Ik werd wakker zonder een echte kater en dit komt grotendeels vanwege al het water dat ik hier op een dag drink. Ik had goed geslapen in dit luxe hotel en ik ging maar eens ontbijten. Nadat ik mijzelf had klaargemaakt pakte ik alles in om op zoek te gaan naar de ontbijtzaal. Het zou best zo kunnen zin dat ik de enige in dit hele hotel ben. Ze moeten het hier hebben van toerisme, maar sinds de aardbevingen komt hier eigenlijk bijna niemand meer terwijl ze het juist nu zo hard nodig hadden. Er waren twee dames aan het werk in de ontbijtzaal en ze hadden me verwacht. Ik was de enige hier en de dames haalden alles uit de kast voor mijn ontbijt! Weer kreeg ik frites als ontbijt; dat is heel normaal hier in Turkije. Ook kreeg ik gesneden tomaat, paprika, komkommer en olijven en verschillende smeersels en nog veel meer! Ik kan telkens slechts zo’n 30% op en moet dan 70% terugsturen, maar daar doen ze nergens moeilijk om. Weer die vriendelijkheid en die lach. De Turkse gastvrijheid kent geen grenzen!!

Ik besloot om het dorpje eens te verkennen want het uitzicht uit mijn hotelkamer loog er niet om. Alles om mij heen was verwoest en was reeds tot klein puin gemaakt. Ik liep wat rond en ik kon eigenlijk geen glimlach op mijn gezicht krijgen. Het verdoofde me. Het is echt niet normaal. Ik kan hier niet uitleggen wat een verwoesting het is. Het lijkt serieus op de beelden die we tegenwoordig zien van Gaza (terwijl ik dit schrijf; verwoest Israel Gaza om zodoende Hamas te vernietigen). De gebouwen die nog wel overeind stonden waren deels bewoond want ze vertoonde bijna allemaal scheuren of scheve fundering, soms lagen de balkons eraf of was de helft van het gebouw verdwenen. Ik zag een hotel staan dat voorheen een luxe hotel moest zijn geweest. Een Turk kwam naar me toe dat ik er niet naar binnen moest gaan, maar toen hij eenmaal uit zicht was deed ik dit toch. Ongelofelijk; het leek wel de set van een zombie-apocalyps film. De gigantische kroonluchters hingen nog, maar de receptie was deels doormidden, de lift was totaal vernietigd en de achterste wand was zo de tuin ingevallen en net voor het buitenzwembad neergekomen. Sommige ramen waren intact, waar andere kapot gebarsten waren. Je zag dat mensen in haast waren vertrokken want ik herkende de tekenen van angstig vluchten. Ik zag kleding en sjaals liggen en half opgedronken drankjes staan achter de receptie. Ik was heel koud toen ik hier doorheen liep. Ik liep de tuin in en dat deed ik door de omgevallen achterwand af te glijden met mijn gladde slippers. Ik moest uitkijken voor alle schroeven, glas en scherpe randen. Ik zag gigantische airco’s die volgens mij op het dak van dit hotel hadden gestaan, maar nu naast het zwembad lagen. Het water van het zwembad was zo groen als Kermit de Kikker! Een visibility van 5 cm max!!! Hier hoef ik niet te duiken. De glijbanen stonden nog overeind, maar laat de inspectie maar niet langskomen. Pffffff… het raakte me.

Ik stapte weer in mijn auto en reed naar het strandbarretje waar ik Kristina en de twee broers heb leren kennen en er stond nu een vrouw achter de bar. Ze wist al wie ik was en zij was de zus die de broers als enige nog hadden. Het was een leuke vrouw om te zien. Ze was de dag begonnen, net zoals altijd, met hardlopen en zwemmen in de zee. Ik vertelde haar hoe bijzonder gisteren was en ze ging stuk om de gekke filmpjes. Toen ik het onderwerp aardbeving aansneed werd het me snel duidelijk dat ik er met haar niet over kon praten. Ik trok snel een ander gek filmpje erbij namelijk die van van de harpoen, om haar verdriet af te leiden. Ik huurde wederom een bedje en bestelde een fles water waarna ik, in de late ochtendzon, aan mijn verslagen ging en soms nam ik een duik in de zee.

Na wat uurtjes kwamen daar ook de beiden broers aan en Kristina was ondertussen ook gearriveerd. We deelden de fotos en filmpjes en de broers en zus vertelde mij dat ik vanaf nu een huis in Turkije heb zonder de belastingen die er normaliter bij hoorde. Ik moest echt langskomen en moest mijn vrouw meenemen! We moesten erom lachen en ik nam afscheid van deze fantastische mensen. Ik schrik ervan dat terwijl ik dit typ ik emotioneel word. Het zijn echt hele bijzondere mensen en ik heb ze in mijn hart gesloten, maar mijn reis moest zich vervolgen ondanks dat ze mij bijna smeekten om niet weg te gaan. ❤️ Net voor mijn vertrek leerde ik nog een bejaarde vrouw uit Bosnië kennen die mijn handen niet wilde loslaten en haar halve leven aan mij vertelde. Ach ik ben nu toch al te laat met weg rijden; dit Bosnische verhaal kan daar prima bij, dacht ik bij mijzelf.

Ik betaalde de volle pond! Ik stond erop! Hierna werd ik wederom uitbundig uitgezwaaid terwijl ik mijn weg maakte naar de culinaire hoofdstad van Turkije; Gaziantep. Ik had een hotelletje geboekt voor maar 25 euro in hartje, hartje echt hartje centrum! Hoe dan! Ik kwam aan bij het kasteel waar dit hotel een soort dependance van was. Ik kwam op een parkeerplaats waar een Turk de auto van mij overnam om deze te parkeren. hij hielp mij met mijn spullen en toen ik hem wat wilde geven weigerde hij dit aan te nemen. Ik had het ondertussen moeten verwachten, maar toch bleef het me overweldigen.

Ik liep door een groot hek en kwam zodoende aan op het binnenplaatje van het hotel. Het zat echt half in het kasteel; hoe bijzonder is dat! Ik kreeg eerst thee waarna een man mij de kamer liet zien. Het was een oude vervallen hotelkamer bestaande uit verschillende ruimtes en de gordijnen hadden scheuren waar je op afstand eenvoudig een bal doorheen kon trappen. Ik merkte dat de verlichting in mijn badkamer het niet deed en ik had ook geen warm water, maar ik vond het mooi te merken dat het me niet deerde. Laten we lekker de hort op gaan; ik had namelijk een missie!

Om kilos te besparen neem ik nooit glazen potjes en flesjes mee op reis. Hierom heb ik mijn parfum altijd voor ik vertrek gepompt in kleine containertjes. Ik had er twee meegenomen, maar deze zijn nu beide leeg. Ik kwam op het binnenplaatsje waar de dinergasten plaats namen aan tafel. Ik had snel een klik met de bediening en de band; die hier met bijzondere Turkse instrumenten muziek maakten. De leider van de band vertelde me waar ik een parfumerie kon vinden dus hier liep ik heen. Wat een leuk plaatsje is dit zeg. Ik ben nu echt ver Turkije in gereden en hier is echt geen toerist te bekennen! Het is dat de Australiërs mij hierover adviseerde want ik had dit initieel niet op mijn concept-planning staan. Heerlijk om per dag te reizen en hierom zo flexibel te zijn! Ik kwam aan in een parfumerie en vroeg de man of ik tegen betaling de flesjes kon vullen. De man zei dat hij de flessen enkel per volle fles verkoopt, maar hij zou de flesjes vullen door middel van de monsters te gebruiken en hij wilde er geen betaling voor. Ik zei dat ik dit niet zomaar kon aannemen, maar hij gaf aan, via google translate, dat dit zijn gastvrijheid is naar mij die ik moet aannemen. Hetgeen ik ontving was meer dan enkel volle parfumcontainertjes ik kreeg een hele parfumproeverij!!! Op een gegeven moment had ik vier geuren op mijn ene arm en vier geuren op mijn andere arm. Ik koos er twee uit en zei dat ik iets moest terugdoen, maar het mocht echt niet. Ik moest het ook niet in mijn hoofd halen later langs te komen met iets van een gift; “accepteerde mijn gastvrijheid gewoon”, zei hij. ❤️

Terwijl ik dor Ganziantep struinde kwam ik langs een heel luxe binnenplaats waar live muziek werd gespeeld en gezongen. Ik nam hier plaats in de loungeset en ging wat aan mijn verslagen terwijl ik wat Turkse cocktails dronk, alleen kwam ik niet ver met mijn verslagen. Ik had snel contact met mijn buren die mij uitnodigde aan hun tafel. We hadden heel wat lol dat duurde tot 02:00 waarna zij van tafel gingen en ik werd uitgenodigd door de buren daar weer naast. Dit was een jong Turks stel en met hen heb ik nog gedanst toen een DJ het overnam van de livemuziek. We wisselde wederom nummers uit en ik liep tevreden naar mijn halve kasteel. Ik had trek want ik had het eten te duur gevonden bij dat luxe tentje waardoor ik enkel wat kleine versnaperingen had gegeten. De keuken was net dicht, werd mij verteld door de chef, “maar ik flans wel iets in elkaar voor je”, zei hij. Flans wel iets in elkaar?? Het was een waar buffet wat op mijn kamer werd geleverd!! Het was heerlijk en ik schoof alles in mijn mond waarna ik tevreden en met een bol buikje heerlijk in slaap viel. Welterusten! 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen