De ochtend ging gepaard met spanningen die ik niet snel voel maar vandaag waren ze onvermijdelijk. Ik merkte dat ik had uitgekeken naar het weerzien van pa, ma en Dim maar het verbaasde mij dat ik het zo spannend vond. Waarom vind ik dit spannend, het is tenslotte familie. Waarom ervaar ik een onzekerheid in het zien van deze prachtige mensen? Misschien is het normaal van na zo een lange tijd elkaar niet zien.
Ik liep naar beneden om heerlijk te ontbijten en mijn was op te halen die ik gisteren had weggebracht. Ik wilde helemaal klaar en voorbereid zijn voor de komende dagen want de planning en prioriteiten zullen de komende dagen elders liggen.
Ik had met de receptie afgesproken dat er om kwart over tien een taxi voor de deur zou staan dus tot die tijd kon ik goed aan mijn verslagen en dit is fijn want ik had met mijzelf afgesproken dat ik geheel bij wilde lopen wanneer ik in Maleisië zou zijn. Het totaal van mijn verslagen betreffen de dagen van mijn soloreis en ik heb mijzelf voorgenomen dat ik het daarbij laat. Het weerzien van pa, ma en Dim is de afsluiting van mijn reis en de start van een vakantie; hetgeen besproken zal worden in dit verslag en zal gelden als uitsmijter van deze bundel. 📝
Ik had ma gisteren bericht dat ze in de avond naar de Heli Lounge Bar moesten gaan opdat we elkaar daar dan treffen. Ik vond deze locatie erg gaaf want overdag landen hier helikopters waarna in de avond de mobiele bar op het deck wordt gerold. Ik vond het belangrijk om de afspraken waar we elkaar zullen treffen duidelijk te hebben want ik betwijfel of pa en ma net zoals ik direct een simkaartje kopen bij aankomst en dus bereikbaar zijn.
De taxi stond voor het hostel om mij weg te brengen naar het vliegveld waar de procedure natuurlijk bekend was. Ik was vlot ingecheckt en aan boord om naar Maleisië te vliegen. Het viel mij op dat ik door de stewardessen op een Indonesische manier werd begroet maar ik leerde dat de Indonesische en Maleisische taal zo goed als hetzelfde zijn. Terwijl het vliegtuig opsteeg nam ik afscheid van Vietnam en zo ook van mijn soloreis. Het derde en laatste land van mijn trip zeg ik vaarwel om door te gaan naar een gezamenlijke trip door Maleisië.
Bij aankomst was het even zoeken naar mijn backpack, die op een totaal andere band rondjes maakte dan de band die aangegeven stond. Na deze toch te hebben gevonden stond ik als reiziger weer geheel gereed en nam ik een taxi naar de Heli Lounge Bar. Tijdens deze rit keek ik veel op mijn horloge en heb ik zelfs mijn Google Maps aangezet om te kijken naar hoe ver het nog was. De rit verliep tergend langzaam maar dat zal meer aan mijn spanningen hebben gelegen dan aan de rit zelf. Terwijl ik de Petronas Towers langzaam dichterbij zag komen, als referentie van mijn eigen bestemming, ging er van alles door mij heen. Ik herleefde Thailand, Indonesie en de heftige rit door Vietnam. Ik dacht aan de duiken die ik had gemaakt, de mensen die ik had leren kennen, de prachtige naturen die ik had gezien en de uitdagingen die ik was aangegaan. Ik voelde trots, dankbaarheid maar ook een beklemmend gevoel doen opkomen. De dankbaarheid die ik voelde was gebaseerd opdat de afgelopen reis mogelijk was en dat, wanneer ik wil, er andere reizen kunnen volgen. Ik besef me dat dit geen vanzelfsprekendheid is maar hierin schuilt dan ook, in bescheiden vorm, de trots dat ik dit voor mijzelf mogelijk heb gemaakt. De afgelopen maanden was een waanzinnige ervaring dat geen enkele planning behoefde behalve welke tempels en eettentjes ik wilde bezoeken. Ik hoefde met niemand rekening te houden en kon doen wat ik wilde en dit gaat veranderen. Deze verandering was er een die nog wel eens lastig kon zijn, bedacht ik me. Ik was daarnaast ook bezig met hoe ik mijn verhalen kan overbrengen en welke woorden ik moet gebruiken om mijn omgeving mijn reis te verduidelijken maar ik begon in te zien dat hoe graag ik dit ook wil overbrengen, dit eigenlijk niet kan. Bij dit besef kwam het inzicht dat dit niet erg is. Hetgeen van belang is, is dat de afgelopen maanden voor mij belangrijk zijn en dat ik er van heb geleerd. Ik ben in het nu, gevormd door hetgeen ik heb gezien en gedaan. Dat ik dit begreep gaf mij een bevrijdend gevoel; het was een belangrijk leermoment.
De taxi kwam aan bij de Heli Lounge Bar en hier nam ik de backpack weer op de rug. Ik liep deze hippe tent in en ik vond het leuk om te zien dat de backpack hier wat uit de mode was. Verfijnde mensen met hun cocktails genoten van deze prachtige locatie en ook ik nam een drankje. Met een wijntje liep ik het deck op waar het goed bezet was en ik veel mensen zag genieten van het prachtige uitzicht over Kuala Lumpur. Ik hoorde Dim opeens zeggen ‘hey, daar is hij’, en ik keek hun kant op. Ze zaten met zijn drieën heerlijk te genieten van een flesje gin en lekkere tonicjes. Er was één stoel leeg aan de tafel en ik weet nog dat ik dit een fijn aangezicht vond. Het was alsof het drie maanden zo is geweest. Alsof er altijd een stoel voor mij bij had gestaan al zaten ze aan het ontbijt. Ik liep hun kant op en waar ze eerst nog omringt waren door tal van andere mensen zag ik nu enkel nog mijn ouders en broer die ik wilde vastpakken. de omgeving viel voor mij geheel weg en vooral toen ik mama goed vast had kreeg ik het erg zwaar. De emoties kregen na al die maanden vrij spel. Ik had eindelijk weer deze prachtige mensen dichtbij mij en zij vonden het fijn dat ik helemaal gezond en compleet bij hen was. Het was een groots, emotioneel en gelukkig moment.
Toen ik was gaan zitten en we hadden geproost op het samen zijn spraken we over de kleinste niets zeggende dingetjes. De meest onbelangrijke feitjes en vragen stelde we aan elkaar omdat we eigenlijk nog half aan het verwerken waren hoe fijn het is dat we weer compleet zijn. We hadden hier allemaal naartoe geleefd en ik vond het een gelukzalig moment dat we wat met elkaar spraken maar eigenlijk niets tegen elkaar zeiden omdat het moment voor zichzelf sprak.
We liepen het deck af naar het restaurant, één verdieping lager. Hier bestelde we wat te eten en haalde ik de cadeautjes uit mijn tas die ik had gekocht. Ik gaf pa en ma een aantal, met steentjes ingelegde, Vietnamese eetstokjes die per paar in handgewoven mandjes werden gehouden. Voor Dim had ik Lego uit Vietnam bij maar dan de Lego die ze daar hebben. Lego mag in Vietnam niet worden verkocht vanwege het communistische beleid, maar deze Vietnamese Lego wel. Dim is altijd al gek geweest op Lego dus ik vond het een passend cadeau. Voor het gezin ansich had ik verder nog een zakje ongemalen Kopi Luwak bonen gekocht, zodat we bij terugkomst in Nederland een aantal dagen de beste koffie ter wereld kunnen drinken.
De rest van de avond spaken we over van alles en nog wat tot we richting het hotel liepen. We zaten in een prachtig luxe hotel te midden van het centrum van KL en toen ik de kamer binnen liep vroeg mama nog aan mij of dit anders was dan de afgelopen maanden. Het was uiteraard heel anders maar niet slechter of beter; gewoon anders. Natuurlijk genoot ik ook hier heel erg van maar het zou de afgelopen maanden niet op zijn plek zijn geweest en dus is het voor nu goed.
We gingen nog een drankje drinken bij het Hard Rock café van KL waar de verhalen begonnen en de vakantie werd afgetrapt die voor ons lag. We gaan de komende twee weken met het gezin door Maleisië reizen! Ik kan nu al wel zeggen dat deze twee weken fantastisch waren met veel gelach, af en toe een traan en altijd één team.

Thailand, Indonesie en Vietnam; bedankt voor de fantastische tijd en gastvrijheid. Als trio zijn jullie voor mij onvergetelijk en hebben jullie mij waanzinnig veel bijgebracht. 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen