Rond half 8 zat ik aan mijn ontbijt dat inbegrepen zat bij mijn verblijf in het hostel. Ik had een lijstje van locaties de ik wilde zien en ik besloot om deze te voet te bezoeken. Ik had reeds uitgecheckt en ik liet mijn backpack in de zak met een slot erom achter in het hostel. Ik wandelde door de grote stad richting mijn eerste bestemming en ik was onder de indruk van de drukte die ik weer zag. Weer een mega grote stad waar onze Nederlandse steden echt super klein bij zijn. Mijn eerste bestemming was het War Remnants Museum en ik had al van een goede vriend begrepen dat dit museum vrij heftig is dus ik was benieuwd.🧐
Ik kwam aan bij het museum dat in het teken staat van de oorlog tussen Amerika en Vietnam. Ik dacht dat ik vrij bekend was met deze oorlog want ik had dit als afstudeer thema op de middelbare school gehad maar ik had nog veel te leren. Op het erf dat je voor je binnen gaat bewandeld staan verschillende voertuigen die gedurende deze oorlog gebruikt werden zoals tanks en vliegtuigen en het was gaaf om deze te zien. Binnen in het museum werd de oorlog per kamer in verschillende onderwerpen onderverdeeld en hier zag je de oorlog aan de hand van ingrijpende verhalen, foto’s en voorwerpen. Iedereen die hier rondliep zag er aangedaan uit en niemand liep met een lach rond en dat was niet gek ook. Hetgeen ik hier heb gezien en gelezen was waanzinnig heftig en er werd niet voor teruggedeinsd om de oorlog te doen overkomen zoals deze is geweest, en dat is maar goed ook.
Ik zag foto’s van mensen met doodsangst in de ogen omdat ze wisten dat ze binnen enkele seconden werden doodgeschoten. De angst die af te lezen was in hun gezichten maakte mij emotioneel maar dat was iedereen die hier aanwezig was. Foto’s van Amerikanen die trots met Vietnamese lijken poseerde. Amerikanen die rondlopen met halve lichamen omdat deze persoon zojuist op een mijn was gestapt. Een man die op zijn knieën gaat en bidt dat zijn hut niet in brand wordt gestoken omdat het het enige is dat hij bezit maar het wordt toch gedaan, al lachend. Er was ook een Agent Orange ruimte en hier zag je wat dit gif deed met de de oorlog, de natuur en de mensen. Foto na foto na foto van verminkte mensen die dagelijks in een helse pijn verkeren en, aangezien de oorlog niet lang geleden is beëindigd, nog steeds leven.
De verminkingen het verdriet en de angst werd overgebracht aan de aanwezige en het maakt vrede niet meer vanzelfsprekend. dingen die de Amerikanen hier hebben gedaan zijn echt super heftig en het herinnert je aan wat een oorlog met de mens kan doen. Iedereen zal zeggen dat een normaal mens die dingen niet doet maar een oorlog maakt een ander mens van je en dat liet dit museum goed zien.
Met koude rillingen liep ik dit museum uit en ik had opeens meer begrip en respect voor de bevolking. Ik vond de afgelopen dagen dat de mensen hier een stuk stugger, directer en onvriendelijker zijn dan in Indonesië en Thailand maar dat is niet gek. De oorlog is hier pas een goede 40 jaar voorbij en nog lang niet uit de hoofden. De wederopbouw is daarnaast waanzinnig snel en doeltreffend geweest want het is bijzonder knap hoe ze hun land tot het heden hebben kunnen krijgen in zo een korte tijd. Overal waar je loopt merk je dat de Vietnamezen niet stil zitten en mee willen met de westerse wereld en dit krijgen ze goed voor elkaar. Het is een knap volk waar je enkel maar diep respect voor kunt hebben.💪🏻
Ik liep door naar het operagebouw en ik had al eerder gekeken of er een show zou zijn terwijl ik hier bent maar dit was helaas niet zo. Je ziet in veel gebouwen de Franse architectuur terugkomen en dit is niet gek aangezien tot 1954 de Franse hier regeerde. Het is mooi om toch duidelijk de oude Franse aanwezigheid op te merken en het geeft Vietnam wat Europese trekjes. Ik bezocht nog wat kerken en kon concluderen dat het grootste geloof hier het christendom is. Vietnam is niet streng gelovig en ik ben van mening dat dit ook bijdraagt aan hun efficiënte manier van regeren en hun groei.
Tegen een uur of drie was ik weer aangekomen bij mijn hostel waar ik mijn backpack op mijn rug deed om door te lopen naar de parking. Ik bond mijn backpack super vlot maar doeltreffend op de scooter en mijn echte Vietnam reis kon beginnen. Van Ho Chi Ming City naar Hanoi (van zuid Vietnam naar noord Vietnam) en zelfs nog verder is de planning en dit zal neerkomen op een goede 4000KM. Ik zal geen snelwegen kunnen doen en heb veel verschillende stops op de planning staan. Via deze manier zal ik Vietnam echt goed leren kennen en heb ik straks letterlijk al de toffe steden bezocht. Als je van zuid naar noord rijdt zal Vietnam iedere dag steeds mooier worden tot je in het noorden bent en, zo wordt gezegd, in een waar sprookje bent gekomen. Ik heb er veel zin in en ik reed dwars door het centrum van Ho Chi Ming City de stad uit.
Mijn eerste bestemming was Vung Tau. Na vier uur rijden kwam ik bij deze kust plaats aan. Ik was wel zeker drie uur bezig geweest om uit de buitenwijken van Ho Chi Ming City te komen en dat terwijl ik dik 100 kmpu had gereden. De rit was niet echt super mooi want het was vooral voor industrie en bedrijvigheid wat ik om mij heen had gezien maar ook dit maakte indruk. Vung Tau gaf mij meer rust en nadat ik incheckte bij mijn hotel ging ik ergens wat eten. Mijn aanwezigheid was een ware sensatie want ze zagen hier echt nooit toeristen en ze hadden dus ook geen Engels kaart. Ik vertaalde met mijn iPhone maar gewoon de tekst ‘kip met rijst’ en dit kreeg ik dan ook letterlijk.😉 Dit at ik op en nadat ik nog geen 5 euro hoefde af te rekenen ging ik terug naar mijn hotel, lekker naar bed. Welterusten😘.

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen