Ik had het gevoel dat vandaag een bijzondere en spannende dag zou worden. Vandaag zal ik mijn reis vervolgen naar Bethlehem wat in Palestina ligt. En ik zeg ik want Jeffrey wilt daar niet mee naartoe. Dit hadden we al ruim besproken en ik begrijp hem prima.

Aangezien Jeffrey een rustige dag had en met een vriend ging lunchen in Jeruzalem, maar ik degene was met de strakke planning ging mijn wekker een stuk vroeger en bleef hij lekker liggen. Ik nam een lekker ontbijtje en reed naar de grens met Palestina. Ik parkeerde de auto om een taxi te nemen die me naar Bethlehem zou brengen, maar dit kreeg ik niet voor elkaar. Na een half uur was ik niet verder dus ik besloot om alsnog met de auto naar Bethlehem te rijden, maar echt goed op te letten en de auto (met Israëlisch kenteken) snel te parkeren. Het komt geregeld voor dat Israëli worden vermoord in Palestina dus ik moet van dat kenteken af. Ik dacht er nog aan om gewoon de kentekens eraf te rukken, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan.

Ik zocht een weg naar Palestina en reed langs hoge, echt hoge, muren. Ik kwam bij heeeeeele grote poorten met wachttorens, maar deze gingen niet open. Meerdere grenzen die ik bereikte gingen niet open. Langs deze weg was Israël echt een ander land. De gezelligheid was weg en ik ik zag enkel soldaten en hele vrome joden langs de muren lopen en ze keken me allemaal wat stom aan. Wat nu? Waarom nu juist hier zoveel vrome joden? Ik snap het nog steeds niet, maar ik was dus ook nog geen steek verder gekomen. Ik besloot de navigatie uit te zetten en op kompas te navigeren. Ik ging weer op pad met de i10 en na een half uurtje zoeken vond ik een zigzaggende zandweg die naar het oosten voerde. Iets verder stond er een groot bord met het bericht dat doorrijden extreem gevaarlijk is, vooral voor israeli en dat doorrijden zelfs een groot gevaar is voor het leven. Letterlijk. Ik parkeerde de auto om nog eens goed na te denken. Ik vond het toch wel spannend. Ik was met mijzelf in conclaaf, maar besloot door te rijden. We kunnen dit. Ik reed door en volgens mij had ik een soort van half legale ingang gevonden. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet, maar opeens was ik in het Midden-Oosten. ik bedoel, dit was ik natuurlijk ook de hele tijd in Israël, maar dit was écht het Midden-Oosten. Wat ik ervan kende was aanwezig, maar dan enkel de armzalige aspecten. Wat een afval, wat een krotten, wat een slechte wegen en hier ervoer ik ook nog spanning. De spanning voelde ik echt. Wow, het kwam door de auto. Wat haten de mensen deze auto!! Die moet echt weg!! Ik zal eerlijk zeggen dat ik het spannend vond, maar toch wist ik dat ik het kon. Ik vond het eng, en opwindend. Maar die auto, daar moet ik vanaf want nu al voor de tweede keer wanneer ik stil stond bij een stoplicht liepen er groepen mannen naar de auto.

Het rijden door Bethlehem was met Googlemaps echt niet te doen. Alle weergegeven straten bestonden niet, en alle bestaande straten werden niet weergegeven. Dus wederom ging de navigatie uit. Bethlehem lag ergens voor me. Ik kwam in een straatje waar een man een auto begeleide om te parkeren. Aan de hand van non-verbaler communicatie wist ik dat die vent ok was. Ik vroeg hem of ik op zijn grond kon parkeren en dat hij dan op mijn auto zou letten. Hij begreep dat het me erom ging dat deze auto een IL kenteken heeft. We bespraken een prijs. Ik gaf hem alvast de helft. Ok jantje, gefixt, hopelijk. Nu naar Bethlehem.

Ik moest wat klimmen, maar kwam vrij vlot in Bethlehem. De gehele spanning was weg. Ik ervoer weer vriendelijkheid van mensen om me heen alleen niet te vergelijken met de vriendelijkheid die ik van andere Arabische landen gewend was. Je merkte gewoon dat dit Palestijnse volk schichtig en achterdochtig is. Ik kwam langs een tapijtenwinkeltje waar een gewoven tapijtje hing met de kaart van Israël, maar het was geen Israël. Het was Palestina. Palestina, zoals het was en zoals het hoort te zijn volgends de mensen hier. Ik kocht het.

Ik kwam duidelijk aan in het centrum van Bethlehem want ik zag voor het eerst een enkele tourist lopen. Wel hadden ze allemaal een gids bij zich en was alles georganiseerd, waar natuurlijk niets mis mee is. Ik liep de Geboortekerk binnen. Hier is Jezus, zo schijnt, geboren. De kerk kwam ik zo binnen, maar in de kerk was een ingang naar de kerker. Hiervoor stond een rij van wederom minstens een uur, maar ik wist dit keer behendig een ‘fast pass’ te bemachtigen😉. Ik kwam bij een punt waar blijkbaar Maria, Jezus op de wereld heeft gebracht. Hier was een zilveren ster aangebracht. Ik heb hem aangeraakt.

Ik liep verder door Palestina, maar besloot mijn laatste bezienswaardigheid met de auto te bezoeken. Ik reed naar de muren van Israël, maar dan dus vanuit Palestijnse kant. Ze staan bekend om hun graffiti en slogans. Ik liep langs de muren en liep, en liep en liep en ik was zo onder de indruk. Pfff.. Het raakte me diep. Deze indrukken samen met mijn kennis van hun geschiedenis ontroerde mij diep. Ik moest ervan huilen. Pff…
Banksy was het misschien met me eens, hij heeft in ieder geval ook hier een werk achtergelaten, die ik bewonderde, maar minder als de graffiti.

Uiteindelijk weer bij de auto, betaalde ik de man de andere helft en reed ik weg. Ik merkte op, meer Israëlische autos te zien, maar in iedere Israëlische auto zaten moslims. Daarom dat het hen goed af gaat, dacht ik. het is niet zozeer de auto, het is niet zozeer mijn voorkomen. Het is mijn voorkomen in deze auto.🧐

Ik stond in de rij om via een grensovergang terug te gaan naar Israël want deze waren geopend. Ik zag dat iedere Palestijnse auto (de twee die in de gehele rij stonden) binnenste buiten werd gekeerd. ook de inzittende werden gefouilleerd. Moslims in Israëlische autos ondergingen hetzelfde; hun autos werden doorzocht en zijzelf gefouilleerd. Ik maakte me zorgen, ik ruimde de auto wat op en dacht de hele tijd aan die Palestijnse vlag die ik had gekocht… Maar wat gebeurde er? Ik heb met de soldaten een relaxt praatje gehouden en de charmante vrouwelijke soldate heeft fotos laten zien hoe ze in Amsterdam aan het blowen was. “Groetjes aan Amsterdam he!!”, riepen ze me na terwijl ik zonder ook meer iets heb hoeven te laten zien, door kon rijden. Ik was weer in Israël.

Ik reed naar Jeruzalem en op de kamer heb ik mijzelf wat opgefrist. Pff, het is net middag maar wat een dag heb ik al gehad. Ik pakte een half flesje Cabernet Sauvignon uit de koelkast en ging voor, op het terras zitten. Dit heb ik wel verdient. Jeffrey was er ondertussen ook en we gingen weer de stad in, maar in een dag tijd was Jeruzalem verandert.

Veel van de oude stad was afgezet, overal waren soldaten en er vlogen veel gevechtsvliegtuigen en drones over. Vanavond en morgen is het memorialday en herdenken ze de Israëlische soldaten die zijn omgekomen bij de oorlogen van de afgelopen 75 jaar. De dag erop (overmorgen) bestaat Israël 75 jaar en hierdoor zijn de spanningen nu hoog. Jeffrey en ik wilde graag naar de al ‘Al-Aqsamoskee’, maar mensen met wie we contact hadden zeiden dat het daar nu erg gespannen is. We zouden het maar snel doen alleen is het niet gelukt. De moskee alsook de klaagmuur waren afgesloten. We konden er niet meer komen. Jammer dan. Ik kocht in het oude gedeelte nog snel een handgemaakt kerststalletje (wilde die eerst in Bethlehem kopen, maar ben ik echt nergens tegengekomen), waarna we dit oude deel verlieten. Ik voelde me hier wel prettig bij want je ervoer meer spanningen alleen was mijn gevoel misplaatst. Juist in het nieuwe gedeelte, waar wij nu liepen kwam een aanslag. Er rukte mega veel politie en militairen uit want net bij ons om de hoek was er een Palestijn uit naam van Hamas het publiek in gereden. Deze beelden hebben we toegestuurd gekregen van onze contacten, maar voeg ik niet toe aan dit verslag. Jeffrey en ik gingen ergens wat lunchen en je zag dat de hele stad gewoon doorging terwijl iedereen het wist. Ze zijn het hier gewend.

Ik ervoer jeruzalem nog steeds als veilige stad. Ik ga einde van het jaar bijvoorbeeld naar New York, heb je wel eens geïnformeerd hoeveel mensen daar vermoord worden? Als je namelijk zo denkt kan je oprecht niet eens maar naar Amsterdam tegenwoordig. Hier is het een aanslag, en wanneer het die stempel krijgt wordt het 100 keer uitvergroot en krijgt een kaartje een rode kleur.

We vonden het wel genoeg geweest voor vandaag en besloten redelijk vroeg naar de kamer te gaan. We keken nog de film Aladin op bed tot we wilden gaan slapen toen we een luid en kritiek luchtalarm hoorden. Jeffrey en ik schrokken hier best wel van en we liepen de gang van het hotel op. Het luchtalarm bleef loeien dus we zochten op de vluchtroute naar de schuilkelder van het hotel. Meerdere hotelgasten kwamen de gang op en ik was niet de enige in enkel een onderbroek. Toen er eenmaal een Israëlische vrouw de gang op kwam legde ze uit dat dit geen luchtalarm was. Dit was het alarm die de Israëliërs moest helpen herinneren om de slachtoffers te herdenken. Ze voegde er nog aan toe dat de volgende dag om 10:00 er nog een zou zijn. Wie bedenkt het?? Zo’n soort alarm hier in Jeruzalem om je slachtoffers te herdenken?? Naja, we lachten er maar om en gingen slapen. Welterusten. 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen