Ook in dit land heb ik het voorrecht om getuigen te mogen zijn van een traditionele feestviering en in dit geval is dit “Cocuk Bayrami”; de dag van het kind. Op deze dag wordt Ataturk geëerd en staan de kinderen centraal. Wat is dus beter om op deze dag zijn mausoleum te bezoeken en ook zelf even bedankt te zeggen, want zonder Ataturk zou er waarschijnlijk geen scheiding tussen kerk en staat zijn geweest en dan zou Turkije, Turkije niet zijn en wat is het toch top zoals het is. Wellicht een nog betere vraag; zonder Ataturk; had ik deze trip dan wel kunnen maken?

Ik checkte uit bij het hotel, maar niet voor ik eerst wat vragen stelde aan de super vriendelijke receptioniste. Ik legde haar uit dat ik zo verbaasd erover was dat ik hier in Istanbul, maar ook in Ankara, zo weinig hidjabs zie. Nog geen 5 procent in Istanbul en in Ankara nog geen 1 procent, maar ik weet dat Turkije letterlijk voor 99% gelovig is in islam (Die laatste procent bestaat uit verschillende andere geloven). Hoe kan het straatbeeld er zo anders uitzien dan deze cijfers, vroeg ik haar en daaropvolgend; ben jij gelovig? En als je dat bent; waar is dan je hidjab? “Ze moest lachen om deze stortvloed aan brutale vragen en ze kon het waarderen. Ik kreeg hierom dan ook een compleet, en voor mij, verlichtend antwoord: “Allah zegt tegen mij dat ik een Hidjab moet dragen, maar ik vind dat heel lastig. Allah is teleurgesteld dat ik niet naar hem luister want hij is alleswetend en wilt mij beschermen. Het is gevaarlijk om zonder een Hidjab te lopen voor een vrouw dus Allah wilt mij beschermen. Omdat ik niet naar hem luister zal ik naar de hel gaan. Dit weet ik, maar wanneer ik deze boetedoening heb volbracht, voor het niet dragen van de Hidjab, zal ik alsnog naar de hemel gaan en de tijd dat ik in de hel zal zitten zal kort zijn omdat ik verder een goede moslima ben”. Ons gesprek zette zich nog een tijdje voort, maar wat een verhelderend antwoord. Het is een afweging en uiteindelijk de acceptatie van bepaalde gevolgen, maar het is geen eeuwig hellevuur. Ik begreep opeens vele patronen die ik eerder niet begreep. We lieten nog een foto van ons samen maken en toen reed ik weg van dit top hotel en dit top wijf!

Ik kon mijn auto parkeren dichtbij het mausoleum van Ataturk, wat lastig was aangezien dit nu “the place top be” is van Turkije. Het was afgeladen van de mensen die rood en wit waren gekleed (kleuren van de Turkse vlag) en er waren velen kinderen die in hun beste pak waren gestoken en snoep alook speelgoed kregen en blij rondrenden. Wat een leuk en bijzonder feest is dit zeg. Er waren parades en alles omtrent Ataturk werd vereerd. Zijn boot waarmee hij destijds rondvoer, werd tentoongesteld alsook persoonlijk bezittingen en voor de kinderen waren er spelletjes en festiviteiten georganiseerd. En ik? Ik liep als een blij ei er doorheen; om mij heen gapend van het waardevolle ritueel waar ik deelgenoot van mocht uitmaken.

Ik liep tussen allerlei mensen en besloot gewoon met de stroming mee te lopen. Ik liep op een zeer imposant geplaveid pad dat honderden meters lang was en mij naar een groot indrukwekkend plein bracht waarop weerszijden twee grote imposante gebouwen praalde. Een ervan was het mausoleum van Ataturk en deze vriendelijke man was op deze dag meer levend dan dat ik ooit ben geweest. Alles vereerde hem, alles tilde hem op en in heel Turkije werd, niet allen vandaag, zijn werk onderstreept als een politiek die in leven is, maar nog steeds reikend. Wow! Ik stond den lange tijd op dat plein dit heerlijke land langzaam te begrijpen en hetgeen binnen te laten komen.

Eenmaal weer terug bij de auto was het nu tijd voor de rit naar mijn volgende bestemming en dit zal een aardig stukje rijden zijn. Ik ga nu echt het Turkse binnenland in en de, naar mijn mening, twee hoofdsteden achter me laten. Ik ga naar een gebied dat Cappadocia heet en het landschap daar, heeft geen gelijke. Mijn linker armpje hing uit het raam terwijl Jimmy Nelson zong wat ik uitvoer: ik was “on the road again” en het maakte me intens gelukkig. Ik passeerde de mooiste landschappen: Grote groene teeltvlaktes van de plaatselijke boer, besneeuwde bergtoppen, kleivlaktes zo droog dat ze waren opengescheurd alsook de mooiste rotsformaties. Deze rotsen/bergen waren veelal opengehakt om ze zo ook van binnenuit te benutten. Dat laatste is waar Cappadocia het meest om bekend staat. Hele steden ontleedde hun bestaansrecht aan de rots waaruit ze kwamen, maar hier later meer over.

Eenmaal aangekomen in het gebied stopte ik op de vluchtstrook (kan gewoon hier, mensen rijden trouwens ook gewoon spook hier op de snelweg dus dit stelt hier niets voor), om de stad waar ik zal verblijven te kiezen. Ik koos uit een van de vijf steden en boekte bij een “cave hotel”. Je leest het goed; ik zal in zo’n uitgehakte kamer verblijven. Hier had ik helemaal zin in. Ik kwam aan in Ortahisar en verbleef in, Elaa Cave Hotel. De hostess kwam wat gestrest naar buiten en ondanks dat ze me hartelijk welkom heette, merkte ik dat ze niet overtuigd was van mijn booking. Ik gaf aan dat ik pas 10 min geleden geboekt had. Nou dat had ze nog nooit meegemaakt; “nee dan sta je nog niet in het systeem”, zei ze. Ze bood wel 10 keer haar excuses aan dat de kamer hierom nog niet klaar was; ach mevrouw geen probleem, “mag ik alstublieft van u een theetje voor tijdens het wachten”. Ale grondtroepen kwamen in actie om zo snel mogelijk de kamer gereed te maken en na mijn “Cay” kon ik mijn kamer in en wow! Ik verbleef serieus in zo’n uitgehakte kamer. Ik vond het maar wat rostsachtigprachig! Ik ging lekker douchen en de boel opfrissen nadat ik weer de hort op ging. Ik liep vanuit het hotel richting het centrum en er ontwaakte een soort microtrauma in mij. Het was hier verlaten, ik zal overal puin liggen en ik zag menig van die “caves” die er verlaten bijstonden echter waren ze dat niet. Opeens hoorde ik om mij heen allerlei honden blaffen en janken. Het moment haalde mij naar Egypte, naar mijn eerste Marsa Alam avond. Toch wel het engste wat ik ooit had meegemaakt. Om eerlijk te zijn, ik dacht toen echt dat het klaar was. Blijkbaar moet Mabel mij een keertje EMDR’en want het viel mij op dat ik, vanuit dit moment, met dat vorige moment bezig was. Toch ben ik niet gaan rennen of werd ik angstig. Laat mij het zo omschrijven; ik stond met een been in Egypte en met de ander in Turkije, maar wilde eigenlijk gewoon met beide benen uit dit moment zijn. Gelukkig volgde dit vanzelf nadat ik een klim maakte over een olifantenpaadje, maar dit was best een eng pad. Het bestond uit grind en ik liep langs een stijle helling dus een verkeerde stap zou mij een enkeltje ziekenhuis brengen.

veilig aangekomen en eenmaal in het centrum beklom ik het meest unieke gebergte van dit dorp, wat als een soort van paddestoel boven de rest van de omgeving uittorende. Deze paddestoelvormige berg was tevens uitgehakt en benut. Het fungeerde als het kasteel/fort van dit dorp en heeft zichzelf in menig conflict bewezen. Het kon worden bemand en er kon vanuit vanuit geschoten. Ik klom dit kasteel tot aan de top en oprecht; wat een uitzicht hier over Cappadocie. Het was fenomenaal en ik had nog nooit zoiets gezien. Ik zag de mooiste rotsformaties die als Indonesisch spekkoek gelaagd waren in verschillende kleuren. Ik kwam aan de praat met wat jongeren en ons gesprek omvatte Gobleki Tepe. Ik vertelde ze dat ik er 10 uur heen en 10 uur terug voor ga omrijden, maar ze verzekerde me dat als het 30 uur heen en 30 uur terug zou zijn ik er nog geen spijt van ga krijgen. Het historisch gewicht, alsook de daadwerkelijke ervaring zullen dat bewijzen. Ik ben benieuwd, maar extra zeker van mijn plan!

Ik had van een Turk eerder had advies ingewonnen om achter de ATM’s te gaan eten. Dit is buiten de het toeristische gebied om en ik kwam dan ook bij een man terecht die op zijn terras slechts twee tafeltjes had, maar die waren beide bezet. het was hier echter goed warm dus ik wilde niet binnen zitten. Hierom vroeg ik de man of ik ook buiten kon zitten, ondanks dat alles bezet was. Meteen werd hetgeen uit de kast getrokken om dit te verwezenlijken. Er werd een tafel naar buiten getild en ik pakte zelf maar snel een stoel van binnen want ik wil niets dat alles voor mij wordt gedaan. Ik zat niet echt meer op het terras maar midden op de parkeerplaats. Ik vond het wel grappig. Ik vroeg wederom om de specialiteit en werkte wat aan mijn verslagen terwijl ik om mij heen het dorp zag reilen en zeilen. Ik zag prehistorische auto’s, tractoren en andere vervoersmiddelen. Ik zag ook een soort truck met een naakte motor. De man starte het voertuig zoals je een bootje moet aantrekken. Iedereen lachte vriendelijk naam mij en knikten, want dat is wat ze hier doen en ik dus ook. Je knikt naar elkaar. Ik nam nog baklava als nagerecht; dit was een soort baklava met kaas. Hierna nam ik het gevaarlijke pad weer richting huis. Echt, beste lezer; ga naar Turkije! Je zal er flierenfluitend doorheen gaan. Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen