Ik had gisteren met mijn hostes mijn wens uitgesproken dat ik graag hier in de prachtige natuur, die ik gisteren vanaf het kasteel mocht bewonderen, wil paardrijden. Het zou leuk zijn als ik de zon zou zien opkomen dus ik moest om 05:30 klaar staan, maar het was een pittig ochtendje. Ik had goed geslapen, maar net nadat ik door mijn wekker werd gewekt kreeg ik een hevige buikpijn en na al mijn reisjes kende ik deze specifieke krampen maar zeer goed: Er is een modderstroom op komst; dus ik rende naar de toilet en het was echt geen pretje. Het was nu 05:25 en ik voelde dat ik zo’n 80% modder had gehad. De buikpijn was flink minder, maar alles moet eruit zijn, wil de kramp weg zijn echter moest ik wel klaar staan nu. Ik waste mijn handen en stond netjes buiten, echter werd mijn goede gedrag niet beloont want ik werd niet opgehaald. Daar stond Jantje dus; voor Jan-Lul buiten te wachten. Dan maar lekker mijn laatste 20% lozen, bedacht ik me. Nou dat luchte flink op en alles was weer goed. Ik ging maar nog even buiten staan, al kwam er echt niemand opdagen. Ik ben op het dakterras van het hotelletje aan mijn verslagen gegaan terwijl het om mij heen langzaam licht werd en ik de honden hoorde wakkergapen. Ik was toch wel moe dus ik kroop opnieuw in bed; in de hoop om nog wat slaap bij te pakken. Dit lukte en twee uurtjes later werd ik wakker.

Het ontbijt was gaande en ik liep naar de hostess toe en die kon niet stoppen met sorry zeggen. Echt ze vond het verschrikkelijk. “Kan gebeuren, maar vertel me eens waarom ik niet ben opgehaald”. De hostes legde me uit dat een kind was geïnstrueerd om mij op te halen maar die was gewoon door zijn wekker heen geslapen en daar ging ze weer:”sorry, sorry sorry. We spraken af dat het paardrijden naar het begin van deze avond verschoven zou worden en ze zou het regelen.

Ik pakte wat ontbijt en ging lekker eten en er waren twee meiden die ook op dit terras zaten. Ze waren erg afstandelijk en eentje zelfs wat arrogant, maar hier prikte ik doorheen en we kwamen aan de praat. Het waren Russen en ze waren wat afstandelijk omdat ze wel doorhadden dat ik een Europeaan ben. Ter info: Ik schrijf dit verslag in een tijd dat Rusland in oorlog is met Oekraïne om zodoende de Oekraïense gebieden, Russisch te maken en Oekraïne wordt geholpen door eren pro-Oekraïne Europa. Initieel hadden we het vooral over koetjes en kalfjes en de Russinnen kwamen langzaam los, ook die arrogante blonde die eigenlijk helemaal niet arrogant was, maar meer onzeker en defensief. Ik vroeg ze waarom ze naar Turkije zijn gekomen en zo zie je maar dat je uiteindelijk toch bij de oorlog uitkomt want het antwoord was dat Turkije een van de enige landen is waar Russen nog heen kunnen gaan. Het verklaarde waarom ik meerdere Russen was tegengekomen tijdens deze reis. Vanwege mijn vraag kwamen we nu toch in HET gesprek en laat ik starten met zeggen dat toen ik in Rusland was ik hoffelijk en welkom was bejegend door de Russen. Ik ken daar een heel vriendelijk volk. Ook deze meiden waren dat ondanks dat ze ze voorstander waren van de oorlog. Het was heel interessant om het verhaal van deze andere kant te zien. Ze vertelde mij dat Poetin niet van oorlog houdt, maar dat Oekraïne een afvallige provincie is die niet Oekraïne heet, maar gewoon Rusland. Ze zeiden: “Het is Russisch, geloof ons nou”. Ze gingen verder en het viel mij steeds meer op dat ze het meer zien als een soort burgeroorlog. Ze zeiden hierop dat ze niet begrepen waarom iedereen zich ermee bemoeide en dat dit een nationale strijd is en geen oorlog tussen twee landen. Ik zei uiteindelijk dat ik politiek een te lastig onderwerp vond en dat we dat lekker aan de leiders moesten overlaten, waarna we weer leuke gesprekken hadden en vele keren hard hebben gelachen. Qua oorlogsvisie was het niet met de meiden eens, maar ik veroordeelde ze daar niet om. Ik vind ook echt dat hen veroordelen voor hun visie niet goed zou zijn: Daar is de wereld te grijs voor en niemand heeft de echte waarheid in pacht. Ik bedoel; bestaat die eigenlijk wel, daarnaast; wat heb ik aan de discussie hier in Turkije tijdens mijn reis. In plaats daarvan besloten we met zijn drieën naar Gerome te gaan. Dit is een van de vijf steden hier in Cappadocia.

Cappadocia staat dus bekend om de uitgehakte grotten waar mensen in verbleven. Dit gebeurde op twee manier. Sommige steden waren uit de schil van de berg gehakt, met de openingen nog steeds aan de buitenkant, waar andere steden juist golden als “underground city” omdat deze vanbinnen de berg zaten. Je kon aan de buitenkant van de berg niet zien wat deze maskeerde; namelijk een een hele stad; voorzien van ziekenhuis, kerk, keuken, onderdak, wijnmaker, graanschuur en al het andere wat nodig is om zelfvoorzienend te zijn. Wow! We gingen eerst naar het openluchtmuseum van Gerome waar de stad uit de schil is gehakt alleen kwamen de Russen niet eenvoudig binnen. Ze wisten al dat hun betaalpassen in vele landen geblokkeerd zijn, zoals ook hier in Turkije, maar ze konden hier enkel betalen met Turkse Lira en dat hadden ze niet. Hierom heb ik de ticket voor ze betaald en gaven zij mij Amerikaanse dollars, waar ze wel over beschikte. Grappige he! Ik kon eenvoudig naar binnen want de museumpas gaf mij toegang tot deze bezienswaardigheid. De teller staat nu op: €-107.50. De stad was waanzinnig. Het is mooi te zien hoe de mens hier 1500 jaren geleden de natuur naar de hand hadden gezet. De mensen die hier woonde waren christen want zij woonde hier alvorens de Osmaanse periode aanbrak. Deze bewoners waren dus Byzantijnen. Wat vooral erg mooi was; waren de fresco’s van christelijke taferelen zoals het laatste avondmaal. Ik mocht eigenlijk geen hiervan maken foto’s dus de fotos die ik nam en zijn toegevoegd aan dit verslag zijn niet prijswinnend. Eenmaal aangekomen bij de andere bezienswaardigheid zagen we een stad die diep in de berg liep en gigantisch was. Ook dit was bijzonder om te zien.

Eenmaal weer in het hotel ben ik op de kamer wat gaan gaan chillen nadat ik een lange broek en mijn andere schoenen aan deed. Ik koost voor andere schoenen want deze hebben een hak en dat is chill in de beugel, daarnaast zitten deze schoenen hoger waardoor je de bovenkant van de beugel niet in je vlees hebt tijdens het rijden, maar op de schoen. hiervoor draagt de ruiter normaliter laarzen tijdens het rijden. Ik reed dit keer zelf naar de ranch toe en ik kwam daar aan in een oase van rust en er liepen prachtige paarden in de wei. Ik was een beetje bang dat dit zo’n toeristische attractie was en dat de dieren slecht verzorgd zouden zijn, in dat geval had ik dit niet ondernomen, maar de paarden waren niet doorgezakt en hadden ruimte en hooi zat! Ze stonden er gezond en happy bij. Hier wil ik graag paardrijden, maar het is wel meer dan 20 jaar geleden dat ik heb paardgereden dus ik ben benieuwd of ik het nog kan. Toch ben ik dan zo’n idioot die bij de vraag; welk paard ik wil, als antwoord geef; doe mij maar je grootste en snelste!

Er werd echt een prachtig beest opgezadeld en ik ging een half uurtje alvorens we vertrokken naar hem toe om hem aan mij te laten wennen. Ik had de suikerklontjes van de theetjes die ik deze dag had gedronken in mijn zak gestopt om hiermee het paard om te kopen. We werden snel vrienden alleen viel het me wel op dat het een onstuimig beest was. Hasan, mijn gids, zat al op zijn paard en ik sprong op de mijne. Lets go!

Ik moest even wennen want het ging niet in een keer als vanouds, maar op den duur dacht ik dat we wel de vaart erin konden brengen. Hasan had een oud paardje en ging in alvast van draven naar galop, dus ik spoorde mijn hengst aan en hooppppaaaaaa hij schoot vooruit!! Echt als een raket schoot weg richting Hasan die naar achteren keek en mij eraan zag komen. Ik kon echter niet goed remmen want mijn beugels waren blijkbaar veel te lang afgesteld en ik had er helemaal niet aan gedacht dat dit van belang was. Toen ik bijna op het paard van Hassan terecht dreigde te komen, stijgerde mijn hengst waarna hij mij eraf gooide en ik vloog over de kop en kwam op mijn bovenrug terecht, maar wel super zacht in de enige bosjes van dit hele pad! Het was of de hoef of het been van de hengst die net naast mijn hoofd terecht kwam dus dat liep goed af. Ik had alleen een schram en blauwe plek op mijn bovenarm en het was van iets van het paard wat hierop was gekomen. Hasan schrok zich een ongeluk en maakte zich erg zorgen en rende naar mij toe, maar ik sprong uit het bosje en riep: “no problem!”, Hassan reageerde met: “Magic! Magic” en hij kreeg langzaam weer een lach op zijn gezicht. Ik ging hierna op zijn wat ouder paardje, maar ik gaf na een kwartier aan dat ik toch wel echt op de hengst wilde. Dit moet ik kunnen! We wisselde wederom en ik zei dat de beugels korter moesten. Deze gingen wel 3 gaatjes korter. Dat is wel zo’n 15 cm. Nu kan ik mijzelf veel beter om mijn hengst klemmen alsook kon ik beter afzetten. Na wat gedraaf gingen we ervoor en toen ik de hengst had aangespoord schoten we vooruit! Ik zag grote rotsen partijen naderen en trok het paard er behendig omheen! Wederom spoorde ik de hengst aan en sjoefffff 🐎💨💨 we vlogen door de prachtige natuur van Cappadocia!! Ik pakte de teugels in een hand en liet ze met mijn linkerhand los ik voelde mij vrij en ik was in controle. Ik riep het uit van geluk en ook het paard snoof van het plezier! Mijn ogen werden rood en de tranen van geluk lieten zich zien, maar ze vlogen al snel van mijn gezicht af!! Wat een dag!!! Wat een uitje!!! Wat een fantastische hengst!

We kwamen op een hoog punt uit waar ik afstapte en het paard goed complimenteerde. Ik had het gevoel dat we een band hadden. Hasan en ik dronken een theetje bij een fantastisch uitkijkpunt. Ik zat hier, vies van de val van mijn hengst en overal de kriebels van geluk! Terwijl ik het Cappadocische dal inkeek dronk ik een cay met een groot geluksgevoel.

We gingen weer te paard en onderweg naar de ranch trokken we nog een aantal lange sprintjes. Ik wist steeds beter waar mijn hengst op reageerde. Lange ooooo klanken zoals slowwww en nooooo remde hem af waarbij klik-klak geluiden hem aanspoorde. Hierom dus ook dat het aan het begin niet goed ging want ik zat de hele tijd blij te klikken en klakken naar hem. Het lag echt aan mij! Nu durf ik het aan. We hebben een band en ik ben de baas. Ik keek Hasan aan en die trok een grijns en knikte. Ik riep “JALA JALA”, duwde mijn hakken in zijn dijen en klikte en klakte. Als een kogel gingen we de galop in en ritmisch landde ik mijn mijn kont telkens in het zadel. Maar nu duwde ik mijn hakken in de beugels en trok hiermee mijn kont op en hield deze, al hangend, boven het zadel en spoorde de hengst verder aan door wederom te klikken en klakken. En ja hoor! Alsof je een afgevuurde kogel een tik nageeft. Met gebogen rug, en al hangend boven mijn zadel vloog ik in gestrekte galop door dit mooie landschap. HEEERRRRLLIIIJKKK!!!! Het is net of je vliegt want je voelt niets qua inslag van het paard tijdens deze rijmethode. Ten tijde dat ik paardreed heb ik dit misschien een of twee keer gedaan en nu 20 jaar later doe ik het hier in Cappadocia!! Ongelofelijk dat ik dit niet ben verleerd. Bedankt Turkije! 🇹🇷

Toen ik eenmaal was afgestapt en mijn hengst beloonde met knapperig hooi zag ik dat Hasan reeds aan iedereen had vertelde dat ik van het paard was gevlogen, maar ook weer als “Magic” op stond en uiteindelijk de hengst weer opklom. Iedereen had er lol in en kwam aanrennen. Met hun handen maakte ze vlieg bewegingen wat ik natuurlijk moest voorstellen. Heerlijk vies en vervuild van mijn val zat ik tussen die mannen te lachen. We dronken Cay en aten er verse watermeloen bij. De honden lagen te slapen tussen de benen en de zon was aan het ondergaan. Het was een dag om nooit te vergeten.

Ik werd uitgezwaaid en reed naar mijn hotel maar tijdens de rit werd ik door Hasan nog ingehaald. Deze 17 jarige pik zat op een dikke motor en zwaaide uitbundig terwijl hij mij achterliet in zijn uitlaatgassen. Wat een topgozer! Ik reed naar mijn grot, maar niet alvorens ik de auto snel nog even volgooide alsmede de ruitenwisservloeistof. Morgen heb ik een aardig stukje rijden voor de boeg en ik wil de auto er alvast klaar voor hebben staan. Ik kwam aan in mijn hotel en friste mij op voor mijn nachtplanning want zo werkt dat hier in Turkije. De nacht hoort bij de avond. Ik had zin in een fris biertje in een bar, maar dit is er niet in het plaatsje waar ik nu ben. Ik reed richting Nevsehir en toen ik de bebouwde kom naderde en voor een stoplicht stond deed ik mijn raam open en gebaarde aan de man naast mij om dit ook te doen. Ik zei,” do you speak English”, waarop de man antwoordde, ”Yes I do”. Wat een toeval dacht ik. Deze man spreekt Engels precies nu ik het nodig heb. Ik vroeg hem waar ik een leuk barretje kon vinden. De man gaf aan dat ik niet Nevsehir verder moest inrijden maar naar Avanos moest gaan. Ok top!! “Thanks”, zei ik en al toeterend namen we afscheid. Ik kwam 20 min later aan in Avanos en ik wilde de grote brug gebruiken, die googlemaps aangaf, om zodoende in het centrum te komen, maar deze was compleet ingestort. Ik moest een aardig stukje omrijden, maar ik vond uiteindelijk het centrum. Ik ging op het terras zitten van een cafeetje die op een helling stond in een pittoresk straatje. Ik videobelde met Tisha, mijn nicht, om op te scheppen over mijn paardrij streken. Ze was erg trots en ging stuk. Ik vroeg haar of ze, in haar nieuwe boerderij, al in iedere kamer had gesekst met Jeroen want dat moet toch wel aangezien ze er al een maand woonde. Terwijl Tisha en ik lol hadden stond er opeens een man naast mij die mij in mooi Nederlands met een grijns aangaf dat hij alles verstond van wat ik zei. Nu ging Tisha helemaal stuk natuurlijk en ik werd een beetje rood ervan. Tisha en ik beëindigde het gesprek en ik nodigde de man uit aan mijn tafel.

Noem mij maar Kami, zei hij. Kami had een belangrijke functie bij een grote fastfoodketen. En hij was duidelijk een intelligente gozer, maar nog veel belangrijker; hij was super aardig, begripvol en gastvrij. We spraken tot laat in de nacht over het leven, filosofie, religie, zijn leven, mijn leven, de verwachtingen, hoop, verlies alsook wat het nou betekend om rijk te zijn. We lachten veel, maar ook met regelmaat geëmotioneerd. We hadden snel een band. We spraken over goed en slecht en ik gaf aan dat ik lang niet altijd goed was geweest. Ik gaf aan dat ik dingen heb gedaan waar ik niet meer achter sta. Kami keek mij serieus aan en zei dat ik een goed mens ben. Hij benadrukte het nog eens. Het raakte. Het raakt me ook nu; nu ik dit typ. We bestelde maar weer een glas wijn. Het was Turkse wijn. Bedankt Kami! We drinken snel thee in Nederland 🙏

Lieve lezer vandaag was voor mij echt een zeer bijzondere dag, ik wil dit benadrukken. Alle dagen waren top geweest en dat terwijl ik nog zoveel bestemmingen voor de boeg heb. Het begon mij te beseffen dat Turkije niet zomaar een reis zal zijn. Deze reis zal waarschijnlijk een grote impact op mij hebben. Het zal mij verder brengen. Ik ging slapen want ik moest de dag erop ook fit zijn. Welterusten! 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen