We werden vroeg wakker in het ‘Sleepaholic Hostel’. Papa is vandaag jarig en ik had hem al gefeliciteerd toen hij in Nederland nog niet eens jarig was! 😜 We hadden uitgezocht dat we een klein busje moesten nemen naar Lop Buri. Na wat koffie en een tosti van de 7/11, gingen we hier naartoe. Deze bustrip was een erg leuke reis. De backpacks gingen achterin en het was passen en meten met de rest van de passagiers. Het verbaast ons trouwens dat we echt nergens backpackers zien. In Chiang Mai zal dat zeker anders zijn maar de steden en routes die we tot noch toe aan het doen zijn, worden door de backpackers niet vaak verkend.
Na een aantal haltes wilde er een oudere vrouw instappen maar er was geen plek meer dus wilde ze weer uitstappen. Bram en ik deelden een tweepersoons bankje dus ik zei dat we maar half op elkaar zouden gaan zitten zodat dit vrouwtje mee kon reizen. Ik gebaarde haar dat ze naast mij kon zitten. De vrouw was helemaal verrast en erg blij. Ze kwam erbij zitten en begon hele monologen in het Thais. Wat een lief mens! Toen we wilden uitstappen gaf ze ons beiden een zakje met een soort snoepgoed wat dus zoet was maar ook pittig was. Super lief dat ze ons dit gaf;❤️👵🏽 het was eigenlijk ook best lekker.
Eenmaal uitgestapt kwamen we erachter dat we nog best een eindje van het hostel verwijdert waren. Een pick-up truck hielden we aan en we mochten voor een paar bath achterin zitten en worden afgezet. Uiteindelijk bij het hostel aangekomen viel ons als eerste het zwembad op. Best groot, schoon uitziend en heerlijk in de zon. Aan tafel zat een vroyw genaamd Farsai; de hostess van het hostel. Later zullen we leren dat deze vrouw, de ‘vrouw van connecties was’ en onze heldin van de eeuw. We kregen de sleutel van onze kamer. We hadden twee tweepersoons bedden en verdeelden deze. Na het droppen van de backpacks namen we gelijk een duik in het zwembad. Heerlijk!
Na het zwemmen fristen we ons op en namen we de fiets richting het centrum van 'Lop Buri'. Het fietsen was in de hete zon echt vermoeiend en aangezien we maar drie fietsen hadden deelde Bram en ik er een. Wat had ik een last van mijn reet van het achterop zitten zeg! We fietste daarnaast ook nog eens twee keer verkeerd maar uiteindelijk waren we midden tussen de apen beland. Ze waren overal; groot en klein. Ze liepen over de auto’s, electriciteitskabels en gebouwen. We hadden expres zo weinig mogelijk meegenomen want de apen zouden het stelen maar we hadden veel lol met deze beesten. Ze klommen op je en gingen op je schouder zitten of ze keken tussen je haar of je luizen had die ze konden eten. Ook de GOPro vonden ze erg interessant. Een winkeltje gaf ons brokken waarmee we de apen konden voeren en de gelegenheid om onze handen te wassen. Uiteindelijk gingen we naar de ruïnes waar de apen woonde. Hier waren veel apen met jonkies en het was een prachtig schouwspel hoe de apen van een oude ruïne hun huis hadden gemaakt. De apen waren lief maar we kwamen toch echt bedrogen uit. We hadden stokken gekregen om te gebruiken als de apen vervelend werden maar wij gebruikte ze om met de apen te spelen. De apen gingen aan de stok hangen en slingeren. Ik liep op een aapje af dat geen jonkie meer was maar ook niet oud. Terwijl dit aapje aan mijn stok ging hangen rende een flinke, grote aap (waarvan wij denken moederaap) op mij af en beet in mijn been!🖕🏻🐒 het was een flinke bijt en we gingen direct naar het winkeltje waar we leuk contact mee hadden en hier werd de wond schoongemaakt en met betadine werd behandeld. De mensen van dit winkeltje waren super lief maar gaven aan dat we echt naar het ziekenhuis moesten. Ze vroegen ons waar we verbleven en voor ik het wist hadden ze contact opgenomen met Farsai en was ze onderweg. Farsai had ook al iemand anders opgetrommeld die de fietsen zou ophalen want ze vond dat we in onze situatie als groep bij elkaar moesten blijven. We gingen eerst naar haar man die oogarts is want ze wilde dat hij naar de wond keek, waarna we naar het hostel reden waar ik contact opnam met mijn zorgverzekering en mijn ouders. Niet normaal hoe goed het geregeld is qua zorg in Nederland en qua verzekering. Ik werd prettig geholpen. De verzekering vroeg om mijn gegevens en legde mij uit dat alles goed komt. Ze legde mij de stappen uit de we "samen gingen bewandelen" want de vrouw die ik aan de telefoon had stelde zich voor als mijn vaste contactpersoon tot dit allemaal was opgelost. Ze vertelde mij dat ze samen met hun medisch team zou overleggen wat ik het beste kon doen en in welk ziekenhuis ik mijn injecties tegen Rabius kon krijgen. Ik moest namelijk shots hebben aangezien ik in Nederland de basis inenting al had gehad. Farsai zei echter dat we daar niet op gingen wachten dus we stapten in de auto en gingen direct naar het priveziekenhuis van 'Lop Buri'. Dit was een prachtig ziekenhuis met bijna meer personeel en artsen dan bezoekers. Er hing een prettige sfeer. Farsai “de vrouw van de connecties” kende bijna iedere arts daar en ik kon niet anders dan gewoon naar haar luisteren en met haar mee lopen. Ze begeleide mij naar een arts die mij een aantal vragen stelde en met een injectie kwam die ik moest hebben. Direct belde Farsai iemand en vertelde ze me dat we weer moesten gaan zonder dat ik de injecties had gehad. Ik vroeg waarom maar ze zei dat ik gewoon mee moest lopen en uiteraard deed ik dat. Farsai had namelijk mijn vertrouwen zo snel gewonnen zoals nog nooit iemand dat had gedaan. Eenmaal in de auto vertelde ze dat ze had gebeld naar het openbare ziekenhuis en dat zowel de injectie als de medicatie daar ook op voorraad zijn maar dat deze daar tien keer zo goedkoop zijn zoals ook de personeelskosten die tevens worden doorberekend. Wat een top wijf!
We kwamen aan bij het openbare ziekenhuis en eenmaal binnen kregen we door dat dit inderdaad het ziekenhuis voor de minder bedeelde is. Het was er super druk en de mensen lagen midden in de ontvangsthal in ziekenhuisbedden met zichtbaar open wonden. Nadat ik ook hier mijn gegevens had doorgegeven moesten we in de hal wachten. Dit wachten duurde echt erg lang. Ik werd tweemaal geroepen en teruggestuurd. Farsai was er op een gegeven moment klaar mee en wapende haarzelf al met haar telefoon. Ze belden iemand en na een paar woorden waren we direct aan de beurt. Ze had haar man gebeld die in dit ziekenhuis oogchirurg is; of hij eventjes via de directeur kon regelen dat we worden geholpen😎👌🏻. Ik moest een zaal in waar ik veel mensen zag liggen zonder dichte gordijntjes en met maar weinig personeel. Ik kreeg een briefje mee en Farsai ging weer voorop. We moesten zelf de injectie en medicatie ergens in het ziekenhuis kopen en we konden terugkomen als we wilde dat het personeel de injectie zouden doen (kon namelijk ook zelf, als je geld wilde besparen). Terwijl we aan het wachten waren om de juiste injecties te kunnen kopen, maakte ik iets heel bijzonders mee. Nu ik dit typ word ik weer emotioneel. Op het bankje van de apotheek zat een lievig meisje in elkaar gezakt te hoesten. Het ging niet goed met haar en haar vader ijsbeerde zorgend door de gang. Farsai en ik gingen iets verder op de bank zitten maar na een aantal minuten stond ze op. Ze liep naar het meisje toe en nam haar in haar armen. Ze haalde het meisje van het bankje en liep naar de toonbank. Ik liep maar met Farsai mee want deze tactiek had mij al de hele dag ver gebracht. Ik zag dat Farsai 100 Baht(€2,70!!) pakte en hiermee de medicatie betaalde die het meisje ernstig nodig had. Het meisje zakte door haar knieën en liet haar meest nederige en dankbare kanten zien aan Farsai maar ook aan mij! Er ging van alles door mij heen want ik besefte me dat dit meisje deze medicatie gewoon echt niet had kunnen betalen. €2,70! Waar hebben we het over. Ik moest echt even weglopen want ik won het niet van mijn emotie. Farsai is echt een toppertje. De vrouw van de connecties was een moeder voor iedereen!😍😍
Uiteindelijk kocht ik mijn injectie en medicatie en liepen Farsai en ik naar de zaal waar de zieken lagen. Hier werd naast mij een ladyboy geholpen aan haar/zijn operatie. Ongeacht de jonge leeftijd viel het mij op dat de moeder dit ontzettend steunde maar misschien moet ik zeggen stimuleerde. Het is bekend dat financiele problemen de achterliggende oorzaak is voor het bestaan van ladyboys. Maakt dit haar een goede en verkeerde moeder? Is zij begrijpend en ondersteunend richting haar zoon of is dit inderdaad gebaseerd op een financiëel uitgangspunt? Terwijl ik langs de muur stond te wachten kwam er een dikkige Thai naar mij toe, nam de injectie aan en zonder iets te zeggen en voor ik het wist zat de naald in mijn arm. Pleistertje erop? Stel je niet aan!
Eenmaal in de auto en nog zeer onder de indruk van alles wat ik had gezien en meegemaakt gingen we naar een nachtmarkt om te eten. Mijn reisgenoten zijn de gehele tijd (3uur lang) bij mij gebleven. Ik heb het ook echt met hen getroffen! Farsai zette ons af en zei dat ze zou wachten. We zeiden haar dat dit gekke werk is en dat we wel een taxi terug zouden nemen maar daar wilde ze niets van weten. We konden niets anders dan luisteren want tegen Farsai ging je niet in👩🏽‍✈️. Vrij stil waren we aan het eten want we waren onder de indruk van deze dag. Na het eten stond Farsai inderdaad nog steeds te wachten en eenmaal aangekomen bij ons hostel belde ik mijn ouders. Mijn emoties liet ik even gaan want onderdrukken lukte echt niet. Wat een dag, wat een liefde, wat een vrouw! Misschien ben ik die klote aap nog wel dankbaar ook. Deze ervaring, hoe pittig ook, had ik niet willen missen. Welterusten

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen