Ik was reeds wakker toen ik Anne (een van de dragers), super vriendelijk en al fluisterend iedereen wakker hoorde maakte. Ik had echt super slecht geslapen maar hetgeen wat op de planning stond zorgde toch voor de benodigde energie. In de tent stonk het waanzinnig want mijn buurman had de hele nacht op de tocht gestaan dus het was prettig om de schone lucht op te zoeken.😜 Ik ritste mijn tent open en vergat direct de korte slaap en de nare geur. Wat een moment, wat een unieke situatie verkeer ik me toch in. Het prachtige meer in de krater voor mij met een sterrenhemel zoals ik hem werkelijk nog nooit heb gezien, verwelkomde mijn aanwezigheid. Ik zat stil met mijn hoofd uit de tentopening hier een tijdje naar te kijken en ik besefte mij hoe gelukkig ik ben en hoe gaaf het is om dit soort activiteiten te ondernemen.👍🏻
Ik hoorde Canada ook wakker worden en we gingen uit de tent. Langzaam was iedereen opgestaan en tot mijn vreugde werd er koffie geschonken. Terwijl ik rondjes bleef lopen om warm te blijven warmde ik mijn handen aan de koffiebeker. Het was momenteel -4 graden en ik heb het al eventjes niet meer zo koud gehad. Ik had in de nacht verschillende keren een laagje extra aangetrokken terwijl ik mijzelf eigenlijk qua kleding niet op deze kou had voorbereid. Dit resulteerde in de meeste unieke hikeoutfit die je je maar kan voorstellen. Ik had als eerste laag een shirt met daarover een polo, een overhemd, sweater en oranje FIFA windbreker. Samen met mijn New Balance sneakers was ik werkelijk de grootse bergbeklimkakker die de Rinjani ooit heeft gezien , maar ik was wel warm!😂
Terwijl ik aan mijn derde bak koffie begon zag ik de eerste hikers al beginnen aan de 1000 meter lange klim naar de top. Het zou een super zware klim worden, werd ons gezegd maar ik voelde dat ik dit kon. Gisteren verliep ook super goed en ik was zelfs als een van de eerste boven. Ik voelde mij sterk en ik ben van mijzelf geen opgever dus dit biggetje ga ik zeker wassen!🐷
Iedereen had zichzelf gereed gemaakt voor de klim en ook ik was er klaar voor. Ik zette mijn hoofdlampje aan en de eerste stappen werden gezet. De eerste meters liepen we langs tentenkampen van andere hikers en ik vond het zonde om te zien dat overal afval slingerde. Niet dat dit aan de toeristen ligt, de Indonesiërs zijn hier gewoon echt niet mee bezig. Ook in het land zelf ligt overal afval en dat boeit ze echt niet. Het is jammer dat het hier ook helemaal onder ligt. Toen we de laatste tenten hadden gepasseerd merkte we dat het stijler begon te worden. De klim die voor ons lag bestond als het ware uit maar één POS maar hij was nu al veel zwaarder dan de laatste POS van gisteren. Nergens was er een stevige ondergrond waarop je houvast had. We liepen op kiezels met heel veel los zand waardoor je steeds weer naar beneden gleed en dit was niet alleen zwaar maar ook demotiverend.😒 We moesten af en toe ook echt stukken klauteren want er lagen soms enorme rotsblokken op de route. Na 200 meter kwamen we bij een soort krater die een stijle weg naar boven vormde en de zijkanten konden we gebruiken voor houvast. Stevige mensen zouden hier serieus niet doorheenkomen bedacht ik mij nog, maja stevige mensen komen hier waarschijnlijk sowieso niet.🤭 Toen we uit de kratervormige rotsen kwamen waren we allemaal gesloopt. Dit waren echt geen grappen meer. Het was hier -7 en het waaide super hard tegen ons in. Er lagen hier geen rotsen of kraters voor ons die de wind deed tegenhouden met als gevolg dat de gevoelstemperatuur nog lager lag en er veel zand omhoogkwam die je deed inademende. We keken elkaar aan want we hadden allemaal door dat dit nog niet zo makkelijk ging worden. We hadden nog 500 meter te gaan en die bestaat uit 300 meter super stijl gevolgd door 200 meter nog meer super stijl.👌🏻 We zette onze stappen voort. Twee stappen op, glijdend een naar beneden. Twee stapen op, glijdend een naar beneden. De wind daagde ons uit en de kou voelde ik in mijn vingers. Wanneer ik echter achter mij keek en het uitzicht bewonderde kreeg ik het telkens weer wat warmer, dus we bleven gaan.
Het mag dan wel nog maar een paar 100 meter zijn toch hadden we nog lang te gaan. Super langzaam maakte je je meters want de natuur deed er alles aan om je tegen te houden. Het werd zwaarder en zwaarder en dit voelde ik in al mijn ledematen. De groep begon langzaam te versplinteren en ik merkte op dat ik achter liep. Een van de dragers was bij mij gebleven en de andere liep in het midden. Iedere stap begon meer van mij te vragen en ik gebruikte ondertussen ook mijn handen om meters te kunnen maken. Het was nu echt zwaar geworden om deze meters te realiseren en ik kreeg in de gaten dat het nog niet vanzelfsprekend zou zijn dat ik dit zou gaan halen. De afstand dat voor mij lag was ongeveer nog 150 meter en ik vroeg hoe lang het nog zou duren eer we er zijn. Een uur en 20 minuten was het antwoord.😱 “Maar het is nog maar 150 meter”, zei ik, alleen wist ik dat het klopte. Dit zijn de zwaarste meters en we hebben over de eerste 850 meter al drie uur gedaan. Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken en ik werd emotioneel. “Ik kan dit niet, lichamelijk kan ik dit niet aan”, sprak ik tegen mijzelf. Er kwam een hersenspinsel op dat aan stoppen dacht maar deze sloeg ik direct weg. “We gaan godverdomme niet opgeven!”. Ik kan dat niet aan mijzelf verkopen dus ik stond weer op. Ik ging door, paste mijn tempo iets aan en kuierende verder omhoog. Iedere stap deed zeer en hoe minder energie ik had hoe verder ik per pas naar beneden gleed. Ik dacht aan vroeger en dat ik echt wel zwaardere momenten heb gehad alleen waren die geen keuze en is dit dat wel. Dat is het grote verschil. Ik kan hier uitstappen, ik kan ieder moment zeggen dat ik ermee kap, maar die gedachte maakt mij misselijk en ik wilde doorgaan. Deze sterke wil duurde echter telkens maar acht stappen want dan zakte ik weer in elkaar en kroop ik naar een steen om te schuilen voor de wind en bij te komen. Zo ging ik krampachtig en gesloopt van steen naar steen tot het langzaam tot mij door drong; ik kan dit niet. Hoe graag ik dit ook wil, ik kan dit gewoon niet. Ik keek omhoog en zag dat het nog maar 100 meter was. Ik kon de top zien. Ik werd super emotioneel maar had het geaccepteerd. Ik ga de top van de Rinjani niet halen en weet je wat; dat is ok.
Ik ging naast een rotspartij zitten, een paar meter verderop, en ik gaf mijn besluit een plekje. Ik merkte op dat ik tussen de pis van andere hikers zat maar het kon mij niet schelen. Ik keek uit over het meer dat ik ook vanaf hier kon zien en ik moest lachen. Behalve wat gestoei vroeger met Dim heb ik nooit echt gevochten maar dit was wel echt een gevecht geweest. Ondanks dat ik de top niet heb gehaald, heb ik wel iets anders behaald. Ik heb eenheid gevonden in mijzelf over mijn besluit en hierdoor heb ik een gevecht gewonnen. Een overwinning met mijzelf.
Na 15 minuten begonnen Anne en ik met de afdaling terug naar het kamp en deze duurde anderhalf uur. Ik kwam aan bij mijn tent en ging in mijn slaapzak liggen. Ik keek naar het meer en was gelukkig. Ik ben oprecht trots op mijzelf. Trots op het klimmen naar 3500 meter hoogte maar nog veel meer trots op de harmonie die ik vannacht in mijzelf vond. Zo ging ik helemaal gesloopt en zonder de top van de Rinjani te hebben gehaald met een lach van een overwinnaar slapen. Welterusten.😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen