Mabel en ik werden heerlijk, voldaan wakker. Wat een super leuke en laatste avond was gisteren. Vanavond om 22:00 zullen we weer op huis aan vliegen, maar eerst hebben we nog een hele dag te besteden.

We begonnen de dag met het op eten van het heerlijke fruit wat we de afgelopen dagen hadden gekocht. We hadden super vlezige en smaakvolle perziken gekocht en deze aten we met wat ander fruit als ontbijt op. Omdat we het plaatsje hier ondertussen wel kenden, besloten we direct de auto in te pakken en richting de oostkant van het eiland te gaan. We zullen vanavond vanuit Heraklion onze vlucht pakken, maar we hadden begrepen dat deze stad verder niet echt een bezoek waard is. Het plaatsje “Rethymno” dat we op ongeveer de helft van de route zullen passeren, schijnt dat wel te zijn. Onze planning was dus bekend, we zullen de middag doorbrengen in Rethymno.

Met de Fiat Panda volgepakt reden we naar deze plaats en het was zo’n anderhalf uur rijden. Eenmaal hier aangekomen konden we vrij eenvoudig de auto kwijt, terwijl we zagen dat er veel mensen op zoek waren naar een parkeerplaats. Ik kreeg de Fiat Panda in een Regt smal en creatieve parkeerplaats dus we hadden geluk. Weer slenterde door de warme straten van Rethymno en het was grappig te ervaren waarom we toch altijd dit soort plaatsen nooit op onze initiële planning hebben staan. Het was hier namelijk super toeristisch. We zagen enkel nog maar toeristen al slenterend langs de boulevard met van die chagrijnige hoofden en ze kwamen hier maar voor slechts een ding: zonnen en zwemmen. Pffffff……… inspiratieloos om van te worden. We besloten eerst ergens een lunch te nemen, maar je merkte ontzettend dat het zo’n toeristische plaats is. Het personeel is kortaf en chagrijnig en dus helemaal niet zoals we ze in de rest van Griekenland ervoeren.

Na wat gegeten te hebben besloten we het plaatsje verder te verkennen. We kwamen aan in het centrum met allerlei winkeltjes en smalle straatjes, maar het wemelden ook hier van de toeristen. Het was niet te doen. Ok; volgend plan. Cocktails drinken. We namen ergens plaats en we hadden er oprecht super goede cocktails waar we erg van genoten al was het wel echt super warm buiten dus ook na wat cocktails vonden wij het wel prima. uiteindelijk zeiden we tegen elkaar dat we maar gewoon lekker de auto naar Heraklion nemen want vliegvelden zijn vaak erg luxe, lekker koel en voorzien van leuke winkeltjes dus het zal hier goed vertoeven zijn. We reden dus alweer door. 😅

Na aankomst leverden we eerst de auto in bij het verhuurbedrijf. Als reactie op mijn vraag om een bevestiging dat de auto in goede staat was ingeleverd zei de medewerker dat wanneer ik enkel de wielen en het stuur had ingeleverd het ook goed zou zijn. Euhm ok… We liepen het vliegveld in en kwamen tot de ontdekking dat hier vroegtijdig arriveren misschien toch echt een vergissing was geweest. We kwamen namelijk aan op een vliegveld dat zo ouderwets en vergaan was, zoals wij beiden het nog nooit hadden meegemaakt. Menig deuren werkte niet, de helft van het vliegveld was verlaten en leeg en de lampen hingen aan draden naar beneden (geen hanglampen😜). Het was echt ongelofelijk. Ik heb in derde wereldlanden luxere vliegvelden gezien. Aangezien we hier toch echt wel wat uurtjes moesten vertoeven besloten we goed op zoek te gaan naar een plekje in het vliegveld waar we toch wel wat van luxe hadden. Uiteindelijk vonden we op de eerste verdieping het enige barretje van het vliegveld en het zag er oprecht prima uit. Hier zaten super veel meenden gebivakkeerd, maar het was hier duur! Een cola of koffie was meer dan €6,- per stuk. Ongelofelijk! Mabel probeerde op de bank wat te slapen terwijl ik op mijn iPad wat dingetjes deed. Langzaam verstreken de uurtjes en heel spaarzaam genoten we van onze drankjes. Toen we eenmaal konden inchecken besloten we dit te doen en gelukkig schoot dit allemaal reuze op. Toen kwamen we bij het laatste deel van het vliegveld wat er net zo vervallen en “zombie apocalypse” uit zag, maar nog veel erger het was hier druk!!!! Niet normaal. Overal krijsende baby’s en paupers die veel te hard spraken. Er ging daarnaast telkens zo’n klote toon af dat er een mededeling aan zou komen. Ik besef dat ik negatief klink en Mabel en ik hebben er echt wel wat van gemaakt en soms ook gelachen, maar het was gewoon een teringbende en als klap op de vuurpijl hadden we ook nog een uur vertraging.

Ok, het vliegtuig stond klaar dus we konden gaan boarden. Weer hadden de beste plaatsen lekker voorin en hier waren we zeker na deze uurtjes erg blij mee. We gingen zitten en stegen op, maar Mabel werd erg snel heel erg ziek. Ze is vaak ziek tijdens het reizen, maar ze had het nu wel heerlijk erg slecht. Die arme meid heeft hierdoor overgegeven in de toilet van het vliegtuig. In de toilet dus het was hierom nog chiller dat we voorin zaten. Uiteindelijk waren we geland en belde ik Jeffrey of hij er al stond. Dit was zo, maar het duurde ruim een uur voordat de bagage er was. En Jeffrey? Die klaagde niet. Eigenlijk doet hij daar nooit! Ik belde hem om te zegen dat we nog een uur vertraagd waren vanwege de baggage die steeds maar niet kwam, maar hij zei gewoon:”ach, dan ga ik toch even hier op het bankje zitten”. Wat een kerel he. Ik houd van die jongen.

Uiteindelijke waren we er doorheen en juist omdat alles zo moeizaam was verlopen waren we natuurlijk nog meer blij dat we geen terrein of iets dergelijks naar huis hoefden te nemen. Lieve Jeffrey bracht ons naar dame kerkweg in Utrecht. We waren rond 03:00 thuis en we sliepen een half uurtje later.💤

Wat een pittige laatste dag en zoals je wellicht van mij weet omschrijf ik hier de dingen zoals ze zijn. Ik ga de verhalen niet mooier maken dan dat ze zijn geweest, maar hierom moet ik ook zeggen dat Mabel en ik met een grote glimlach in slaap vielen want wat een reis hebben we weer gehad. Ongelofelijk! We hebben zoveel meegemaakt en gezien, we hebben ontzettend gelachen en elkaar lief gehad. We hebben na het pittige half jaar elkaar weer helemaal gevonden en van elkaar genoten. Niet dat we elkaar uit het oog waren verloren, maar het afgelopen half jaar werkte niet echt mee. Deze weken hadden we nodig en zijn precies geweest wat ze moesten zijn. Een uitlaatklep, een genotsperiode en veel gelach. Bedankt Griekenland! Bedankt lieve Mabel. ❤️ Welterusten.😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen