Het was 02:30 en mijn wekker liet van zich horen. Gelukkig ben ik er gisteren extra vroeg ingegaan want ik moest er nu al wel echt waanzinnig vroeg uit om de Borobudur met zonsopkomst te aanschouwen. Deze boudhistische tempel staat al heel lang op mijn lijstje en ik ben super blij dat ik er dan vandaag eindelijk heen mag. Ik deed rustig om niemand te wekken en maakte mijzelf klaar. Ik installeerde de navigatie, pakte de scooter en reed in het midden van de nacht door Indonesië. Alleen al dit vond ik super gaaf.😎 Er was bijna niemand op de weg en terwijl de straten verlaten waren knalde ik er overheen met de Rollingstones op mijn oortjes, onderweg naar de Borobudur. De rit verliep soepel en ik deed er ongeveer 80 minuten over. Om de zonsopkomst te zien bij de Borobudur moet je je melden bij een erg luxe resort dat zich naast de Borobudur bevind waarna je via dit hotel het terrein op kan. Hier kwam ik aan en een man vertelde me dat ik moest wachten als ik voor de zonsopkomst kwam. Ik vertelde hem dat ik inderdaad voor de Borobudur kwam maar dat ik graag in de bar van het hotel een drankje wilde drinken en hierdoor mocht ik toch langs de hekken. Ik reed naar voren en kon mijn ticket al kopen. Samen met de ticket kwam een zaklantaarn en ik kon al vrij snel het terrein op. Er waren andertussen verschillende andere toeristen bijgekomen maar ik liep een heel stuk voor hen uit. Ik moest een lange stenen trap volgen die mij de berg op hielp en zo stond ik opeens voor de gigantische Borobudur.🤩 Ik liep er naar binnen en toen ik binnen de buitenmuren was stond ik temidden van de stupa’s die de Borobudur zo kenmerkt. Ik besefte me dat ik nu in een van de top5 wonderen van de wereld stond en ik werd emotioneel van deze situatie. Terwijl ik met mijn zaklantaarn op de stupa’s scheen hoorde ik overal om mij heen de moskeeën zingen. Dit moment van alleen midden in de nacht in de Borobudur staan met het gezang van de moskeeën op de achtergrond zal ik nooit meer vergeten. Ik voelde mij een waanzinnig gelukkig persoon!😍
Langzaam werd het drukker en kwamen er meerdere toeristen omhoog. Men sprak zachtjes en het werd niet erg druk. Iedereen liep rond en liet zich overrompelen door de mondiale relevantie die de Borobudur heeft. Ik zette wat klassieke muziek op terwijl ik het vanuit de Borobudur langzaam licht zag worden. Al wachtend zag je dat er een toneelstuk van kleuren werd opgevoerd en de scène werd met de minuut mooier. De zon liet zich zien en iedereen had zijn beste camera met zich mee om dit moment vast te leggen en ik was wederom blij dat ik een goede nieuwe telefoon had gekocht.😉
Het is onmogelijk om in dit reisverslag mijn gevoel van deze dag overeenkomend te omschrijven. Dat ik daar stond in de Borobudur op mijn 26ste en in het begin helemaal alleen, dat gevoel is gewoon niet te omschrijven! Wat een reis!! Wat heeft de wereld waanzinnige plekken en wat hebben wij als mens toch een waanzinnige gave om emotie, wil en geloof om te kunnen zetten in de mooist blijvende constructies.❤️
Ik liep hier nog wat rond en legde mijn hand op een van de stulpa’s. Ik kom nog eens terug en ik liep weer richting het resort. Hier kreeg ik een souveniertje (sjaal met stulpa’s erop) en een bak koffie. Ik liep naar mijn scooter en ik reed terug naar mijn hostel waar ik direct een middagdutje pakte.👌🏻
Toen ik wakker werd en mijn kamer uit liep zaten het Duitste stel en Salma aan tafel te kletsen. Ze vroegen wat mijn planning was en ik legde ze uit dat ik graag een Indonesisch schaduw-poppenkast wilde zien want ik had gezien dat die hier opgevoerd werden. Salma zocht dit verder uit terwijl ik weer bij het eettentje van de eerste en tweede dag ging eten. Ik werd hier weer super vriendelijk ontvangen en at natuurlijk waanzinnig lekker. Lekker met je handen eten terwijl je op de grond zit, het kan niet beter.
Een schaduw-poppenkast opvoering vond inderdaad ergens plaats en we gingen hier als groep naartoe. Ook Tobi sloot aan en ondanks dat we niet veel van de opvoering snapte vonden we het een erg leuke culturele activiteit. De man die de opvoering doet wordt in Indonesië heel erg gerespecteerd want dit beroep mag en kan niet iedereen uitoefenen. Salma legde uit dat ook zij de opvoering niet kon verstaan omdat dit niveau drie is van de Indonesische taal en dat is een zeer hoog niveau die slechts enkele Indonesiërs kunnen spreken.🧐 We hadden Engelse boekjes om het verhaal een beetje te kunnen volgen maar het was vooral leuk om aan de andere kant van het doek te zitten. Beide kanten hadden namelijk stoeltjes want vanaf de achterkant kon je de muziekanten zien en de dames die zongen. Er waren wel twaalf mensen betrokken bij de opvoering en iedereen was in klederdracht. Ik vond de schaduw-poppenkast opvoering een echte aanvulling van mijn reis en een cultureel hoogtepuntje.😎
Toen we buitenkwamen gingen we naar een kroeg waar een andere medewerker van het hostel in de avond werkte als barvrouw en hier hebben we met zijn allen ‘have you ever’ gespeeld. Het komt erop neer dat je vragen steld om achter andermans geheimen te komen zoals het seksleven of andere onderwerpen. We hebben ontzettend gelachen en sommige moesten vaak drinken omdat ze hetgeen hadden gedaan wat in de vraag gesteld werd.
We gingen terug naar het hostel en ik ga lekker slapen. Morgen neem ik de trein naar Malang en ik wil natuurlijk uitgerust zijn want morgen avond kan ik niet langs slapen omdat er een ander avonduur op mij wacht!😁 welterusten.😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen