Zaterdag 4 juni 2022


Eindelijk is het zover; ik mag weer fatsoenlijk op reis. Niet dat ik de afgelopen “Corona” jaren niet weg ben geweest, maar het vrije gevoel, de mobiliteit en de intercontinentale trips waren de afgelopen drie jaren geheel afwezig en dit heb ik toch wel echt gemist. Gelukkig is het weer zover en hopelijk kan het weer vaker. De volgende reisverslagen zullen gaan over mijn solo reis naar Egypte die twee weken duurt! 🐫

De dag begon met een redelijk vroege wekker; namelijk om 05:00. De koffer stond al een paar dagen klaar dus enkel de laatste spulletjes pakte ik in terwijl Mabel mijn ontbijt met een lekkere kop koffie klaar maakte. We vertrokken expres extra vroeg naar het vliegveld want het nieuws wordt de laatste tijd gedomineerd over de ellenlange rijen van Schiphol met als gevolg dat veel reizigers hun vlucht missen.

Wat ontzettend lief dat Mabel mij zo hielp deze ochtend en mij naar het vliegveld heeft gebracht. We hebben de afgelopen dagen veel tijd samen gehad en leuke dingen gedaan waar we heel blij mee zijn. We zijn naar de bioscoop geweest, in een Koreaans restaurant gebarbecued en hebben gisterenavond geproost met heerlijke gin tonics.

uiteraard kwam toch het moment daar om afscheid van elkaar te nemen en Mabel moest er toch een traantje om laten. het zijn slechts twee weken dus het is zo om, maar we zullen elkaar wel missen. Na alle liefdesbetuigingen wierp ik mijn “daypack” op mijn rug en liep ik de terminal in. Het avontuur zou gaan beginnen.

Ik schrok ervan toen ik rondliep in schiphol. Het was niet overdreven wat er werd gezegd over de drukte op Schiphol. Er waren overal mega lange rijen van mensen. Er stonden rijen voor het inchecken, afgeven van je bagage, paspoort controle en überhaupt om de terminal in te komen. Die laatste wist ik behendig te omzeilen en de rij bij het inchecken ben ik helemaal voorbij gelopen tot ik op het end van die lange rij (waar mensen minimaal 1.5 uren in stonden) ik nog een andere rij spotte waar slechts twee andere mensen in stonden. Ik liep daar heen tot een vrouw mij tegenhield met de woorden: “deze rij is enkel voor klanten van Tui”. Top zei ik; ik heb daar geboekt! (is nog waar ook). Binnen 1 minuut was ik er doorheen en had ik mijn grote bagage afgeleverd. Hoe chill!😆

Ik ging mijzelf lekker installeren voor een traditioneel glaasje champagne en wat te eten en in terminal drie heb je, naar mijn bevindingen, slechts één goede tent zitten namelijk het Aziatische restaurant Kebaya. Hier heb ik de 2 uurtjes doorgebracht tot ik het vliegtuig in kon gaan.

In het vliegtuig zat ik helemaal achterin aan het gangpad en naast mij zat een vrouw met haar twee jarige dochtertje. “Hier heb ook echt geen zin in” dacht ik meteen, maar gelukkig was er helemaal niets aan de hand. De vlucht duurde vijf uur en we hadden erg heftige turbulentie, maar het meisje vond alles grappig en was de hele tijd blij. Erg knap van dat meisje voor een eerste vlucht. Ik heb haar nog het spelletje steen papier schaar geprobeerd te leren maar het wilde niet lukken… :p Toen ik bijna op bestemming was kon ik vanuit mijn raam heel duidelijk de Nijl omringt door leven en groen dwars door de droge en bruine woestijn zien lopen. Die tegenstellingen en dat kleurengevecht was echt prachtig te zien van bovenaf.

Toen ik aankwam op het kleine vliegveld van Marsa Alam stond er buiten iemand klaar met Johannes op een papiertje geschreven. Deze vriendelijke man heet Achmed en was mijn vervoer naar het Guesthouse. Ik had in Nederland app contact gehad met de uitbater van het Guesthouse en we hadden afgesproken dat ik wat kazen zou meenemen uit Nederland en dat ik daarmee mijn vervoer van het vliegveld kon betalen. Hij blij en ik blij. 🧀💰Het was een rit van een goed uur en ik had voor 12 euro aan kazen mee ;). Goede deal! Terwijl Achmed mij naar mijn hotel bracht hadden we op een hele simpele manier wat basis gesprekjes.

Het viel mij direct op dat er werkelijk niets anders te zien was dan dorre vlaktes van zand en stenen. Er groeit en is niets buiten de bebouwing. Marsa Alam is een hele lange kustplaats met verschillende centra. Overal om mij heen zag ik gebouwen die niet afgebouwd waren en de armoede was overal. Het guesthouse zat ik zo’n straat van niet afgebouwde panden, maar was zelf een prachtig pand versierd en levendig. Deze contradictie versterkte de twee gezichten des te meer. Eenmaal aangekomen werd ik begroet door de host genaamd Ibrahim, waarmee ik eerder dus al app contact had gehad. Hij wees mij naar mijn kamer waar ik mijn spullen dropte. Ik pakte eerst de kaas eruit en gaf die aan Ibrahim waar hij erg blij mee was. Ibrahim gaf mij een rondleiding, legde uit waar ik drank kon pakken en hoe ik dat zelf moest noteren in een groot boek. Mijn naam stond er al in. Hij stelde mij voor aan twee Françaises die er ook verbleven. We hadden met zijn vieren een relaxt praatje in de mooie tuin waarna ik vroeg of ik een fiets kon huren om de omgeving te leren kennen. Ibrahim gaf mij aan dat er niet veel te zien is en dat het centrum lelijk en heel arm is. Ik gaf aan dat ik dat geloofde, maar alsnog nieuwsgierig was.

Met een mountainbike ging ik richting het centrum dat er inderdaad vervallen bij stond en het stikte er van de armoede. Vuile kinderen rende achter mijn fiets aan, mensen keken mij aan vanuit hun vervallen huizen alsof ze een olifant op een eenwieler zagen maar de sfeer was prima want er werd vriendelijk gezwaaid en getoeterd. De mensen keken wat chagrijnig maar telkens zodra ik lachte kreeg ik de warmste blikken en buigingen terug. Ik regelde bij een winkeltje een simkaart zodat ik beter bereikbaar ben en vroeg met handgebaren waar ik ergens goed kon eten. Ik werd naar een tentje gestuurd maar ik betwijfel of ik uiteindelijk bij dat tentje ben belandt. Ik was allang blij dat ik iets vond wat ik er verwelkomend uit vond zien dus ik ging zitten en werd warm onthaalt. Samen met de vertaalapp bestelde ik typisch Egyptische gerechten en echt verrukkelijke koffie. deze was tering sterk en stroperig. Ook het eten was erg lekker. Ik kreeg tevens een flesje water en ik was omgerekend 6 euro kwijt. Ik had leuk primitief contact met de mensen daar, zowel de bediening alsook de klanten. Gedurende mijn hele avondplanning in dit kleine arme centrum heb ik geen enkele andere tourist gezien. Letterlijk 0. De resorts zijn aan de kust te vinden en de mensen blijven meestal gewoon daar zitten. Dat is gewoon niets voor mij. Mijn route is absoluut niet de makkelijkste, maar zo krijg ik de puurste indrukken van andermans cultuur. 😄

Terwijl ik rond 20:30 het centrum uit fietste viel het mij op dat alles tot leven kwam. De mensen kwamen naar buiten, De meest vervallen winkeltjes hadden sfeervolle lampjes en overval zaten en liepen er mensen die het gezellig hadden. Het was mooi dit te zien en het is dat ik zo moe ben, maar ik moet een deze dagen hier terug heen en dan dus later in de avond. De terugreis vorderde zich verder, maar nam een minder prettige wending. Toen ik richting het guesthouse fietste nam ik een afslag te vroeg. Terwijl ik dit pad af fietste doemde er opeens een groep van minstens 12 zwerfhonden op en rende al schuimbekkend achter mij aan. Ik zag dat ze het letterlijk op mijn benen gemunt hadden en ik scheurde met de mountainbike het pad af. De honden hielden het lang vol maar op den duur minderde ze vaart alleen liep deze weg doodlopend dus kon ik het pad niet verlaten. Het end van het pad bestond enkel uit rotsen en woestijn en ik hoorde overal om mijn heen hondengeblaf. Hier blijven staan was geen optie maar over die rotsen gaan ook niet want daarachter kon ik niets zien en veilig was dat niet. ik moest terug. Ik stond op het end van dit pad en de honden stonden een stuk terug. Ze liepen weer naar hun donkere heuveltje aan de rechterkant van het pad waar ze vandaan kwamen. Ik nam de fiets een stukje de bergen op om een aanloop te kunnen nemen en sjeesde de berg af. Ik heb nog nooit zo hard gefietst. De honden zagen mij aankomen en sprintte weer achter mij aan. Twee honden sprongen naar mijn benen en ik merkte dat ik uit pure wanhoop en paniek ze probeerde te trappen en begon terug te blaffen en boze geluiden maakte. Ik bleef fietsen en ondanks dat die tering beesten het erg lang vol hielden waren ze uiteindelijk gelukkig achter me. Ik had gewoon serieus last van mijn keel gekregen van het gehijg, geschreeuw en mijn eigen geblaf dus eenmaal in het hostel nam ik eerst wat keelpastilles. Pff wat een eerste dag zeg.😯

Ik zag Ibrahim en bevestigde hoe laat de duikschool mij morgen komt ophalen en hoe laat het ontbijt klaar zal staan. Eenmaal in de kamer ging ik eerst goed douchen. Ik was doorweekt van het zweet door dat leipe fietswerk. Op bed deed ik een spelletje en schreef wat in mijn verslag tot ik lekker ging slapen. Welterusten!🥰

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen