We hadden ons laatste ontbijt hier in Vlora en we besloten om dit keer het ontbijt te nemen van het htioel. We vroegen de bediening welke ze aanraden en dit bestelden we. Het werd de omelet alsook het spiegelei met kaas uit de oven. We bestelde er nog een wafel met chocolade en banaan bij en we genoten oprecht van dit alles. We hadden de koffers al; gepakt en vertrokken naar onze volgende bestemming; Sarande. We kwamen hier rond 11:00 aan en we zitten in een gaaf hotel met een privestrand in een afgelegen baaitje. Je loopt zo de zee in en er staan vele bedjes om op te chillen. We twijfelde toch of we hier wel moesten zitten want het licht veen flink stukje lopen van het centrum dus lekker even het stadje in zit er niet in, ook niet met de auto, maar we besloten dit toch te doen aangezien we zin hebben om veel te zwemmen en te chillen en samen zijn. De avonden dat we gaan stappen of willen drinken nemen we een taxi en we besloten de andere avonden afwisselen met naar het centrum te wandelden (20min) of de auto pakken. We zitten hier een week. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit normaliter niet zou willen, maar Mabel is hier echt heel blij mee.

We deden de deur open van onze kamer en ik zag dat deze geheel was versierd met rozenblaadjes en knuffels die hartjes vast hadden en kaarsjes. Ook lag er een flesje bubbels op bed met twee glazen. Mabel had dit geregeld echt super lief. Ik dacht dat ik het in Vlora had geregeld, maar daar hadden ze het gewoon niet gedaan, maar hier wel! Super leuk. Een echte huwelijksreis, ondanks dat het huwelijk dus nog moet plaats vinden. We zitten hier echt goed. Ons balkon heeft uitzicht op de zee die slecht 30 meter verder is en we zien palmbomen en s’ avonds steken ze vuurkorven aan waar je romantisch kan doen.

We ontspanden wat in de kamer waarna we onze strandspulletjes inpakten. We gingen heerlijk aan het strand liggen. Voordat ik het water in ging zag ik, per toeval, een dode zee egel en waar er een is, daar zijn er meer. Ik ging te water en zag dat er vrij snel de bodem er ,mee bezaaid lag. Wat gevaarlijk! Ze zitten vast aan de rotsen,. Maar die beginnen na het opgespoten zand en dat is al heel snel namelijk na een aantal meter al en hier kan je nog makkelijk staan. Voor grotere kinderen en alle volwassenen is dit gewoon gevaarlijk. Ik waarschuwde Mabel meteen en wij hadden er dus verder ook geen last van want eenmaal te water gingen we direct zwemmen, maar als ik die dode zee egel niet eerst had gezien was ik er zo ingerend. Ik maakte er geen praat van, maar ik vroeg de bediening hoe vaak er ongelukken gebeuren met die beesten en het antwoord was; heel vaak. He! Hoe dan? Het stik hier van het personeel, laat er eentje een duikuitrusting eens in de zoveel tijd aantrekken en ze van de bodem de bodem grijpen. Je hebt hier speciale tangen voor. Als dit teveel moeite is zet dan op zijn minst informatie borden weg dan men hiervoor moet uitkijken.

Verder was het hier wel echt heerlijk genieten van de zee hoor. Ik las mijn boek lekker verder (ik zit in het vervolg van Mythos, een boek over de Griekse goden, Griekse helden en al het andere mythologische wat Grieks is en ik vind dat echt heerlijk!) en Mabel en ik deden veel schaken. Schuin tegenover dit hotel zit een ander hotel wat een soort springplank heeft en ik nam mijzelf voor daar een aantal keer per dag heen te zwemmen. Mabel sprak met ,em af dat ze om de keer met me mee zwom. Het was zo’. 100 meter heen en weer 100 terug dus dan kunnen we de cocktails wat beter aan, bedacht ik me. Terwijl ik dit zo een aantal keren had ondernomen voegde ik eraan toe dat ik mijn duik wel verschonen. Ik wilde mooier en strakker duiken. Mabel werd de jury die mij van tips voorzag.

We liepen met onze zanderige voetjes naar de kamer waar we lekker douchten en ons klaar maakten voor een stap avond. hier hadden we beiden wel zin in en we hadden nog een flesje Prosecco’s klaar liggen in de koelkast van de kamer. We waren op chique en bubbelde tot de avond donker was en de taxi voor stond. We reden richting Club Oranje. Voor de Club aten we een pasta waarna we de heuptas, maar eens los gingen maken. Brede Albanese kerels zonder glimlach fouilleerde ons waarna we binnen liepen en wat zagen we; de hele zaal stond vol met tientallen kleine bartafeltjes!! Er was 0 plek voor dansmoves, zeker die van ons niet. We bestelden want cocktails en spraken met wat volk, maar we vonden het al snel saai. Boy, onze buurman, had ons al gewaarschuwd en we hadden het in Vlora meegemaakte; Albanesen dansen niet, maar zo erg hadden we het niet verwacht. We staan verdomme in een club! We hadden echt een leuke avond hoor, maar we maakten het niet laat en eerlijkheidshalve moet ik aangevend dat ons eerder vertrek kwam doordat we niet konden dansen en dit vonden. We natuurlijk wel jammer.
Rond 02:00 lagen we in bed en nogmaals de avond was leuk, maar de heupen hadden helaas geen spierpijn. Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen