Wat heb ik heerlijk geslapen zeg! Ik had niet verwacht dat ik zo lekker zou slapen want buiten hoorde ik veel van die zwerfhonden blaffen en janken, maar dit heeft mij niet op gehouden. 😴

Ik pakte mijn koffer geheel uit, ruimde mijn kamer op en ging mijzelf klaarmaken voor het ontbijt. In de binnenplaats van het hostel aangekomen zag ik dat een klein jochie mijn ontbijt al aan het klaarmaken was. Het terrein wordt bijgehouden en de klanten worden verzorgd door, wat ik vermoed, een vader en zoon. Ze wonen beiden op dit terrein. Ze zullen wel goede afspraken hebben. Dit lijkt in ieder geval wel zo als ik naar de omvang van dat jongetje kijk. Zo dun als ze op straat zijn, zo welgevoed is hij.

Het ontbijt bestond uit wat basis dingen zoals Egyptisch brood, smeerkaas, een ei, groenten en wat yoghurt. De groenten (tomaat is eigenlijk een fruit maar toch), heb ik niet opgegeten omdat ik van iedereen tips heb gehad om alles wat met kraanwater wordt bereid niet te nuttigen. Egypte staat er blijkbaar om bekent dat je er gemakkelijk ziek wordt, er wordt er zelfs vanuit gegaan dat je als tourist goed aan de diarree zal gaan als je in Egypte bent. Wendy (een zakelijk contact die werkt bij Gevaert) heeft lang in Egypte gewoond en daar een schoenenwinkel gehad. Zij gaf aan dat je de eerste drie dagen in Egypte altijd plast uit je poepertje. Altijd zei ze. Ik kan deze ochtend met tevredenheid melden dat mijn producties nog altijd van stevig profiel zijn. 🥹

Terwijl ik dit ontbijt nuttigde en wat las vroeg de vader van het stevige mannetje of ik wat koffie wilde. Hij zei dit terwijl hij Nescafé koffie vast had. Ik zei volmondig ja, maar vroeg of hij ook Egyptische koffie had. De man was zeer positief verrast en vroeg of ik dat lekker vond. Zeker, antwoordde ik. de man opende een kastje waarin allerlei instrumenten stonden om die koffie te maken. Hij vroeg welke smaak koffie ik lustte dus ik vroeg wat zijn favoriet was. Dit was de licht geroosterde cardamom koffie. Alles werd mij uitgelegd: Er moest een flink schepje van de gemalen koffie in een speciaal klein kannetje wat op het fornuis werd gezet. Met hoog vuur werd het brouwsel aan de kook gebracht en de man roerde licht. Hij wees naar de koffie en gaf aan dat als de vloeistof op komt je langzaam het kannetje van het vuur moest halen. Dat was het perfecte moment. Net als bij chocomelk, dacht ik nog.😄 Ik moest gaan zitten en de koffie werd in een klein kopje geschonken. De koffie was heerlijk! Het enige wat hij niet begreep was dat ik er geen suiker in hoefde want dat gooien ze hier echt overal bij.

Terwijl ik het ontbijt at was het nog steeds erg vroeg dus ik had lekker de tijd om de Trouw wat te lezen en aan deze reisverslagen verder te werken. Stipt om 09:00 stond de eigenaar van de duikschool voor de deur. De duikschool heb ik gisteren op het laatste moment gewijzigd want er werd in het hostel slecht gesproken over de plek waar ik initieel heen wilde. het is misschien niet netjes, maar aangezien ik nog niets had betaald heb ik mijn reserveringen geannuleerd en ben ik op het advies afgegaan van mijn guesthouse host (Ibrahim) en ik kan nu zeggen dat ik hier heel goed aan heb gedaan.

Ik werd opgehaald door de eigenaar van de duikschool genaamd, uiteraard, Mohammed. Zijn auto was, net zoals 99% van de auto’s hier, minimaal 25 jaar oud en viel helemaal uit elkaar. Ramen opendoen kon niet meer op de officiële manier, de ruitenwissers deden het niet en de stoelen waren door hun fatsoen gezakt, maar de auto zal hier waarschijnlijk nog als jonge hunk worden gezien want er staan er veel erger bij. We hadden wat “small talk” en konden het wel vinden met elkaar. We hadden gisteren via de telefoon onderhandeld over de cursus, de fundives en de gemoeide kosten, maar nu ik opgehaald ben en dit allemaal reeds is besproken is de handel achter ons en kunnen we nu open en eerlijk zijn naar elkaar, gaf hij aan.

Van mijn guesthouse naar de duikschool was een trip dwars door de woestijn. Zowel mijn guesthouse als de duikschool zijn aan zee gesitueerd, maar toch moesten we een stuk door de woestijn rijden. Het blijft toch gek om hier al die leegstaande panden te zien. Als ik zeg dat 80% van de panden hier incompleet, verwoest of in aanbouw (al heel lang) zijn overdrijf ik niet. Ik heb al aan verschillende mensen gevraagd hoe dit komt en het schijnt te komen door de Egyptische Revolutie van 2011 (weet je wel; gericht tegen Moebarak), terrorisme in 2015, geld op door corona en een vreemde wet wat hier voorschrijft dat je enkel een stuk land mag kopen als je er wat op bouwt. Uit angst het land kwijt te raken bouwen de Egyptenaren slechts een deel van een huis (meestal enkel de fundering van de eerste verdieping), waardoor het bebouwt is en je aan de verplichting hebt voldaan. Pfff… overheidsbemoeienis.😢

Mohammed gaf aan dat we er bijna waren en het was bijna een oase wat ik voor me zag. Vanuit de woestijn kwamen we aanrijden en zag ik de zee voor mij opdoemen. De woestijn liep hier letterlijk zo de zee in. Er groeit hier niets wat niet wordt verzorgd. Aan de kust stonden allerlei gebouwtjes waarvan wederom de dikke meerderheid leeg staat en je kon zien dat dit niet sinds kort zo is. Vervallen hutten met kapotte ramen dichtgetimmerd met planken. Ik vroeg wat er allemaal had ingezeten. Een pand bijvoorbeeld was een oude duikschool. De eigenaar had een discussie gehad met de gemeente wat resulteerden in het verliezen van alle vergunningen. Mohammed vertelde mij dat je hier iemand binnen de overheid moet kennen als je wilt ondernemen en dat het een vriendenkliek is. Hij kent iemand binnen de gemeente die voor hem erg belangrijk is. Ik zag ook een oud restaurantje dat failliet was gegaan door Corona en zo had ieder leegstaand pandje zijn eigen verhaal. De afgelopen 12 jaar zijn er hier veel onzekerheden geweest wat ondernemers de kop heeft gekost. Het meerendeel van de resterende ondernemers zijn vertrokken omdat je niet kan ondernemer in zo een onbetrouwbare en onvoorspelbare markt. “Het is hopen op betere tijden” zei Mohammed. “Langzaam komt nu het toerisme weer op gang. Allah heeft jou naar mij gebracht en als hij wilt groeit het tourism hier weer op en kan mijn gezin hier gezond en oud worden”.

De duikschool was met veel primitieve middelen toch erg leuk in elkaar gezet. Alles was voorzien en geregeld en de duik equipment was van verrassend goede kwaliteit. Ik werd voorgesteld aan alle duikinstructeurs en dus ook aan de mijne genaamd; Rami. Rami, zou ik te weten komen, is echt fantastisch en erg deskundig. Ik ging zitten met Mohammed en Rami om de duikcursus te bespreken, maar we kwamen erachter dat ik nog niet alle benodigde certificaten heb om te starten aan de Rescue Diver course. Ik heb de Open Water Diver certificate, Advanced Diver certificate, maar om te kunnen starten met de Rescue Diver course moet ik eerst EFR (Emergency First Response) hebben gehaald. Ik dacht dat ik alles goed had uitgezocht en mijn planning is redelijk precies dus ik was niet happy. Mohammed vroeg mij of ik goed kon leren. Als het onderwerp interessant is wel dacht ik en dit vind ik erg interessant dus ik zei ja. Mohammed gaf aan dat we er een mouw aan zouden passen. We zouden beide cursussen door elkaar doen, alle theoretische en praktische onderdelen behandelen en ik moet dan ‘S avonds goed aan de studie want ik heb twee boeken te stampen in 3 avondjes. Mohammed gaf aan dat het haalbaar is als ik goed kan leren, goed oplet tijdens de oefeningen in zee en S’ avonds goed ga leren. “De cursus is erg relevant en moet je erg serieus nemen”, zei hij. “We kunnen je nergens matsen want dit gaat letterlijk om leven en dood, maar als je goed oplet en goed leert moet dit te doen zijn. Ik dacht; prima! Ze verkopen hier toch nergens bier dus aan de bar zitten is niet mogelijk. Dan maar de student uithangen.😅 Qua kosten vroegen ze voor deze cursus slechts 70 euro en dat is inclusief de benodigde literatuur. Erg netjes vond ik zelf. het boek voor de EFP cursus hadden ze niet op voorraad in het Engels, maar ze kende iemand die vanuit Hurghada deze kant op komt rijden en hij zou dat boek meenemen vanuit de duikschool daar. We namen door wat ik als duikuitrusting wilde hebben. Ik had mijn eigen wetsuit, duikmes, duikcomputer en masker bij me. Mijn maten werden afgenomen voor de resterende spullen waarna we nog thee dronken en ons klaar maakte voor de dag.😍

“We beginnen met gewoon een fun dive”, zei Rami. “Ik wil zien hoe je duikt, hoe je balanceert, met je lucht omgaat en controle hebt over dalen en stijgen”. Ondanks dat recht voor de duikschool de zee ligt, liepen we 300 meter door de woestijn naar een hutje waar mijn duikspullen reeds klaar lagen, maar niets was aangesloten en hier was ik erg blij mee. Bij fundives willen ze dat nog wel eens voor je doen, maar ik vind het prettiger om zelf alles aan te sluiten en te controleren. Dan word je ook gewoon steeds beter en bewuster met wat je aan het doen bent. Ik moest even warm lopen met alle veiligheid checks want het is even geleden, maar Rami was tevreden met hoe ik het deed, dus ik ook.😆 Ik ga het nogmaals vermelden hoe bijzonder ik het vind dat ik mij in de woestijn stond te installeren voor deze duik. Ik stond letterlijk in een wetsuit met duikuitrusting in de woestijn……🤪

We liepen nu samen de zee in. Ik had helaas mijn go pro niet bij me want ik had begrepen dat de Rescue Diving course uit geen enkele fundive bestond, wat bij de Open Water- en Advance Diving Course wel zo is. Deze course bestaat enkel uit het na spelen van noodgevallen en hoe hierop perfect te anticiperen. Dit betreft noodgevallen in alle smaken dus ook hoe je een bewusteloze duiker op 40 meter diepte moet beademen en in veiligheid brengen. Of bijvoorbeeld een duiker die in paniek is en hoe je die rustig krijgt, maar wat nou als hij, vanwege zijn paniek, op jou klimt, wat veel voorkomt, wat doe je dan? Zo zijn er tal van noodgevallen en hoe daarop te reageren. Rami wilde deze fundive puur doen om mij als duiker te leren kennen.

terwijl we dus de zee in liepen werd het al snel diep en het zit hier aan de kust vol met leven. Uiteraard is er hier veel minder leven dan verder in de zee waar tevens de visibility beter zal zijn, maar toch was ik onder de indruk. Ik genoot na een lange tijd dat ik niet heb mogen duiken in de moment weer van de prachtige techniek die schuilt gaat achter het duiken, de dieren overal om mij heen en de kleurrijke koraalriffen. Toch verheug ik mij nu al op de echte avontuurlijke duiken. Echt mooie fundives zal ik aan het einde van mijn cursus, indien ik die haal, ondernemen. Ik ga dan naar Dolphine House en hopelijk naar Elphinstone Reef. Dolphine House; de naam doet het al vermoeden, is een duikspot waar veel dolfijnen zitten en als je ze kan spotten zijn ze heel nieuwsgierig en niet afstandelijk. Elphinestone Reef staat bekend als dè hamerhaaien plek voor duikers, maar deze duikspot is nu zo’n 1.5 jaar afgesloten door de overheid omdat er twee duikers zijn doodgebeten. Het schijnt (Werkelijk toeval) dat ze Elphinstone Reef binnen een paar dagen willen heropenen dus hopelijk valt dat samen met mijn dagen hier. Ik had gevraagd of we anders buiten het boekje om gewoon konden gaan, maar daar kreeg ik geen duidelijk antwoord op.😅

Na de fundive heb ik 56 korte filmpjes moeten kijken van noodgevallen en hoe hierop te reageren. We zouden ze allemaal gaan doen, onderverdeeld in 10 oefeningen. We doen er vandaag een aantal alsook morgen en overmorgen. Iedere oefening mag slechts 4 keer worden geprobeerd en MOET foutloos worden afgerond. Alles werd mij heel vriendelijk uitgelegd. Mij werd telkens gevraagd of ik nog vragen heb;”Jani, you understand, Jani?”. Jani is het gewoon geworden hier en dat is prima. tijdens het kijken van de video’s gaf Rami mij een bakje met typisch Egyptische zoetigheden. Het heet zoiets als Khaf en het is mega lekker. ieder koekje heeft weer want anders van binnen en de koekjes moet je geheel in je mond doen want als je je tanden erin zet vallen ze helemaal uit elkaar. Is niet erg hoor… 😊 de koekjes had de vrouw van Rami gemaakt speciaal voor zijn nieuwe leerling, voor mij dus. Wat super lief zeg.

Ik moet iets recht zetten: Het vervult mij met schaamte zoals ik naar dit land ben afgereisd. Ik was ontzettend argwanend, dacht van iedere handreiking dat er iets achter zat en ik had een gekleurde visie over de mensen hier vanwege hun religieuze keuze. Wat heb ik fout gezeten zeg en dat is toch jammer van mij. Dit visie testen is trouwens wel een van de redenen dat ik hierheen ben gegaan. Ik vind het ook heel belangrijk om nuchter te zijn, op jezelf te passen en pienter te zijn voor andermans spelletjes, toch is het jammer dat ik een land heb veroordeeld, omdat ik weet dat in andere landen dezelfde religie heerst en het daar kommer en kwel is.

Terug naar de koekjes van de vrouw van Rami; die waren ondertussen op. Rami zei nog dat ik langzamer moest eten want anders word ik dik en dan is mijn vrouw boos en heeft ze gelijk. “Jani, don’t eat all biscuit now. You get fat and wife kick you out house until you are not fat”. Hij heeft gelijk, maar was te laat.

De filmpjes had ik allemaal gekeken en we dronken wat thee alvorens we begonnen aan de eerste exercises. De Tired en Panicked diver. Hier heb ik geleerd hoe ik een duiker kan helpen die nog relatief rustig is en hoe een duiker te helpen die in paniek is. Bij die laatste moet ik onderwater gaan en hem van achter vastpakken en zijn fles tussen mijn bennen knellen zodat hij mij niet in gevaar kan brengen want de eerste regel bij het redden van een duiker is altijd eerst aan jezelf denken. Mooi levensmotto dacht ik nog. Misschien moet ik die eigen maken...🥰

Aan het einde van de oefeningen mocht ik de truck met alle duikspullen, duikers en assistenten naar de duikschool terug rijden. de truck die hiervoor gebruikt wordt is serieus leip oud. Ik heb denk ik nog nooit in zo’n oude truck gereden. Ze waren door het dolle heen: “Jani is driver!! Take us to the money Jani!!”.

Na alle equipment schoongemaakt en opgeruimd te hebben heb ik het spel Domana gespeeld. Ik gaf aan dat ik dit, typisch Egyptische, spel graag wilde leren want ik zie ze dit overal spelen met veel emoties. Het werd mij super goed uitgelegd, dan wel met gebaren en geluiden, ik leerde het wel.

Hierna werd ik bij mijn hostel weer netjes afgezet. Ik heb serieus in mijn kamer mijn spier oefeningen gedaan zoals ik van plan was. Wat lees ik nou, zal je wellicht denken.. Toch is het waar. Ik sport eindelijk weer een maandje om de dag zonder uitzondering en ik wil dat ritme niet kwijtraken. Nu ga ik hier niet hardlopen dus dat onderdeel sla ik over, maar de spier oefeningen (3x25 opdrukken & 3x25 squats) wil ik doorzetten en dit heb ik vandaag gewoon gedaan!💪 Hierna ben ik mij heerlijk gaan opfrissen en heb nog kort met Mabel gebeld.

Nu ging ik weer het centrum in, maar ik ging expres bijtijds weg want het was nu nog licht en ik wilde een goede route vinden voor de komende dagen met straatverlichting en niet afgelegen vanwege de ervaring met de honden gisteren. Toen ik deze had gevonden ben ik eerst naar een duikwinkeltje gegaan voor duikschoenen. Deze zijn van hetzelfde materiaal als je pak en je kan hiermee in je vinnen. het voordeel is dat je je voeten niet bezeert wanneer je de zee in loopt (de vinnen doe je uiteraard pas aan als je redelijk ver de zee in bent) en de vinnen zitten lekkerder. Ik kwam eerste bij een tentje waar ik zwaar werd afgezet. Een man met zijn zoon die ik op straat was tegengekomen en had gevraagd waar ik moest zijn hadden mij daar als advies heen gestuurd want het was zijn vriend en hij heeft goede spullen voor goede prijzen, maar dat was dus niet mijn ervaring. Aan de overkant bij een ander duikwinkeltje slaagde ik uiteindelijk wel super goed en toen ik weer buiten liep kwam de man en zijn zoon naar mij toe met de vraag of het gelukt was. Ik zei dat zijn vriend €90 vroeg voor schoentjes en dat ik ze nu heb van het merk Mares (erg goed merk) voor, omgerekend, €35 euro. De man klapte in zijn hand, lachte en zei “You made very goed deal! Pff €90 euro is not good deal, good for you walk away”. Toffe reactie dacht ik.🙂

Ik vroeg aan de man of hij weet waar ik erg goed vis kon eten. Ook in deze business had hij een vriend, maar in dit geval was ik er maar al te blij mee. Ik werd naar een vis restaurant gehaald dat er serieus slechter uit zag dan eentje waar we langs liepen. “No good zei hij, met strenge blik, kin omhoog en een soort afkeurend geklak. Looks good, but new. New no good, no experience. Experience very important”. Hij had gelijk.

Aangezien de menukaart enkel Arabisch was mocht ik zelf mijn vis uitkiezen bij de chef. Ik zag er een die er heel cool uit zag en ze zeiden dat hij erg smaakvol was. De vis geeft blijkbaar licht in het donker met zijn vlekjes. Verder nam ik een vissoepje en rijst. Op alle fronten werd ik weer op mijn wenken bediend. Buiten kreeg ik een tafel waar ik mijn drankje kreeg en met de man en zijn zoon leuke gesprekken had. Het eten werd opgediend op een andere tafel, achter een iets hoger hekje tussen de straat en het restaurant in. Ik gaf aan dat ik het eten gewoon op de tafel wilde hebben waar ik zat en de bediende wilde dit voor mij doen, maar de man, die trouwens Aladin heet, legde mij uit dat ik hier niet kon eten want dan zien de mensen mij vanuit de straat en dat moet je niet willen. Eten is onaantrekkelijk en de mensen zien de binnenkant van je mond en daarom kan ik beter meer verstopt zitten als ik eet. Dit doen alle mensen hier. Leuk om te weten dacht ik en dus verhuisde ik maar. Aladin ging daarop met zijn zoon achter mij zitten en dit was natuurlijk om dezelfde reden. Hij ging dus niet voor mi zitten. Toch bleef hij bij mij en hielp met van alles. Toen ik bijvoorbeeld mijn drankje op had vroeg hij achter mij, “one more drink my friend, I get for you”. Ik wilde er zelf voor op staan, maar dit mocht echt niet. Hij riep wat naar zijn zoon en die rende naar binnen voor een drankje. 🏃🏾💨

Het eten was trouwens echt waanzinnig lekker. Niet normaal zo goed als die vis was. Ook de soep was heerlijk en hij was echt rijk gevuld met van alles zoals inktvis, witvis en garnalen. Het was een waar feestje en uiteindelijk was ik hier slechts 35 euro voor kwijt. Voor hier is dat een aardig bedrag, maar inclusief alle drankjes vond ik het prima.

Op straat liep ik met Aladin en zijn zoon nog een stukje tot een jongetje van 10 erbij kwam. Dit was zijn andere zoon en ik stelde mij voor. Aladin vroeg of ik in zijn winkeltje nog Shisha wilde nemen met thee. Ik dacht nog: dit doet hij slim. Zo heb je dus een toerist in je winkel en waarschijnlijk werkt het ook zo, maar het was echt niet sluw of ongemeend gespeeld. Dit voelde ik. Ik liep met hem mee en wat ik hier meemaakte zal ik nooit vergeten en ik ben er heel dankbaar voor:

Alsof ik de koning was, zo werd ik onthaald en werd er voor mij gezorgd. Ik moest gaan zitten en ik kreeg heerlijke thee. Aladin stond in de keuken en telkens kwam een van de zoontjes naar mij toe met iets wat Aladin moest weten. Wat voor smaak shisha wilde ik? Ik ging mee met de voorgestelde appel smaak. Aladin stookte een fikkie voor de kooltjes en we rookte samen naast elkaar de shisha met thee. We hebben het echt over van alles en nog wat gehad. Over Egypte, wat die vent in de toren van de moskee nou eigenlijk de hele dag roept, waar is zijn vrouw en nog tal van andere random en derhalve waardevolle gesprekken. Het was ik, niet Aladin, die begon over de producten in zijn winkeltje want ik zag de Goden van de Nijl in beeldjes staan en ik heb mij hierin verdiept en was nieuwsgierig. Aladin gaf wel eerst aan dat er maar een God is en dat is Allah en deze “Goden van de Nijl” zijn allemaal verzonnen, waarna we ieder beeldje en wat het doet bespraken. Ik koos twee beeldjes uit die ik graag wilde kopen, maar toen werd alles pas echt bijzonder. Alles liet hij mij zien, maar echt niet op een vervelende manier. Alle kruiden moest ik ruiken en hij vertelde wat ze deden. Zo had hij een kruid dat beter werkt dan viagra en “makes wife very happy and you be strong and make twins”! Ik ging kapot van het lachen, maar Aladin keek heel serieus. telkens als ik trouwens stuk ging, gingen de twee zoontjes ook stuk van het lachen. Aladin kwam met een paar spulletjes mijn kant op die ik van hem kreeg. Sommige om weg te geven aan mijn omgeving zodat ze een gezonde en gelukkige toekomst hebben. Ik moest het aannemen. Op de manier zette de avond zich voort en telkens werd de shisha aangevuld. Op den duur merkte ik dat ik die shisha begon te voelen.. Ik werd er een beetje stoned van. Ik wist niet dat een shisha dat kon doen.🥴 Ik belde Mabel nog op via whatsapp video, terwijl dat eigenlijk niet vaak lukt, maar ze nam gelukkig op. Ik zei tegen Aladin dat dit mijn vriendin is en Mabel kreeg van Aladin ook een hele rondleiding door het huis. Hij liet de beeldjes zien, kledingstukken, zijn zoons de shisha en nog veel meer. Aladin deed een glitter stukje op zijn gezicht wat je wel eens bij die buikdanseressen ziet en zei tegen Mabel dat dit zijn geschenk is aan Mabel. Het kon niet op, maar hij wilde het echt zo hebben. Het moest mee en ik moest het aan “wife” geven.

Toen het erg laat werd gaf ik aan dat ik naar huis zou gaan omdat ik morgen al vroeg moest gaan duiken. Aladin vroeg een heel redelijk bedrag voor de spulletjes die ik had uitgekozen en terwijl ik op de fiets stapte werd ik door alle drie uitgezwaaid. De route had ik goed uitgekozen want de weg naar huis verliep zonder gevaar, maar wel met emotie. Ik moest wat tranen laten bij het besef hoe bijzonder dit is geweest en hoe gezegend ik ben. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n lang verslag geschreven, maar ik heb dit serieus in anderhalf uur getypt want zo zit het in het hoofd en in het hart. Welterusten 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen