Maandag 1 mei en feestdag in België.
Hier dag 2 van het festival des Nomades.
En vanmorgen een heuse woestijnstorm. Maandag is de wekelijkse soukdag in M’Hamid en Rietje doet mijn Touaregsjaal aan om me te beschermen tegen het zand. De storm schrikt blijkbaar de marktkramers af en er is weinig of niets te zien.
Er is bijv. slechts één standje dat appelen aanbiedt maar de meeste zijn al half rot.
Mohamed heeft gisteren nog eerst Nanouk uitgelaten, vooraleer hij is vertrokken naar het festival en zijn mama vertelt ons vanmorgen dat Nanouk heel braaf is geweest tijdens onze afwezigheid en zij ze de hele avond niet heeft gehoord.
Onze Nederlandse buren, René en Dini zitten ondertussen met gesloten ramen en deuren in hun busje om het zand buiten te houden. Onze andere buren, Zwitsers met jeep en daktent pakken in en zoeken koelere oorden op.
En wij trekken ons terug in ons huisje met airco.
We leven hier als echte nomaden in M’Hamid en doen op de warmste uren van de dag een siësta zoals ook onze familie hier.
We hebben het echt getroffen en worden hier als VIP’s behandeld. Na de korte nacht kunnen we wel een dutje gebruiken.
Na de middag is de storm voorbij maar we laten toch het vooravond programma aan ons voorbijgaan: de hockeywedstrijd en het bakken van het brood op zand zal voor een volgende keer zijn.
Om onze laatste dag met Hélène en Claude af te sluiten, ontkurken we onze laatste fles champagne en we hebben zelfs een privé kok ingehuurd. Hélène heeft rijst gekookt en prepareert in de wok een lekkere schotel met grote garnalen, kip en kokos.
Heel lekker met een een flesje rode wijn erbij.
Geen tijd om af te wassen en we vertrekken naar het festival. Hélène en Claude gaan niet mee en we arriveren er wat laat, zodat we de eerste 2 groepen missen.
De derde groep is Tarwa N’ Tiniri, een desertblues band uit Ouarzazate. Muziek in de stijl van Tinariwen en Tamikrest, waar ik zo een grote fan van ben. Het wordt een heel mooie set met stevig gitaarwerk en samenzang. Voor mij het mooiste optreden van het festival.
De volgende groep is Baber Band, een groep uit Laayoune, met moderne muziek uit de Sahara en het jonge volkje vindt het geweldig en gaat compleet uit de bol. Voor ons toch wat minder authentiek.
Als afsluiter is het beurt aan Younes Boulmani, een artiest uit Erfoud die nationale populariteit geniet en waarvan de teksten woord voor woord worden meegezongen. Ook te modern naar onze mening maar beter dan Baber Band.
Op het einde zijn er opnieuw enkele overenthousiaste jongeren, maar gelukkig is er voldoende politie aanwezig om moeilijkheden te vermijden.
Toch spijtig dat enkelingen de boel kunnen verpesten.
Het 18de festival des Nomades wordt afgesloten met een toespraak van Noureddin Bukrak, de organisator van het festival en eveneens de leraar Arabisch van de jongens hier. Naar onze mening werd er te weinig authentieke nomadenmuziek geprogrammeerd maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de moeilijke opstart van het festival na de 2 coronajaren.
Maar volgend jaar zijn we er zeker opnieuw bij.
We wandelen met René en Dini terug naar onze campers en als ik voorstel om nog een biertje te drinken, toont René ons nog een video van één van de vorige festivals hier en zo wordt het 3 uur vooraleer we in ons bedje kruipen.
Geschreven door Reizen.met.Rietencis