Wat heb ik uitgekeken naar vandaag zeg!! Ik kijk zo ontzettend uit naar deze dag. Vandaag zal ik Gobeklitepe bezoeken, maar wat is het zal je je wellicht afvragen. Laat ik beginnen met het geven van wat achtergrondinformatie:

Volgens archeologen is Gobeklitepe 11.600 jaar oud en het is hiermee het oudst gevonden bouwwerk op aarde. Het is bijzonder modern gebouwd als je ziet uit welke tijd het komt daarnaast was het ook vergevorderd. Het is 7500 jaar ouder dan Stonehenge en 7000 jaar ouder dan de de Giza Pyramides. Het is daarnaast ook veel ouder dan het domesticeren van paarden alsook de uitvinding van het wiel. Het is zelfs ouder dan de uitvinding van het pottenbakken! Maar als dit mogelijk was, klopt al onze kennis dan überhaupt nog wel en door wie is dit gebouwd?? Dit is allemaal nog onbekend! Het bevindt zich, uiteraard, in Mesopotamië. Hier begon namelijk alles, zegt onze huidige kennis. Mesopotamië was het eerste gebied dat namelijk opwarmde na de laatste ijstijd en hierom wijst alles erop dat hier de eerste beschavingen ontstonden. Mesopotamië strekt zich uit als een soort veeg over Irak, Syrië en Oost-Turkije.

De vakkundigheid en professionaliteit van Gobeklitepe is baanbrekend! Er zijn prachtige T-vorige pilaren (lime-stone) gevonden van 5.5 meter hoogte die een heel stuk moeten zijn verplaatst en hier rechtop zijn gezet en lang bleven staan. Er zijn uit- gehakt en geslepen beelden gevonden van dieren, daarnaast blijkt uit scans dat deze hele heuvel vol ligt met bouwwerken zoals Gobeklitepe. Je kan wel zeggen dat dit een heuvel is vol met “gobeklitepe’s”. Hoe dan??!!. Al deze kennis kan niet overnacht zijn geboren. Gobeklitepe is het oudste bouwwerk dat men ooit heeft gevonden, maat het geeft tegelijkertijd aan dat hier een lange historie aan vooraf gaat dus er moet verder terug veel meer zijn. Wellicht een civilisatie die geheel uit de tijd is verdwenen. Gobeklitepe is naar alle waarschijnlijkheid gebouwd door groepen jagers en verzamelaars die hier samenkwamen om kennis te delen. We verwachten dat het nomaden waren doordat er nergens in de nabijheid van Gobeklitepe iets van akkers, agricultuur of omheiningen voor dieren zijn gevonden. Daar hadden we iets van moeten vinden als dat er was. Begrijp je wat je leest? Ieder geschiedenisboek schrijft voor dat alles begon met agricultuur waarna architectuur kwam maar dat is dus niet zo. Gobeklitepe bewijst dat het allemaal begon met architectuur en dat hierna pas agricultuur kwam. Gooi je middelbare school opleiding dus maar in de BBQ; ook al is het van hoog niveau want het is vanaf nu poep waard! Hetgeen we zeker wisten, s allemaal andersom. Terwijl ik dit type heb ik gewoon kippenvel!

Maar wat was de functie van Gobeklitepe? Gobeklitepe fungeerde als een soort honk, een afspreekpunt waar de nomadische stammen samenkwamen bij, zo fantaseer ik; de zoveelste dagenraad; of wanneer de grote beer op het zuiden staat. Dit laatste is geen gekke gedachte van mij hoor, want vele sterrenbeelden zijn afgebeeld op de menige blokken, alsook op de T-vormige pilaren dus we weten dat de sterren voor hen van groot belang waren. Wellicht waren de sterren voor hen meer dan hemellichamen. Wellicht zagen zij deze als goden; ergo als religie of wellicht als kalender al zou het ook hun kompas zijn geweest. Misschien denk ik nu wel te simpel en was het dit voor hen allemaal en was het hierom voor hen van onschatbare waarde. Kom, ook ji moet dit spannend vinden; ik wel namelijk! Snap je hoe belangrijk de sterren waren vroeger? Daarom dat zoveel filosofie ook vanuit de sterren begon. Besef je je dat we het heelal eerder begrepen dan het wiel? Pffff echt heerlijk dit, ik zal je met rust laten want anders zou je tot morgen lezen..

Toch kan ik niet door zonder dit te melden… We weten dat ten tijde dat deze nomadische groepen hier bijeenkwamen er bij Gobeklitepe werd gegeten en gefeest en er werden huwelijken gearrangeerd om zodoende de banden tussen de verschillende nomadische stammen te versterken. Er zijn namelijk tijdens opgravingen tal van noten en botten gevonden van dieren die zijn opgegeten maar deze producten kwamen van ver en van alle windstreken.

Dan nog even een wellicht voor jou saai, maar desondanks zeer belangrijk aspect: 11.600 geleden was het het einde van de laatste eindtijd welke veel overstromingen en andere natuurkrachten veroorzaakte die veel vernietigd hebben. Gobeklitepe bleef echter bestaan en dit komt waarschijnlijk door het volgende: We weten zeker dat Gobeklitepe bewust is begraven. Door de samenwerking van honderden personen is het destijds bedolven onder stenen en zand. Waarom hebben ze dit gedaan? Zagen ze de destructie aankomen? Duizelingwekkend is het he? Het maakt je een levend persoon die op hetzelfde moment niets waard is. Dat kwetsbare kan ik ontzettend waarderen. Terug naar mijn reis:

Ik werd erg happy wakker in mijn halve kasteel en verrek; ik had warm water! Ik maakte hier snel gebruik van door mijn strot- en nekharen te scheren; alsook delen van mijn lichaam die ik niet ga verklaren, maar die je je wel kan indenken. Ik pakte mijn koffer in en betaalde de resterende rekening. Ik moest hierom vragen want ze hadden me zo laten vertrekken, zo goed zijn ze hier van vertrouwen. Ik zocht een ontbijttentje en dat is niet lastig hier in Gaziantep. Voor €6.5 at ik serieus een van de lekkerste ontbijtjes van mijn leven! Deze plaatst moet je echt bezoeken als je naar Turkije gaat!

Ik reed verder naar het oosten van Turkije en kwam nu, wederom, dichtbij de Syrische grens en de natuur was hier magistraal. Ik parkeerde mijn auto en nam de route naar Gobeklitepe. Ik huurde de audioguide om letterlijk ieder stukje “nerdeninfo” in me op te nemen. Niemand had deze gehuurd, hoe stom kan je zijn. Dat je dat niet doet bij het Colosseum van Rome of bij een ander, vanzelfsprekend, wonder zou ik nog begrijpen echter ’snap ik niet dat je het hier niet afneemt. Dit ik gewoon onlogisch. Ik besloot eerst naar het museum van Gobeklitepe te gaan, waar de audioguide mij evenals voorzag van informatie, om hierna de shuttlebus te pakken naar Gobeklitepe zelf.

Normaliter wanneer je je extreem op iets verheugt, valt het uiteindelijk tegen, maar dit was nu niet het geval. Ik genoot volop! Dit kwam mede door de kennis die ik reeds over Gobeklitepe had opgedaan. Ik had er over gelezen en ik heb er een documentaire (Netflix) over gekeken tijdens de heenvlucht en hier heb ik erg veel aan gehad. Ik stapte de shuttlebus uit en liep richting het wonder. Het was erg groot en mij vielen de herkenbare T-vormige pilaren snel op. Ook de verschillende dieren die uit het lime-stone waren gesneden vielen mij op en ik zag dat er banken waren gecreëerd met ervoor een klein pleintje. Ik beeldde me in dat op de banken de nomaden zaten en dat er kennis werd gedeeld en dat men at en het goed had hier. Misschien werd er op de centrale tafel wel iets geofferd aan bijvoorbeeld de sterren of deed men dat toen niet? Wie zal het weten? Ik belde mijn schoonbroer, Jake nog via whatsappvideo om ook hem er live bij te betrekken want voor mijn vertrek drukte mij op het hart hierheen te gaan. Hij vond het erg tof dat ik aan hem had gedacht en vroeg mij om verschillende pilaren via de videoverbinding vanaf een bepaalde hoek te laten zien. Nadat ik hier klaar liep ik het terrein weer af en stapte ik weer in de auto richting mijn volgende adres.

Ik moest keuzes gaan maken want vanwege de gezelligheid van de afgelopen dagen ben ik wat achterop geraakt met in welk gedeelte van Turkije ik ongeveer wilde zijn. Ik besloot hierom om niet naar Sanliurfa te gaan, maar in een keer door te rijden naar Mersin of Adana, wat een rit is van zo’n acht uur. Hier zal ik dan enkel een overnachting pakken om de dag erop wederom een uurtje of acht te rijden. Dit was dus best een lang stuk rijden voor twee dagen, maar zo kwam ik wat meer op de route. Ik mis dan alle zuidelijke zeeplaatsen, maar aangezien de stranden en plaatsjes in het westen en zuid-westen van Turkije toch het mooiste zijn wil ik vooral daar zij. En dus deze lange ritjes te maken.

Ik stapte in de auto en verliet Gobeklitepe en maakte mijn weg richting West-Turkije. Ik liet Syrië achter me, kwam bijna langs Hatay en kwam weer de prachtige Turkse landschappen tegen. Wederom reed ik over een gloednieuwe en gladde snelweg. Mijn auto gaf aan dat hij nog 200 km aan brandstof had dus ik besloot nog even door te rijden in plaats van nu te tanken, maar naarmate de tank verder leeg ging maakte ik me toch wat zorgen. Er kwam een tankstation aan volgens GoogleMaps! Gelukkig al haal ik deze wel echt net en dan bedoel ik ook echt net want ik zal hier op de KM nauwkeurig aankomen.

Terwijl ik het station op reed gebaarde de mannen dat alles op was. NNEEEE, wat een pech! Ik legde uit dat mijn auto echt geen KM meer kon rijden. Ze zouden me helpen zeiden en na wat wachtten laadde ze een Jerrycan in de auto van de stationmedewerker. Ik reed met hem, in zijn auto, naar een station zon 20 min verderop. In de auto spraken we wat over mijn reis en over Turkije. Uiteraard dit allemaal via de translate app. De man was erg aardig. Hij stelde mij voor dat het nu wel erg laat werd voor mijn planning aangezien ik nog een flink stuk heb te gaan. Hij stelde zijn huis beschikbaar en ik zou met zijn gezin eten en er blijven slapen. Het was wederom zo lief en normaliter was ik hier echt op in gegaan alleen kan ik me nu echt geen oponthoud meer permitteren terwijl ik eigenlijk van plan was om juist vertraging in te halen. Ik bedankte hem wel 20 keer.

We waren weer bij mijn auto maar de mannen kregen de benzine niet in mijn tank gegoten. Dit lukte ook niet met een trechter want de hoeken kwamen verkeerd uit. De man zetten de jerrycan op mijn auto met een slang erin. De man zoog aan het uiteinde van de slang om de benzine er doorheen te krijgen en toen de benzine eruit kwam duwde hij snel de slang in de tank en spuugde hij de benzine op de grond die hij in zijn mond had gekregen. Het deed mij denken aan de natuurkunde lessen op de middelbare school! Fantastische creatief bedacht van de vriendelijke man! De auto had weer benzine en ik trakteerde de man op een drankje en ijs want geld nam hij niet aan, waarna ik mijn weg vervolgde.

Ik reed uren en het begon donker te worden en ik moest een keuze maken of ik zou stoppen bij Adana of Mersin. Ik stopte bij een pomp om te tanken en ik vergelijk de twee plaatsen met elkaar via het internet, maar ik kon geen keuze maken. Ik zag dat op een terras er een grote groep Turken zaten die veel lol hadden en ik liep erheen. Ik riep in mijn beste Turks; “moet ik naar Mersin of Adana gaan”, en op twee turken na riep iedereen Adana! Het was duidelijk. Onderling kregen ze een discussie wat erg grappig was en ik ging er kort bij zitten. Een van de mannen van deze groep belde voor mij het uitgekozen hotel met de vraag of ik ook in de nacht kon inchecken en dit kon. We maakte een selfie en voordat ik vertrok kreeg ik van een Turkse vrouw een hele zak snoep mee voor onderweg.

Het was nu ‘s nachts en ik parkeerde mijn auto recht voor de deur van het hotel. Ik checkte in en dronk op het dakterras nog een biertje terwijl ik wat aan de verslagen typte. Ik werd bediend door een gozer die heel relaxt was en met Jo Jo sprak, daarnaast was hij wat wat traag was en hij verklaarde zelf hoe dat kwam want toen ik mij had voorgesteld als John from Amsterdam, zei hij dat hij gek is op Amsterdam en dat hij momenteel zo stoned was als een garnaal. Hij maakte voor mij nog kebab als avondeten waarna ik lekker ging slapen. Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen