De ochtendzon, die door de scheuren van het gordijn mijn gezicht bescheen, maakte mij heerlijk wakker. Ik friste mijzelf op en liep het dorpje in op zoek naar een ontbijt tentje. Ik liep langs een Turks restaurant waar al op deze vroege ochtend de Kebab-gril roodgloeiend stond. nou dat lust ik wel! Ik at heerlijke kebab en als je dat hier in Turkije besteld krijg je er wederom van alles bij. Ik zat heerlijk te genieten terwijl de sterke zon op mij scheen en de verslagen tot uitwerking kwamen. Het is hier best warm; wel zo’n 38 graden, maar dat kan ik goed hebben. In Hatay was het wel 40 graden, daarnaast was de luchtvochtigheid daar een stuk hoger waardoor je ongelofelijk moest zweten. Na het ontbijt liep ik langs een man die wel 15 soorten pistache noten verkocht. Het was prachtig uitgestald in grote manden en ik mocht ze allemaal proeven. Ik maakte voor Mabel en mij een zakje gevuld met de pistache die ik het lekkerst vond en voor mijn ouders schepte ik een gemixt zakje vol.

Ik liep naar het mozaïek-museum, dat hier hoog aangeschreven staat. Ik kon naar binnen met mijn museumpas waardoor ik 12 euro bespaarde, maar ik zal niet meer de som uitwerken want ik kan je zal zeggen dat ik zon n100 euro verlies heb gemaakt op deze pas. Ambieer je Turkije na het lezen van mijn verslagen? Niet kopen die pas😅. Er stond een grote rij voor het museum bestaande uit binnenlands toerisme; Turken dus en ik begreep de rij. Het museum was werkelijk bijzonder. Ik zag mozaïek kunst uit de oudheid wat hier in ere werd bewaard. Ik herkende de Griekse goden en leerde dat Turkije vroeger ook goden had vergelijkbaar zoals de Grieken en de Romeinen dat hadden. Ze deden mij aan zowel de Griekse alsook de Egyptische goden denken. Ik zag duidelijk Apollo (Griekenland), maar ook Horus (Egypte). Hier wil ik meer van weten, maar dat kan niet hier.

Eenmaal het museum verlaten liep ik richting het archeologisch museum, maar ik moest heel nodig plassen en het was best een stukje. Ik zag niemand dus ik plaste snel tegen een boom, maar toen hoorde ik opeens geschreeuw en ik zag een bloemenverkoper met zijn bos rozen bos op mij af rennen. Ik dacht het valt wel mee, maar hij was echt boos en rende nog steeds op mij af. terwijl ik mijn piel opborg rende ik er vandaar met deze boze Turk achter me aan. gelukkig was de man erg oud dus ik won, maar we hebben weer wat geleerd: Niet wildplassen in Turkije want dat wordt niet gewaardeerd…😅

Eenmaal aangekomen bij het archeologisch museum kwam ik tot de teleurstellende ontdekking dat deze was gesloten vanwege een renovatie. Ook het kasteel was gesloten vanwege dezelfde reden en hierom moest ik een andere invulling bedenken. Ik besloot het centrum uit te lopen richting het grote winkelcentrum dat ze buiten Gaziantep hebben. Ik liep een groot deel van de route hierheen en ik merkte dat mensen elkaar aantikte en naar mijn wezen. Ze zagen duidelijk dat ik niet Turks was en het leek alsof ze nog nooit een Europeaan hadden gezien. Ik ging zitten bij een Baklava tentje om daar kaas-baklava te eten. Dit vind ik altijd super lekker! Er rende een jong ventje langs en stopte direct toen hij mij zag en rende de hoek weer om. Hij kwam terug met een hele groep vrienden die met een grote glimlach om de beurt mij een hand wilde geven en Turkse dingen zeiden. Het kwam erop neer dat ik me welkom moest voelen. Ook oudere mensen legden hun hand op hun hart wanneer ik langsliep. Terwijl ik zo doorliep viel het mij op dat ik helemaal geen zwervers zag en die heb ik trouwens ook niet elders in Turkije gezien. Zelfs niet in Istanbul of Ankara; de grootste steden! Ik vroeg adhv de translate app aan een man hoe dit kwam en de man vertelde mij dat als iemand er slecht voor staat hij/zij altijd opgevangen zal worden door familie of desnoods de buren. Het verwarmde mijn hart.

De route was toch best ver en de zon scheen fel. Ik besloot het laatste kwartier af te leggen met een huur stepje en zo was ik snel op mijn plaats van bestemming. Ik liep het winkelcentrum in en kwam een winkel tegen dat prachtige linnen kleding verkocht. Ik ben gek op linnen en dit is hier niet duur en ik ben gek op niet duur. 😅 Ik paste wat linnen pantalons en overhemden en vond er sommige wel erg leuk. De pantalons zouden binnen een uur korter zijn gemaakt, en dit was van belang voor mij want morgen verlaat ik Gaziantep alweer. Ik liep wat rond in het winkelcentrum en kocht een nieuw portemonneetje voor achterop mijn telefoon aangezien de mijne zo goed als uit elkaar viel.

Ik haalde de kleding op en kreeg nog wat drankjes zoals water en koffie dat telkens werd gehaald omdat het toch iets langer duurde. Ik stapte weer op de step en kwam aan in mijn halve kasteel. Ik friste mijzelf op en liep met mijn, gisteren gevulde, parfum containers het binnenplaatsje van het hotel op waar het een groot feest was tussen de dinergasten en de artiesten. Ik kwam aan lopen en de artiesten stopte stuk voor stuk met spelen om mij twee zoenen te geven. Ik reageerde met elk van hen twee parfum spuitjes op te geven want het waren tenslotte zij die mij gisteren van goed advies hadden voorzien waar ik deze containers moest vullen. De artiesten gingen met pauze en de leider speelde voor mij binnen een privé optreden door het thema van “The Godfather” te spelen op zijn Turkse instrument. De man was echt super aardig.

De avond vorderde en ik zat aan de rand van de binnenplaats (er was geen tafel vrij) met mijn biertje toen ik zag dat er wat mensen gingen dansen. Ik liep erheen en vroeg een vrouw ten dans en het was een groot feest! Ik deed mijn uiterste best om mijn heupen de Turkse slag te geven en ik hoorde mensen aan elkaar uitleggen dat ik een Hollanders was en ze gingen stukken! “Hollandia Habi Habi”, riepen ze en na het dansen werd ik uitgenodigd aan tafel bij drie jonge gasten. Ze hadden me uitgenodigd met de tekst dat als ik single was; ik wel plaats mocht nemen en eerst dacht ik; word ik nou versierd hier?; maar ze bedoelde dus dat als ik ALLEEN was. Haha natuurlijk kom ik erbij zitten. Ze hadden grote schalen met eten staan en ik werd uitgenodigd mee te eten. Als dank bestelde ik een klein flesje Raki en we dronken deze met zijn vieren op. We hadden het over vele onderwerpen zoals Filosofie, Religie en uiteraard ook vunzigheid en dit was mogelijk omdat een van de jongens vloeiend Engels sprak en het voor de rest vertaalde. De jongens waren niet gelovig en dit is bijzonder in Turkije. We hadden hier mooie gesprekken over. Niet veel later kwam er een vierde Turkse jongen bij zitten die wel gelovig was, maar het was juist hij die de smerigste en goedkoopste verhalen had. Ik sprak met hem over zijn ideeën qua homofilie, wat er gebeurd na je dood etc en hij ging overal serieus op in. Het was erg interessant en de serieusheid werd soms afgewisseld met een grapje waardoor het allemaal niet te zwaar werd.

Een aantal uurtjes en veel gelach later werd ik door deze gasten meegenomen ergens naartoe al wist ik niet waarheen. Het voelde goed dus ik zat vrolijk achterin de auto, naast mijn twee nieuwe vrienden. Voorin zat de gelovige chauffeur en een andere Turk zat op de bijrijder stoel. Ze vroegen mij of ik van Turkse muziek houd, waarop ik zei “only when you play it loud!”. En hoppakkee daar scheurden we met de raampjes open door Gaziantep ergens heen, al wist ik niet waarheen. We zongen uit ons borst en ik deed hard mee met het Turkse gelal en het was super tot we op onze bestemming aankwamen. Het was een doner zaak en ze beweerde dat ze hier de allerlekkerste van de wereld hadden. We gingen hier lekker om 02:45 ‘s nachts ons tweede diner eten en het was heerlijk. Wil je pittig? “Ja hoor”, zei ik en verdomme pittig was het, maar lekker! Ik herkende de “karnemelk” die ik er weer bij kreeg en ik vroeg wat het was. Het was Yoghurt met water en het is om de pittigheid weg te blussen, wat super goed werkte. Ik dronk wel drie van die bekers. Nog voor de jongen het doorhadden had ik voor iedereen betaald, maar het kostte mij nog geen 16 euro. Hierna scheurden we terug naar het hotel waar ik afscheid van de jongens nam en we snel nummers uitwisselde. Ik liep het hotel binnen en zag dat mijn linker mouw van mijn net gekochte overhemd helemaal onder de pittige saus zat. De chef was de keuken nog aan het opruimen en hij gebaarde mij de keuken in te komen en samen boende we er met sponsen, schuim en heet water op los. Ze stond ik hier in Gaziantep in mijn blote barst om 03:30 met de Turkse chef mijn overhemd schoon te sponsen waarna ik heerlijk ging slapen. Welterusten!😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen