Vandaag een speciale dag. We hebben een woestijn safari geboekt met Hassan, de zoon van de campingeigenaar. Ook vorig jaar heeft Hassan ons de woestijn getoond. Uiteraard was hij niet stipt op tijd maar dat zijn we hier gewoon en moet je erbij nemen.
Rond 10u 30 vertrokken via de hoofdstraat van Mhamid en eens daar voorbij stopt onmiddellijk de bewoonde wereld en rijdt je de woestijn binnen. Na een aantal km komen we aan een oase waar veel ruccola staat, gebruikt in de tajine en couscous. Deze ruccola is veel sterker van smaak dan bij ons. We komen ook een kudde dromedarissen tegen met heel wat jongen. Blijkbaar een goede mariage dit jaar. De dieren zijn toeristen gewoon en blijven poseren zodat de nodige kiekjes kunnen genomen worden. Het landschap verandert voortdurend van zand naar stenen. Af en toe kom je een jeep met andere toeristen tegen of een karavaan dromedarissen, maar voor de rest is het eindeloos. Zo ver als je kan zien. Aan een waterput komen de karavanen met hun dromedarissen drinken en ook onze tsaren kunnen zich verfrissen. We moeten Nimrod tegenhouden of hij gaat helemaal in het water liggen. Enkele nomadenvrouwen doen er de was aan de waterput en zij verkopen kleine gevlochten dromedarissen, waarvan Riet er eentje koopt. Een van de vrouwen wil graag een foto van onze tsaren. Onze verdere trip brengt ons bij de oasis sacreé, een heilige bron, waar we onze lunch krijgen. Vorig jaar waren we er helemaal alleen maar nu is het druk en maken vele jeeps er een halte. Er staat een tent waarin het eten wordt bereid. We drinken er vers appelsiensap en eten er een lekkere Marokkaanse salade. Het is heel warm en er liggen tapijten waar je op kan rusten in de schaduw. Spijtig genoeg is het er voor ons wat druk, maar Hassan wil hier wat wachten tot het wat koeler is voor onze tsaren.
Daarna rijden we verder tot bij een nomadententje waar een man en een vrouw in primitieve omstandigheden leven samen met een ezel, kippen en geitjes. Ook vorig jaar zijn we hier gestopt maar nu is alleen de vrouw thuis. De man is op ronde met zijn kudde geiten. We zien er een hele hoop heel jonge geitjes. We drinken er thee en gekarnde geitenmelk en eten wat dadels. De vrouw blijft enigszins op afstand, maar gedraagt zich toch meer open dan vorig jaar omdat ze ons herkent. Waarschijnlijk toch een heel hard leven hier voor deze mensen maar nog zeer authentiek. Behalve de onvermijdelijke gsm en een zonnepaneel voor verlichting en elektriciteit is er hier totaal geen luxe.
Onze uiteindelijke bestemming is het tentenkamp van Erg Chigaga, de hoogste duinen van Marokko. We hebben geluk want we zijn er net als vorig jaar helemaal alleen. Omdat we zo laat arriveren worden de plannen gewijzigd. In plaats van een tochtje op een dromedaris rijden we met de jeep naar de hoogste duin om de zonsondergang te bewonderen. Het is een hele klim tot boven en eerst Riet en daarna Isabelle blijven achter omdat we toch te laat boven zijn voor de zonsondergang. Ik loop nog tot boven met Nanouk en Nimrod maar we zijn te laat. Maar toch indrukwekkend zelfs zonder zonsondergang. Nimrod is ook moe en blijft tijdens de afdeling een paar keer gewoon liggen. Riet is ondertussen nog steeds aan het beven van de grote inspanning. Op de terugweg blijft onze jeep in het zand steken en met behulp van een andere jeep en mankracht geraken we er toch uit. In het bivak drinken we eerst buiten thee en daarna wordt het avondmaal opgediend. We eten wel binnen in één van de tenten, die als restaurant is ingericht. We eten soep, daarna een vegetarische tajine en als nagerecht bananen en fruit. Onze tsaren kunnen hier gewoon vrij rondlopen. Fantastisch!
Om de avond af te sluiten wordt er een kampvuur gemaakt en krijgen we een privéconcert van Hassan en zijn vrienden. Heel heel mooi en dit alles onder een fantastische sterrenhemel. Na het concert praten we nog een hele tijd met Hassan en zijn vriend Saïd. De twee vrienden zijn samen opgegroeid in Mhamid en hebben heel veel kennis over de natuur en de woestijn.De sterrenhemel is onvergetelijk en doet ons terugdenken aan onze reis door Namibië. De eindeloze stilte is het mooiste geluid dat we kennen. Isabelle wil hier de hele nacht aan bij het kampvuur te zitten maar ik krijg het koud in mijn regenjasje zonder fleece, die in onze camper is achtergebleven. Nimrod kruipt al vroeg in de tent waar wij slapen, maar Nanouk blijft de hele avond bij ons aan het kampvuur.
Een fantastische ervaring vandaag, een dag om nooit te vergeten.
Geschreven door Reizen.met.Rietencis