacht daar op ons onder de luifel met Nanouk bij hem. Fantastisch toch hoe ons Noukske wordt verzorgd door Bashir en de hele familie.
Rietje haar maag is ondertussen ontregeld en ik eet nog een stukje van mijn verjaardagstaart.
Veel te laat om het verslag te schrijven vandaag.
Het geschenk van vandaag van Hassan en zijn familie is echt een godsgeschenk geweest. Een fantastische ervaring in de woestijn.
Duizendmaal Shukran. Ik denk eraan om mijn verjaardag hier elk jaar te komen vieren met de familie Khadiri.
I

Geschreven door Reizen.met.Rietencis