Goedemorgen! Wat een geweldige avond was gisteren. Ruben en ik werden met lichte hoofdpijn wakker, maar ik had expres twee paracetamol bewaard voor dit moment. We hadden de instructies waar te ontbijten ontvangen en konden tot 09:00 hiervoor terecht een stukje verderop. Ik klapte mijn panda uit en Ruben en ik stepte richting het ontbijthuisje. Hier zagen we Thom half bewusteloos de gearriveerde begroeten en toen ik hem aankeek zag ik zijn slaaptekort over zijn hele gezicht spreken. Hij en zijn kersverse vrouw hadden slechts 1.5 uren geslapen. Met veel plezier genoot ik van het ontbijt en nog meer van de koffie.

Eenmaal afscheid genomen van het echtpaar en de gasten reden Ruben en ik richting het hotel van Bastiaan waar we de auto eens slim gingen inpakken. Wat een top bak blijft de Disco toch! Alles past er met gemak in en we zitten met zijn drieën mega comfortabel. De terugreis kon beginnen, maar niet voor ik mijn jasje had opgehaald bij de trouwlocatie. We moesten dus nog even de bergen in en gelukkig waren er mensen aanwezig bij deze edele schuur. Mijn jasje hing nog steeds aan mijn stoel en hier was ik natuurlijk erg blij mee. We reden het terrein af en ik keek een enorme grasvlakte op die hoog de bergen op groeide. Het was gewoon te aantrekkelijk, ik moest eroverheen scheuren met mijn terreinbak. Ik zei; ‘jongens, zullen we de boel hier nog even netjes afsluiten’ en ik lonkte naar het groene circuit voor ons. Hehe dat wisten zij ook wel zeker dus ik zette de auto op berg- en sportstand en we racete de berg op. Grote hobbels en kuilen kwamen we tegen, maar mijn disco was blijkbaar ook hongerig voor deze rit en had zijn vering ervoor open gesteld. We juichte als tieners terwijl we steeds hoger en hoger de berg op karde. En toen, eenmaal omgedraaid zagen we dezelfde route, maar dan in de diepte voor ons. Het leek bijna alsof deze Slowaakse berg riep: ‘jij denkt dat je dat nog eens kan, maar dan naar beneden?’. Nou we wisten het wel zeker. Ik schakelde mijn verstand verder uit en drukte plankgas. We vlogen naar beneden! We kwamen met vier wielen van de grond nadat we sommige hobbels hadden overwonnen en ik dacht nog even dat ik mijn bumper zou verliezen, maar dat had gemogen. Het had erbij gehoord. Eenmaal beneden waren we allemaal bezweet en met een hart die ik in mijn tenen voelde, maar wat een genot! Ik liep een rondje om mijn auto en ondanks dat mijn gril, gras had gegeten was er zo op het eerste gezicht niets beschadigd. Soms is het heerlijk om tegen het verstand in te gaan. Materiële zaken gaan straks toch niet mee naar het leven hierna.😍

De terugreis ging nu echt van start en wat een lol hadden we toch tijdens deze terugreis. We speelde vulgaire hersen-spelletjes, maar hadden ook mooie gesprekken. En zo reden we uren aan een stuk. Opeens dook er van links een gigantische vrachtwagen op en ik trok aan mijn stuur om hem net te ontwijken. Het was gekkenwerk! Vanwege de bergen en de bomen was het niet te zien dat er links een weg liep waar wij op invoegde, maar er waren ook geen voeglijnen zichtbaar of iets anders die dat hadden kunnen aangeven. Voor ons allen kwam het over alsof de vrachtwagen uit de bergwand kwam zetten, maar gelukkig had ik net op tijd gereageerd. Schrikken was dit wel echt!

Het werd donker terwijl we doorreden en we wisselden af. Ruben reed verder en soms Bastiaan. We kwamen in een hele lange file terecht, maar na 30 min lang geen meter opgeschoven te zijn gaf ik aan de vluchtstrook te willen pakken. We kregen hier een korte discussie over waarna we het toch deden. Hier was ik erg blij mee want de vrachtwagens hadden hun motoren uit gezet. Ze waren gaan slapen want er was een heftig ongeluk gebeurd, maar aangezien zij dus zaten te slapen zou er tot morgenochtend geen beweging meer inzitten. We pakten de eerste afslag en herzagen de route. We zouden een flink stuk binnendoor pakken en daarna weer de snelweg op gaan. Dit deden we en toen opeens was het 00:00. Ik was jarig! We zongen liederen tot we bij het hotelletje aankwamen genaamd Peggy Pension. Dit was in Duitsland en na veel moeite hadden we hier één kant meer gefixt. Bastiaan en ik deelden een kamer en Ruben had zijn eigen kamer.

‘S ochtends hervatte we onze reis. Het was nu 17 augustus en we moesten nog zo’n vijf uurtjes. Ik kreeg net voor vertrek van Ruben een fles Vodka (toepasselijk) wat ik erg lief vond. We reden tot Arnhem waar Ruben uitstapte en afscheid van ons nam. Hierna reden Bastiaan en ik door naar Utrecht. We spraken over de fantastische reis en hoe gek we op elkaar zijn. Het was top. Ik stopte in zijn straat waar ik hem weken geleden ook had opgehaald en ik hielp hem met zijn bagage naar boven te tillen. Hier kreeg ik van hem ook een cadeau voor mijn verjaardag! het was een rijstkoker! Wat een lieverd. We bedankte elkaar en zeiden dat dit echt voor herhaling vatbaar zou zijn dus wellicht, lieve lezer, lees je nog eens reisverhalen van de Grote Bastiaan. Ik kwam thuis in een huis vol met verhuisdozen. Morgen en overmorgen zijn namelijk de verhuisdagen en je zal wellicht denken dat dit geen leuke thuiskomst is, maar het huis was echt prachtig versierd. Mijn lieve Mabel had alles voorzien van ballonnen en slingers en er stond een kaartje op tafel met chocolaatjes. Terwijl ik de auto uitpakte stopte er een bekende Jaguar voor de deur en ja hoor het waren mijn ouders. Zo lief dat ze mij kwamen verassen vanwege mijn verjaardag. Ze hadden lekkers bij zich en ik vertelde wat verhalen. Toen mijn ouders weer naar huis reden stelde mijn moeder voor dat ze mijn vakantiekleding wel zou wassen. Ik had alles in een vuilniszak gedaan dus ze pakte die al aan, maar ik zei snel; ‘wacht!’. Ik trok al mijn kleding uit wat ik aan had en propte die snel in de zak erbij! ‘Bedankt ma!’ Zei ik. ‘Hier ben ik erg blij mee’. En zo was ik dus weer in mijn bekende stad en mijn bekende omgeving. Bedankt voor het lezen. Welterusten 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen