De volgende dagen zijn opnieuw heel hectisch. Regelmatig mailen en bellen we naar de consul Peter Ponjaert en lopen we over en weer bij de Belgische Corona vrienden. De consul stelt ons voor om, in afwachting van een ticket, naar Asilah te rijden niet ver van Tanger. Maar de camping aldaar staat volledig vol en de andere camping is gesloten. Didier stelt dan voor om meer zuidelijk naar Oualidia te rijden en de consul zal papieren opmaken om door Marokko te reizen. We moeten echt dringend weg uit Merzouga want de hitte wordt echt te veel: 40 graden is te veel. We registreren ons ook op de site van Balearia, die begin juni een 5 tal overvaarten organiseert naar Malaga.
Dinsdag 26 mei zien we eindelijk Eddy en Myriam terug. Zij komen naar Merzouga voor een doktersattest. Ik spreek af hen te ontmoeten in het dorp maar de dokter is niet aanwezig en ik neem hen mee naar Didier en Ingrid omdat zij de dokter persoonlijk kennen. In de namiddag vergaderen met ons achten samen om onze route richting zee te bespreken.
Woensdag 27 mei bezoeken we nog eens Bernard en Sylvaine, onze Waalse vrienden. De dokter is er om voor hen en 2 koppels Fransen een attest te schrijven dat ze wegens gezondheidsredenen niet in de hitte van Merzouga kunnen blijven. We maken daar ook gebruik van om een attest te laten schrijven. Het is heel eenvoudig: al diegenen die medicijnen nemen zijn ziek en de anderen zoals Rietje hebben een pathologie médicale. We besluiten om in de Kasbah Sania te blijven eten om dat attest te vieren. Rond 19u telefoneert de consul Peter Ponjaert voor de eerste keer zelf naar ons en moeten we onze gegevens voor de zoveelste maal doorgeven. Hij meldt ook dat hij voor Ingrid en Didier een ticket heeft geregeld op 4 juni naar Malaga. Onze opmerking dat we liever alle 3 samen willen reizen wordt niet in dank aanvaard. We beseffen niet wat voor moeite hij bij de Spaanse autoriteiten heeft moeten doen om een ticket te regelen. Ik spring dan halsoverkop op mijn terug herstelde fiets om hen te gaan verwittigen. Algemene verslagenheid bij de anderen en ook Ingrid en Didier opteren om samen te blijven. Het is echt niet normaal meer dat wij op de hoogte worden gesteld dat Ingrid en Didier een ticket hebben en de betrokkenen niet. Onze plannen om eerst samen naar de kust te rijden vallen in het water. De update die we van NKC krijgen is ook allesbehalve hoopgevend. Zij laten weten dat de mogelijkheden om naar Europa te varen zeer beperkt zijn. De overtochten naar Algeciras blijven volledig opgeschort. Af en toe zijn er afvaarten naar Europa maar de bootmaatschappij is afhankelijk van de toestemming van de Marokkaanse autoriteiten. Een ambassade moet daarvoor goedkeuring aanvragen en een potentiële passagierslijst overleggen en als toestemming is verkregen worden de passagiers opgebeld door de veerbootmaatschappij met een aanbod van een ticket.
Maar in de praktijk worden eerst Franse en Spaanse potentiële klanten opgebeld. We kunnen ons registeren maar de kans is klein dat we meekunnen.
Woensdagavond eten we samen met Bernard en Sylvaine brochettes de dinde met frietjes, gezellig buiten op het terras van de Auberge. Het roséwijntje smaakt eveneens en we maken er een leuke fijne avond van met onze Waalse vrienden. Rond middernacht zijn we terug aan onze camper.
Veel tijd om ons reisverslag bij te werken hebben we hier echt niet. Druk druk druk!!!!
Geschreven door Reizen.met.Rietencis