Ik ga dit prachtige gebied verlaten en ik ga het missen. Ik weet zeker dat ik zal terugkomen om hier weer paard te rijden. Tijdens mijn ontbijt sprak ik met vier Australiërs die nu al voor de tiende keer door door Turkije reizen. Ze spraken zelfs Turks. Ik besprak met hen mijn reisplanning en ze hadden wat tips voor me. Het kwam erop neer dat ik twee bestemmingen moest schrappen om plaats te maken voor juist twee andere bestemmingen. Ik luisterde gewoon want zij kennen het hier zo goed en ik heb het idee dat ze begrijpen wat ik zoek. Ik checkte uit en ik liep richting mijn auto om mijn reis te vervolgen, echter kwamen de Russinnen achter mij aanrennen want ze wilde mij graag uitzwaaien. We namen afscheid en terwijl ik wegreed zag ik dat de Turkse hostess, de Australiërs en de Russinnen mij allemaal uitzwaaide. Ik zwaaide ook uitbundig terug. Ik nam mijzelf voor om richting mijn bestemming een half uurtje een omweg te nemen om een duik te maken in de zee.

De route was waanzinnig! Als ik links uit het raam keek zag ik besneeuwde bergtoppen terwijl ik rechts woeste rotspartijen zag en een droog landschap. Ik reed wederom over een snelweg die zo glad was als een biljartlaken. Dit heb ik tot nog toe telkens en dat had ik niet verwacht. Enkel in de kleine dorpjes kan de weg wat robuust zijn. Eenmaal aangekomen bij mijn tussenstop aan zee, parkeerde ik mijn auto en liep ik het strand op echter was deze echt super smerig! Ik zag heel veel aangespoelde troep en er lagen afgebroken geitenhorens op het zand. Ik benaderde een stel die romantisch tussen deze troep aan het picknicken was en liet mijn vertaalapp vragen of ze ook een schoon strand kennen. Ik moest een uurtje verder naar beneden zeiden ze. Dit ging ik doen want ik wil niet opgeven. Toen ik aankwam bij de opgegeven bestemming was ik nog steeds niet tevreden dus ik vroeg het wederom aan wat Turken en deze twee gasten zeiden dat ik naar Arsuz moest rijden. Dit was wederom een uur rijden maar ik ging ervoor. Terwijl ik hierheen reed, reed ik een lang stuk langs de Syrische grens. Ik had nog geïnformeerd om naar Aleppo te gaan, de hoofdstad van Syrië, maar na wat gebel met wat bedrijven die dit organiseren alsook met Kamil (de NLse directeur van die grote fastfoodketen), leerde ik dat als ik dit vanuit Turkije zou ondernemen er drie dingen konden gebeuren, maar ze resulteerde alle drie hoogstwaarschijnlijk in het ziekenhuis of dood. Ik twijfelde hierom niet echt meer dus bleef lekker aan deze kant van de grens rijden.

Ik kwam aan bij een strandtentje aan de rand van het centrum. Ik liep naar dit strandtentje en ik onderhandelde 50% korting van het strandbedje af! Eenmaal op het strandbedje schreef ik aan mijn verslagen en soms nam ik een verfrissende duik. Langzaam kreeg ik steeds meer contact met de twee uitbaters die blijkbaar broers van elkaar waren. Er was ook een jonge vrouw aanwezig. Zij hete Kristina en was Oekraïense. Ik zei nog tegen haar of ze het wel vol hield hier nu alle Russen hier vakantie vieren en ze gaf aan dat inderdaad moeilijk te vinden. Toen langzaam de zon onder ging (wat vergelijken met NL hier al redelijk vroeg gebeurd) douchte ik bij de buitendouche. Ik deed dit gewoon lekker in mijn blote piel en er is hier in dit mooie land niemand die je dan vreemd aan kijkt. Vrouwen zonnen ook gewoon topless, zelfs hier zo dicht bij Syrië! Helemaal top.

Fris en fruitig nam ik een biertje aan de bar en kwam ik aan de praat met de twee broers. Al snel ging het over de aardbeving van anderhalf jaar geleden en mij werd verteld dat de Hatay regio het zwaarst was geraakt van heel Turkije. Het epicentrum was hier! Dit verklaarde voor mij heel veel. Ik zag zoveel verwoesting en en kapotte gebouwen om mij heen alsook hele gebieden met enkel puin, ook toen ik hierheen kwam rijden, maar het as zo heftig dat ik dit link niet had gelegd dat dit door de aardbeving was gebeurd! We gingen verder in op dit onderwerp, maar niet voor we nog en biertje pakte, en nog een, en nog een….. Beste lezen, het werd een hele bijzondere en heftige avond. De twee broers vertelde mij dat de middag voor de aardbevingen de dikke van de twee broers aan de dunnere had gevraagd of hij bij hem kon slapen en dit heeft hem gered want hij slaapt vaak bij zijn ouders en had daar anders ook op die avond geslapen. De broer waar de dikke ging slapen was de burgemeester van de Hatay regio en had een nieuwe huis. Toen gebeurde het. Er volgde twee aardbevingen die erg heftig waren, maar daarna, om drie uur ‘s nachts, kwam de derde aardbeving en die was mega heftig. Beiden reden ze snel naar het huis van hun ouders waar ook drie zusjes en twee broertjes woonden. Iedereen was dood! Ze vertelde het en ik was zo aan het huilen. Het raakte me zo diep. Ze hebben alleen nog een zus van dezelfde leeftijd die op het moment van de aardbevingen toevallig in het buitenland zat. Hier in de Hatay regio is 53% van alle mensen overleden!!! Ze zeggen hier dat het geen aardbevingen waren, maar dat het het werk van de duivel zelf was. Ik voelde me zo stom dat ik had onderhandeld over dat kut strandbedje dat ik uit schuldgevoel een fles zonnebrand van hen kocht terwijl ik stik van de zonnebrandcrème in mijn koffer.

Pff wat was dit allemaal heftig om aan te horen zeg, maar ook om aan te zien. Ze lieten mij fotos zien; iets teveel eigenlijk. De broers moesten alleen doorgaan met leven en dat deden ze. We namen maar weer een pilsje en droogde onze tranen. Kort daarop leerde ik de dikke de Engelse wals en hebben we een wedstrijdje gedaan wie het sterkste was door de ijsvriezer, welke vol zat met calicos, raketjes en twisters aan een kant te proberen op te tillen. De burgemeester won want hij kon de vriezer zelfs nog omhoog krijgen terwijl ik erop zat. De dikke haalde zijn harpoon tevoorschijn waarmee hij in het water op vissen jaagt en schoot zo een peil in het kussen van een bedje! Levensgevaarlijk, maar op dat moment pieste ik bijna in mijn broek van het lachen. Ach wat hadden we toch een bijzondere avond! En die Oekraïense? Die ging alleen maar stuk van het lachen en filmde alles! Dat was haar werk ook trouwens. Ze was oorlogsjournalist aan het front en nu was ze twee weken met verlof en is ze naar deze, voor haar, oude vrienden gegaan.

Ik kreeg tijdens het begin van de avond te horen dat de wet (betaalbaar wonen) van Hugo de Drammer er doorheen was. Je weet wel; die middelbare schoolleraar met die lelijke schoenen, die nu voor heel Nederland de vastgoedambities bepaald op een manier waar meneer Marx nog van zou schrikken… Zijn wet betekend voor mij dit drie panden van mijn portefeuille weg vallen en dat raakt me financieel, maar überhaupt het feit dat het vrije Nederland de laatste jaren van mij zo vervreemd is geraakt door telkens maar weer regel op regel op regel op verplicht op verplichting op verplichting was nu voor mij op een bepaald niveau gekomen dat het me wel echt verdrietig maakte. De afgelopen jaren hebben ze al doorgevoerd dat ik ineens tienduizenden euro’s meer betaling moet betalen waarbij ik ook nog verplicht ben alles te verduurzamen, maar van welk geld dan als ze net alles afgepakt hebben?. Vroeger was ik trots op NL, maar NL maakte me wel eens minder gelukkig. Ik zeg op straat al twee jaar niet meer wat ik doe voor werk want ik krijg tegenwoordig meestal de wijzende vinger of onaardige opmerkingen. Laatst stond ik in de kroeg en toen vroeg zo’n grietje wat ik doe voor werk waarna ze, al reagerend op mijn antwoord, zei; ik dacht het niet; en toen liep ze zo van me weg. In het moment heb ik er met mijn vrienden om kunnen lachen, maar het is eigenlijk heel triest en slecht wat er gaande is, mijns inziens. Daarnaast kan ik nu sowieso mijn werk niet meer uitvoeren want ik mag niets meer kopen voor de verhuur, maar waarom schrijf ik dit hier op? Ik schrijf dit omdat ik wil dat je beseft dat ondanks dat dit vrij heftig is voor mij, ik het niet als heftig wil omschrijven want ik zat tenslotte hier met aan mijn rechterhand Kristina die haar familie en haar huis verloren heeft. Daarnaast dreigt ze haar land, waar ze gek op is, ook nog eens te verliezen. Aan mijn linkerhand daarentegen zitten de twee broers die op een zus na de de hele familie, 70% van hun vastgoed (ze zijn welgesteld) en hun halve geliefde Hatay in een nacht zijn verloren. En dan zit ik hier te zeiken om mijn beleggingen! Het was bijna bepaald dat ik gedurende deze avond dit nieuws te horen moest krijgen. Het leert me relativeren. Ja het is kut, maar het is niet meer dan dat. We gaan het gewoon oplossen want ik pik het niet meer en dit kan opgelost worden, en dat kunnen zij niet. De doden blijven dood..

De avond was echter nog niet voorbij. Ondanks alle gekheid, gelach, gehuil, verhalenvertel en vieze moppen gingen we nu richting de shishabar, maar ik moest nog een slaapplek fixen! De mannen boden mij voor een prikkie een kamer aan in hun nieuwe hotel welke vier en halve sterren bezat. De dikke wilde mij achterop zijn quad hebben, maar ik zorgde ervoor dat ik dat ding ging besturen. je zal nu wel denken; Jan, jij mocht toch nooit meer rijden en dat klopt, maar die dikke was zo verrekte zat dat hij amper kon lopen dus het was echt veel wijzer dat ik reed. Koffertje erachter en gaan! Dit hotel was helemaal nieuw en prachtig! Het heeft de aardbevingen overleeft omdat het zo nieuw is en adhv nieuwe bouwvoorschriften is gebouwd, maar de oude panden zijn veelal verwoest. Ik douchte snel en friste me op.

We reden door naar de shishabar waar ze net wilde sluiten, maar toen ze zagen dat het de broer van de burgemeester was werden de luiken weer omhoog getakeld. Hoppa, lampjes aan en ook de grill werd weer aangestoken. Niet veel later kwam Kristina aankarren, maar de burgemeester was lekker naar zijn bedje gegaan. We hebben tot 03:30 aan de waterpijp gehangen. Ik wilde afrekenen maar mocht slechts een schijtbedrag betalen, terwijl ik zoveel heb benut. Veel biertjes, kebab, ik heb teenslippers gekregen, waterpijp en vast nog wel meer dat ik nu vergeet. Ik mocht echt niet meer betalen dan omgerekend 25 euro. Wat een lieve schatten! Zoveel kwijt geraakt maar niet hun eigen manieren. Zelfs dan niet. Het ontroerde me weer.

De waterpijp werd snel nog even vernieuwd en zo rookte we de nacht door welke zeer speciaal was en mij veel heeft bijgebracht. Bedankt Hatay, bedankt lieve Kristina en bedankt geweldige broers! Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen