Goedemorgen Ankara! Eenmaal wakker liep ik richting het ontbijtbuffet waar ik een typisch Turks ontbijt genoot. De gasten in het hotel waren allemaal Turks en de meesten hadden zakelijke doeleinden. Het viel mij daarnaast op dat in heel Ankara er maar weinig buitenlandse toeristen waren. Het toerisme was er wel, maar deze was binnenlands. Ik at een soort van Feta kroketjes en een pittig en lekkere geklust ei met groene pepers. Na het ontbijt dronk ik koffie en werkte ik wat aan mijn verslagen op het terras aan de voorzijde van het hotel waar de zon zich al liet zien. Vandaag ga ik me begeven naar het presidentieel paleis dat zich aan de westkant van Ankara bevindt. Dit moest ik wel met de auto doen, want Ankara is zo ontzettend groot! Na zo’n half uur rijden zag ik een terrein opkomen wat qua omvang en hekwerk wel leek of ik langs Disneyland Parijs reed. Het was zo groot!! Ook zag ik overal politie en er waren veel wegen afgezet. De route die mijn navigatie voor ogen had was onmogelijk dus ik parkeerde mijn auto naast een politiepost en maakte, aan de hand van google translate, duidelijk dat ik graag het paleis wilde bezoeken. Ik dacht; ik vraag het gewoon. Dit kon niet. Het terrein kon ik ook niet op. Ik vroeg; “wat is dan het meest dichtbij dat ik kan komen”. Mij werd verteld dat ik wel de presidentiële bibliotheek kon bezoeken die tevens op het presidentieel terrein staat. Daar ging ik dus maar heen.

Weer op de weg moest ik om het hele terrein heen rijden om bij de ingang van de presidentiële bibliotheek te komen. Ik was een half uur te vroeg want het ging pas om 12:00 open en ik mocht met mijn auto hier ook niet blijven staan dus ik reed terug naar de kruispunt, parkeerde de auto op de stoep en haalde een drankje om het half uurtje door te komen. Ik werd in de tussentijd gebeld dat ik een hevige lekkage heb in een pand en ik besprak met mijn relaties hoe we dit gaan aanpakken. Het kwam goed uit dat ik dit nu goed te lijf kon gaan, hier zittend met mijn drankje. Toen ik dit eenmaal had geïnstrueerd stapte ik weer in de auto om naar de bibliotheek te gaan, waar ik door zwaar beveiligde controles heen moest. Zowel de auto en als mijn personalia werd gecontroleerd. Het viel mij op dat er ook velen studenten toegang tot het terrein zochten. Zij gingen allemaal, net als ik, naar de bibliotheek. terwijl ik hierheen liep raakte ik wat aan de praat met een studente die netjes Engels sprak en ik vroeg haar hoe alles hier werkte en wat ze hier deed. Als universiteit studente mogen ze dit terrein op, om boeken te lenen van de presidentiële bibliotheek. Ik vroeg waar Erdogan is en ze wee naar een gigantisch gebouw, wat niet eens meer leek op een huis, maar meer op een luxe hotel. Daar woont hij ging ze verder. Ik was inderdaad op hetzelfde terrein, maar dichtbij komen was onmogelijk. Er waren afzettingen binnen afzettingen en controles binnen controles.

De presidentiële bibliotheek was super indrukwekkend. Ik denk dat het de grootste bibliotheek is die ik ooit heb gezien. Er waren wederom strenge beveiligingscontroles alvorens je binnen kon komen, maar wat een moderne presidentiële bibliotheek is dit zeg! In het midden van de bibliotheek kon je omhoog kijken en vele verdiepingen aan boeken zien staan. Er waren hyper-moderne liften en de hele boekhouding en administratie van de boeken was elektronisch en online geregistreerd. Als je een, titel, naam, onderwerp of andere zoekterm had dan liep je naar een van de grote “tough-screen” schermen en kwam je zo op legio boeken uit die je verder konden helpen. Ook stond er aangegeven of ze het boek “in stock” hadden alsook op precies welke plek je het boek kon vinden. Overal zaten studenten te lezen want ik had niet het idee dat de boeken niet meegenomen mochten worden, maar dit wist ik niet zeker.

Na de bibliotheek liep ik richting de presidentiële moskee. Hier bidden Erdogan en diens vrouw en dan is de moskee uiteraard niet toegankelijk. Ook hier weer strenge controles. De moskee was uiteraard erg mooi, maar ik heb er ondertussen zoveel gezien dat ik het wel welletjes vond en weer nar buiten liep. Op het terrein tussen de moskee en het paleis in stonden allemaal cameramensen en presentators. Ik vroeg adhv Google Translate of dit voor het grote nationale feest is dat morgen plaats vind en dit was zo. Morgen is het 23 april en dan vieren de Turken de “dag van het kind”. Tijdens deze dag wordt Ataturk herdacht en staan de kinderen van Turkije centraal. Hier op dit plein zal Erdogan de natie toespreken. Erg gaaf allemaal!

Ik hervatte mijn weg richting mijn auto en reed het presidentiële terrein af. Tijd voor mijn volgende bestemming en dat is het oude kasteel van Ankara. Ik kwam in het centrum en wild mijn auto parkeren, maar ik wilde hem niet aan de stoep zetten met als risico dat ik dubbel geparkeerd kwam te staan. Ik zocht een strategische parkeerplaats en ik kon hem in een lager deel parkeren waar ook alle bussen stopte en ik parkeerde hem daar op de Turkse manier:Ik gooide de auto met de neus op de stoep ren zijn kont op ee n plek waar de bussen stopte zodat passagiers konden instappen. Ik stapte uit en had mijn vertaling al klaar toen ik naar wat oudere mannen liep die voor de auto stonden. Mijn mobiel sprak de woorden (in het Turks): Goedemiddag heren, ik ben Jan van Amsterdam. Sta ik zo goed geparkeerd? Geen problemen met de politie?”. De mannen keken me echt vreemd aan dat ik dit zei en zeiden: “no problem no problem”. Ik zag een streetbarretje staan met kolen BBQ erop en daar werden heerlijk vleesje op gebraden voor Turkse broodjes. Allerlei Turkse mannen zaten er te chillen met Cay (spreekt uit tjay en dit betekend Thee). Het meubilair betond uit stukken hout of brokken steen of oude krukjes met erop oude kussens van banken voor in je woonkamer alsook oude stoelen uit auto’s. Ik ging zitten en kreeg meteen thee en de mannen vonden hem maar wat prachtig dat deze toerist erbij kwam zitten. Het broodje was echt super lekker! Hij kan verschillende dingen maken, maar eigenlijk zeg ik gewoon telkens in het Turks: een keer je specialiteit (Uzmanliginiz luften)! Dat vinden ze helemaal top en dan doen ze echt hun best. Dat doen ze toch wel hoor. Bijna tegen het onderdanige aan, maar dat is het niet. Ze zijn gewoon heel blij met je komst en als je dan zelf een of twee Turkse woordjes rapt dan voelen ze ook jouw respect. Ik bestelde nog wat water in mijn beste Turk, maar ik kreeg iets van karnemelk. Heb nog veel te leren dus. Uiteraard wilde ik het gewoon opdrinken alleen kwam ik niet zover want een turk stootte de tafel om waardoor de karnemelk over mijn schoen kwam. De mannen sloegen hem allemaal op zijn achterhoofd en zeiden tegen hem, terwijl ze naar mij wezen, “toerist! Toerist”., Nou hij had het goed verpest vonden ze. Een man schonk een grote jerrycan met water over mijn schoen om deze schoon te maken en de veroorzaker moest op de hoek gaan zitten. Ik zei allemaal dat het niet zo erg was, maar daar keken zij echt anders naar. Nadat mijn broodje op was werd mij nog Cay aangeboden die ik uiteraard aannam en adhv translate communiceerde ik wat met de heren om me heen.

Ik liep nu richting het oude Ankara kasteel dat een flinke klim moet zijn. Ik was voorbereid en ging ervoor en naarmate ik hoger en hoger kwam leek het wel of ik bij microbeschavingen kwam. Je zag hier ook steeds meer armoede en ook de hoofddoeken namen toe. Eenmaal bijna op de top week ik wat van het pad en ik liep zo’n dorpje in. Ik zag een oude vrouw op de stoep zitten. Ze was goed verrimpeld en ze droeg een Hidjab. 🧕 Ze schreeuwde wat naar me dus ik trok mijn telefoon uit mijn zak om het te kunnen vertalen, maar toen ze die zag dacht ze dat ik de duivel was ofzo. Ze gebaarde dat ik weg moest met dat ding en van mij wilde ze ook niets meer hebben. Ik hoorde achter mij vanuit een raampje wat lachende vrouwen en ik liep naar ze toe met de telefoon en de vrouwen begonnen naar elkaar te spreken, wat ik kon meelezen op de telefoon: “je moet wat zeggen, je moet wat zeggen”, zei de een. Waarop de ander zei; “Wat moet ik zeggen dan??”. Waarop ze zei: “Ik wil u bedanken dat u helemaal naar hier bent gekomen”. Super lief! Ik vroeg haar wat er zojuist met die oude vrouw was en de vrouwen gaven aan dat ze al in geen 15 jaar de berg was afgeweest dus dat ze de telefoon eng vond. 😅 Echt hoe leip. Ik liep iets verder het dorpje in en liep toen weer terug waarop ik werd uitgezwaaid door de twee vrouwen, maar niet door omaatje hoor. Die keek nog steeds goed nors naar mij.

Ik beklom het kasteel en liet wat foto’s maken. hierna liep ik richting het anatologisch museum wat vooral bestond uit replica’s, vooral ook van Gobleki Tepe, maar donder op met je replica’s want ik ga het echte werk volgende week zien! Het museum vond ik sowieso wat tegenvallen; zeker vergeleken met het archeologisch museum van Istanbul, maar het museum had me geen geld gekost vanwege mijn museumkaart. De teller staat nu op zo’n: -€127.50.

Ik liep hierna langs een leuk pittoresk deel van Ankara waar allerlei verkopers van handgemaakte tapijten waren gevestigd. Ik kwam aan de praat met een man die bezig was met onderzetters te maken. Hij was met de achtste alsook laatste bezig. Iedere onderzetter koste twee uur om te maken. Ik moest sowieso nog onderzetters hebben want Mabel vond degene die ik laatst had gekocht super lelijk dus zo had ik twee vliegen in een klap! Ik kocht de onderzettersIn dit buurtje ben ik ook bezig geweest met het souveniertje voor Mabel. Na goed zoeken en vragen vond ik precies wat ik wilde hebben. terwijl de onderzetters aan de onderzijde werden gladgebrand liep ik naar de moskee die aan de overkant van de straat was gevestigd. Ook hier kwam ik aan de praat met vriendelijke moslims de mij veel konden vertellen over hun geloof. Weer terug bij de tapijtenmaker bedankte ik hem vriendelijk en rondde we de koop af en dat doe je hier met thee. Wederom werd de plaatselijke theeman gebeld die kwam aanrennen met zijn hangend dienblad met theetjes erop. De tapijtenmaker vertelde mij dat het zijn van “de theeman” een zeer respectvolle baan is en dat die gegund wordt. De tapijtenmaker vertelde dat het een goed zou zijn als Marvel een held zou maken van de theeman die kan vliegen en superkrachten heeft. We gingen helemaal stuk.

Met mijn rugzak vol van de buit liep ik naar mijn auto waarop ik naar mijn hotel reed. Ik deed daar in de badkuip alvast een wasje want ik heb nu dus een badkuip en dat is wel erg handig. Terwijl ik als een wasvrouw, mijn kleding waste belde ik wat met mama. Nadet ik de was creatief aan de buitenkant van mijn raam, had opgehangen liep ik het uitgaansgebied in van Ankara. Ik had aan universiteit-Turken gevraagd waar zij zelf heen zouden gaan en dit was waar ik nu was. Gelukkig is het slechts 10 min lopen van mijn hotel en dat is wel echt mega toevallig want Ankara is zo super groot! Ik liep een trendy kroegje in ik nam plaats aan een bartafel waar ik wat aan mijn verslagen ging werken. Ik bestelde de specialiteit qua eten alsook Turks bier. Ik kwam niet ver met mijn verslagen want ik kwam al snel aan de praat met Deniz. Deniz is een dikke, kale, homofiele Turk met een flinke baard. Zijn werk was vertaler en hij is opgegroeid door historici dus we hadden al snel een klik qua gespreksonderwerpen. Hij vertelde mij dat hij hier in de bar zichzelf kon zijn en in vele plekken van Ankara en Istanbul, maar dat dat verder toch wat lastig is. We hadden mooie gesprekken en toen eenmaal er nog een vriend van hem bij kwam was het helemaal lachen. Ik heb echt tranen over mijn wangen gelachen! Ik wilde het niet te laat maken want morgen heb ik een grote rit op de planning. Ik liep tevreden weer naar mijn kamer. Welterusten. 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen