Een volgende dag brak weer aan en het was tijd om Beijing te verlaten. Mabel en ik waren vroeg uit de veren want we hadden een trein te halen. We zochten op vanwaar onze trein vertrok en checkten uit. Met de backpacks op de rug en handbagage in de hand liepen we richting het station of in ieder geval dachten we dat. Toen we namelijk in de buurt van onze bestemming kwamen zagen we helemaal geen treinstation of iets dat erop leek. We stonden in de hete zon in een grote straat waar het wel mega druk was, maar deze Chinesen stonden niet op de trein te wachten. Ook hier werden we super erg aangekeken. We vroegen waar we het treinstation konden vinden maar geen Chinees sprak Engels. We begonnen langzaam te stressen en begonnen de omgeving af te zoeken. We renden nu met de backpacks op de rug door de straten op zoek naar iets dat op een station duidde, maar zagen niets. Ik rende in de hoop toch iets van een rails te zien, maar Mabel vond dat een te onduidelijk plan en we begonnen wat te kibbelen. ‘Ik trek alleen deze kar’ zei ik. Mabel: ‘de kar waarheen dan?’ We keken elkaar aan en zeiden beiden met een stemverheffing dat dit het moment is dat we een team moeten blijven en dat we gek zijn op elkaar en samen renden we door. We hebben nog erg vaak gelachen om dit moment, maar vinden het ook fijn hoe we dit hebben aangepakt.☺️
We liepen nog steeds rond zonder de trein te zien, die trouwens al vertrokken moest zijn, tot we een metrostation zagen. We kwamen hier helemaal bezweet aan en Mabel zei nog: ‘gelukkig heb ik deo in mijn tas’, maar nog geen seconde later werd deze bij de controle, om de metrohal in te gaan, ingenomen. We keken elkaar aan en moesten erg hard lachen want dit was wel echt het toppunt. In de hal belde ik de treinmaatschappij en een vrouw die redelijk Engels sprak legde uit hoe we vanuit dit station bij de trein konden komen. Het was nog steeds wel wat onduidelijk, maar een Chinese studente zag ons aankloten en gaf aan dat ze met ons mee zou reizen. Dat merken wij wel hier, de Chinesen zijn echt heel vriendelijk en hulpvaardig! Uiteindelijk kwamen we eindelijk aan bij het treinstation en wisten we wat er fout was gegaan. Dit station heet precies hetzelfde als het metrostation waar we net waren en die staat weer niet juist op maps weergegeven. In het treinstation liep ik naar de ticketbalie waar ik met wat geslijm de ticket kosteloos kon omboeken naar later op de dag. We moesten anderhalf uur wachten en deze trein zou er ook wat langer over doen maar wij waren echt super blij en trots! Trots op elkaar en hoe we dit hebben gedaan!
We vonden ergens koffie en chille stoelen dus hier zaten we de tijd uit, maar dit was eigenlijk wel fijn en welkom. Eenmaal in de trein kwamen de iets minder fijne gewoonten van de Chinesen weer erg naar voren. De hele trein zat te roggelen, smakken en andere ondefinieerbare klanken uit te slaan. De enige Chinesen die dit niet deden maakte gigantische snurk geluiden en Mabel en ik kropen weg in onze stoelen. Naast ons zat een Chinees een kip te verorberen op een manier die ik niet in detail ga uitleggen want ik schrijf dit verslag net voor mijn ontbijt maar het was echt heel smerig. We deden snel onze oortjes in en gingen maar een filmpje keken en het werd Toy Story 3 die trouwens echt heel leuk was!😃
Al bij al hadden we een prima treinrit en nu waren we in Shanghai aangekomen. We hadden een hotel geboekt waar we echt ontzettend blij mee waren want de kamer was groot en luxueus terwijl we echt niet veel betaalde en daar houden we van.😜 We namen de metro richting People’s Square waar we met handgebaren aan wat Chinesen vroegen waar we ergens goed en typisch Chinees konden eten. We kwamen aan in een restaurant waar ze Hot Pots serveren, een typisch Chinees gerecht. Ik overdrijf dit echt niet maar het bestellen duurde serieus langer dan 20 minuten want we moeten eigenlijk een digitale manier van betalen hebben en bepaalde andere futuristische apps, alleen hebben we die niet. De kaart was digitaal maar konden we met onze telefoon dus niet openen en toen we uiteindelijk met de telefoon van de serveerster het menu zagen was deze helemaal in het Chinees. Dit alles hebben we moeten oplossen zonder Engels te kunnen praten en we wilde op een gegeven moment bijna opgeven maar sloegen dit idee ook weer direct in de wind. We zullen dit fixen!💪🏻 Wat hebben wij uiteindelijk toch heerlijk en bijzonder gegeten hier! Super blij dat we volhielden! Dit lag trouwens niet alleen aan ons want ook de Vhinesen bleven hulpvaardig, geduldig en vriendelijk. Ze hadden ons ook aan ons lot kunnen overlaten maar zo zijn ze hier echt niet. Tijdens het eten dronken Mabel en ik heerlijk Chinees bier en deden we het spelletje: Wie Ben Ik? We hadden vol lol terwijl de verschillende stukjes vlees en noodles in de doorzond uitgekozen bouillon lieten zakken.
Toen we hadden afgerekend staken we over want daar zat een ontzettende gave club. Hier binnen zagen we allemaal leip gekleden, of beter gezegd half gekleden, mensen. Deze club was echt super gaaf en we hebben hier tot de late uurtjes gedanst. Bij onze drankjes kregen we fruit en andere lekkernijen en er schoot om de zoveel tijd een waanzinnige mistige wind door de ruimte waardoor alerlij confetti werd geblazen. Het was een groot feest! Eigenlijk best bijzonder dat we gewoon in Shanghai tussen de Chinesen in een grote club hebben gestaan!💃🏻🕺🏻
Met de taxi kwamen we weer aan in het hotel en vielen we snel in slaap! Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen