Ik werd uitgerust wakker, maar wel met een dubbel gevoel. Vandaag zal ik afscheid moeten nemen van mijn duikmaatjes waarmee ik toch wel een hele bijzondere band heb opgebouwd in slechts vijf dagen tijd. Zoals deze enkele dagen mij hebben gegrepen, heb ik nog niet eerder gehad. Iedereen op de duikschool was vriendelijk en ze hebben mij het gevoel gegeven dat ik er mijzelf thuis mocht voelen. Dit ervoer ik tevens in de stad, bij het guesthouse en natuurlijk bij Aladin. Ik ga deze plaats missen, maar dit is enkel mijn eerste bestemming. Jan, Je bent net begonnen! Toch weet ik dat het niet hetzelfde zal zijn. Ik was meer dan een klant bij de duikschool, ik was er een onderdeel van. Niets was teveel en telkens werd mij gevraagd of het wel goed met mij gaat en of ik nog iets behoefde. We hebben gelachen, serieus gedaan, meer gelachen, bijzondere verhalen gedeeld en daarna nog meer gelachen. Vandaag is dus de laatste duikdag en ondanks dat ik te horen heb gekregen dat Elphinstone Reef niet door gaat heb ik er veel zin in want ik ga duiken bij een mooie plek mijn mijn eigen duikschool. Elphinstone Reef ging niet door aangezien ik de enige was van alle duikscholen die erheen wilde dus ik had minimaal 1000 euro moeten betalen om het gefaciliteerd te krijgen, maar daarvoor zit ik teveel op mijn centen. 😆 Ach, tenminste moeders kan nu weer slapen en dat is ook wat waard.😅

Mohammed en Rami haalde mij op bij het guesthouse om richting de boot gaan. Wederom ging ik lekker in de hut van de boot zitten waar ik het mij comfortabel maakte. De rest van de boot was geheel gevuld moet Poolse lui. Kurwa, dacht ik nog. Toch zei ik tegen mijzelf; “Jan, stel jezelf open. Voor hetzelfde geld verrassen zij jou net zo, zoals je door de Egyptenaren bent verrast. Nou dat gebeurde mooi niet, maar hier later meer over…

Ramy kwam bij mij zitten om de beide duiken te bespreken, gewoon lol te hebben maar ook om mijn Rescue Diving examen te bespreken. Ik had slechts een foutje gemaakt dus dat was super goed!!! Einde middag zal ik mijn EFR oefeningen moeten laten zien waarna ik het examen ga maken. Als alles goed loopt hebben we deze twee cursussen gewoon gefixt in vijf dagen tijd! Dat zou toch mooi zijn.

Ramy had een hele bak koekjes meegenomen, speciaal voor mijn ouders. Hoe lief is dat! Ik bedankte hem wel vijf keer hiervoor en gaf aan hoe verschrikkelijk attent dit weer is. Voor hem was het allemaal de normaalste zaak van de wereld..🥲 In mijn duikbox vond ik daarnaast ook mijn vinnen die ik gisteren van Mohammad had overgekocht! Zo blij mee! Deze zijn voor mij meer dan perfect! De dag begon goed!😍

De duikuitrusting had ik reeds in elkaar geschroefd en ik deed mijn wetsuit en duikschoenen aan. Mijn rechterschoen voelde wat vreemd alsof er een bobbeltje in zat, maar het zal wel dacht ik. Serieus 15 minuten later deed ik mijn vinnen aan en toen voelde ik die bobbel wel echt duidelijk op mijn wreef. ook voelde ook wat lichte pijn als een steekje. Ik deed mijn schoentje weer uit en er viel een grote kakkerlak op de grond die half mank verder liep. Ik trapte hem dood want een dier overbodig laten lijden hoeft van mij niet, maar ik had godverdomme gewoon een zieke kakkerlak voor een kwartier tegen mijn wreef aan en hij/zij heeft mij ook nog gebeten! Naja het zal wel, we gaan duiken! Terwijl ik Ramy zocht, riep Achmed mij vanuit het water dat ik met hem zou duiken ipv met Ramy. Dit vond ik wel erg jammer, maar het zei zo. Ramy schijnt met beginners te gaan en toen ik naar de groep van Achmed keek was ik wel benieuwd naar de duik geworden! De groep bestond uit vijf polen waarvan er 2 een stel waren. Dit stel zag er leip professioneel uit! Ze hadden beiden 100% hun eigen spullen mee en deze was niet flauw. Alles was van de beste kwaliteit en daarnaast hadden ze ook nog 2 tanks bij zich. Wholly shit, dacht ik nog. Wanneer ik aan mijn ascend moet gaan beginnen gaan zij gewoon nog door met duiken! Jaloers!!!

Een dikke pool werd aangewezen als mijn buddy en deze man was oprecht vriendelijk. We hielden elkaar goed in de gaten tijdens de duik en seinde met regelmaat of het goed ging. Dit sein je trouwens zo:👌🏻. Om maar met de deur in huis te vallen viel de duik erg tegen. Dit komt mede doordat ik meer van de omgeving had verwacht want dit is echt een beginners duik/omgeving, maar vooral doordat dat Poolse stel echt mega vervelend was. Ik kreeg van die Blonde trut wel zes keer haar vinnen in mijn gezicht. Ze ging daarnaast ale kanten op en als ze ook maar iets zag wat ze leuk vond, bewoog ze alle ledenmaten om erheen te gaan, al moest ze daarvoor dwars door mij heen. Ik trok een keer goed aan haar vin, maar volgens mij snapte ze de hint niet. De techniek van dit stel, in prachtige uitrusting en met dubbele tank was werkelijk niet ok. Ze poogde de “Frog Kick” te doen maar het enige wat ze deden was hun onderbenen naar achtere trappen en dit echt ziek snel achter elkaar. Ze gingen zo langzaam dat de hele groep werd opgehouden, maar nog erger; Door al dat getrappel verbruikte zij natuurlijk mega veel energie alsook lucht. Een lichtpuntje: Een prachtige grote Murene kwam onder ons langs en baande zich een weg over het oppervlak van de bodem om allerlei kleine visjes te pakken. Prachtig om te zien was dit. In volledige sereniteit hing ik in het water hiernaar te kijken en mijzelf ter verwonderen toen BAM! Ik 2 tanks tegen mijn kop aan kreeg en de Blonde Trut over mij heen de “Debiel Frog Kick” deed om vervolgens de Murene de verjagen! 🤬

Vanaf dat moment ben ik 10 meter naast de groep gegaan om hen uiteraard wel parallel te volgen, maar ik mijn eigen “zeewater aura” had. Mijn dikke buddy begreep het volgens mij wel en seinde gewoon telkens of alles goed ging. Achmed draaide zich om en vroeg hoeveel druk we nog hadden. Het stel had serieus in iedere tank nog maar 100 bar Dit betekend dat ze dus een hele tank al verbruikt hebben. Ik had op dat moment nog 120 bar. Zij hebben dus 200 bar verbruikt terwijl ik 80 heb verbruikt! Als dit zo doorgaat betekend dit dus dat ik met een tank langer kan duiken dan zij met 2 tanks!!! The Fuck! Als klap op de vuurpijl waren we pas op de helft van de duik toen de blonde trut vermoeid was in haar benen waardoor Achmed haar bij de hand moest nemen en door het water moest trekken voor de rest van de duik……😓

Toen we weer aan de descend begonnen en onze vijf meter safety stop deden. Als je redelijk diep hebt gedoken moet je altijd bij 5 meter diepte, 3 minuten blijven hangen. Dit om de stikstof die ontstaat door diep te duiken uit te wassen. Als je deze stop niet doet en je gaat die 5 meter omhoog, dan zetten deze stikstof belletjes zich uit in je lijf (bloedvaten, organen etc), wat tot drie verschillende ziekten kan leiden. De duikcomputer is hier dan ook je vriend. Deze geeft dit aan aan door te piepen en aan de hand van tekst. Er staat dan en hoe lang je je safety stop moet maken. Hierom dat ik destijds in Thailand tijdens mijn eerste duikcursus zo’n ding had aangeschaft. Duiken is leuk, kunnen blijven duiken is leuker!😉

De duikuitrusting was ontkoppeld en een nieuwe was alweer gekoppeld. Ik liep het trappetje naar beneden af omdat ik mijzelf wilde opfrissen met de tuinslang toen ik echt mega hard uitgleed en met mijn rug op het trappetje viel. Ik probeerde de klap op te vangen met mijn rechter hand maar ik kwam met het zachte deel onder mijn duim op een ijzeren nop terecht en dit deed echt tering veel zeer. Mijn rug en stuitje waren ook niet chill, maar mijn hand was helemaal klote. Verdomme dacht ik, maar gelukkig heb ik geleerd wat er hier allemaal aan boord is qua EHBO en als ik slim ben ga ik dit meteen koelen. Het was ongelofelijk want de hele EHBO kist was niet aan boord. Niets was er. Er was geen pocketmask, defibrillator, cool- en heating packages enzovoort. Ik kreeg een lauwe fles Pepsi om tegen mijn hand aan te houden. Wat een idiote praktijk situatie tijdens mijn Rescue en EFR cursus is dit, dacht ik bij mijzelf.

Nou, we gaan wel eten. Eten maakt alles altijd weer goed. Het buffet stond opgesteld in de hut waar ik eerder met Ramy had gezeten. Mijn spullen lager hier ook nog, maar deze lagen netjes bij elkaar, alleen zag ik dat de Blonde Trut er zat. Ik liep erheen en serieus zag ik dat de helft van de koekjes, die Ramy had gemaakt voor mijn ouders, op waren gegeten. Ik keek de Blonde Trut venijnig aan en zei of zij dat had gedaan en ze zei nee. Ik zag verdomme de kruimels op haar lelijke bikini zitten! Ik was er zo klaar mee! Ik zei: “If you ever touch my stuff or eat my cookies again I will close both you stupid tanks at 30 meters deep!”. Ik pakte mijn spullen in en nam wat eten mee en ging heerlijk alleen op de spiegel van het schip zitten. Ik was wat chagrijnig geworden van dit alles.😤

Achmed kwam na het eten naar mij toe dat ik mij klaar moest maken voor de volgende duik, maar toen ik zag dat het met dezelfde groep inclusief de Blonde Trut was gaf ik aan dat ik niet mee wilde. “I’m sorry Achmed but I will not come with this group again”. Achmed gaf mij een knipoog en zei: ‘I understand”. Gelukkig kwamen Mohammad en Ramy een kwartier later met hun koppies het water uit steken en toen zij beiden het hele verhaal hoorde moesten ze lachen en zeiden ze meteen dat ik mijn laatste duik ,met Ramy zou doen! Yes, dacht ik. Ah, hier was ik zo blij mee!!!! Mijn laatste duik van deze reis met mijn fantastische duikinstructeur. Ramy stelde voor om naar een wrak te gaan, maar ik vond het allemaal best! Lets go!!🤿

We deden een “Negative Ascend”. Dit houdt in dat je bij het betreden van het water, direct naar beneden gaat. Schiet lekker op😉. Dit gaat trouwens ook veel sneller en waar ik eerst bij iedere meter dat ik daalde moest klaren hoeft dat nu enkel nog maar bij iedere 1.5/2 meter. Pff Jan, je wordt nog een vis.

We kwamen bij een wrak aan wat al ruim 50 jaar onder water ligt. Het was een grote vissersboot. Het was prachtig om te zien hoe deze boot nu een groot koraalrif is geworden en hoeveel vissen zich hier nu vertoeven. Er lagen nog allerlei spullen bij het wrak, kabels staken uit en ik zag ook een toilet. Het dak van het schip was allang vergaan, maar de toilet inclusief vloer was nog goed heel. Dit komt natuurlijk door het materiaal waarvan het is gemaakt. Ramy ging voor mij uit en liet zichzelf zakken op het toilet en deed, zogenaamd, een grote boodschap. Ik ging stuk! Ik moest ineens ook heel nodig en zo zat ik op 30 meter diepte op een oude toilet. We vonden in de keuken ook een dienblad en flessen wijn en ik heb Ramy, zo gastvrij als ik ben, een prachtig oud jaartal geserveerd.🍇

Wat een prachtige laatste duik had ik met mijn vriend. Hier was ik heel dankbaar voor. Na onze safety stop kwamen we aan boord en hadden we nog wat napret. Eenmaal weer terug aan wal brachten Mohammad en Ramy mij naar de duikschool waar ik mijn duikspullen schoonmaakte en in de zon te drogen hing. Dit moet je eigenlijk niet doen, maar ik heb het droog nodig want het moet straks in mijn koffer. De EFR oefeningen deden we hier ook en ik haalde ze in de eerste of tweede poging. Ik nam afscheid van de rest van de duikcrew en ik kreeg van al die kerels twee zoenen. Dit had ik al eerder meegemaakt dus ik liet mij niet kennen!💋💋 Mohammad en Ramy hadden zin in thee dus we spraken af dat we nu naar mijn guesthouse zouden gaan zodat ik mijn spullen kon droppen en mijzelf kon opfrissen waarna we de stad in zouden gaan. Eenmaal opgefrist en met thee/koffie voor me kreeg ik mijn EFR examen en ik had het niet verwacht maar ik vloog er doorheen. Ramy keek het na en ik had 0 fout! Bamm! Het was gewoon gelukt! Ik heb beiden cursussen gehaald. Ik was erg blij.😆

En toen kwam het afscheid. Dit vond ik erg lastig vooral het afscheid nemen van Ramy. Ik pakte hem goed vast en we spraken af dat we elkaar sowieso nog zouden zien. Wanneer maakt niet uit, maar ik kom terug zei ik; waar je ook op dat moment duikles geeft. Ramy gaf mij een doosje met nieuwe koekjes voor mijn ouders. Pff, terwijl ik dit nu typ raakt het mij weer. Mohammad gaf mij als cadeautje een shirt van de duikschool gemaakt van, volgens hem, het beste Egyptische katoen en derhalve van de wereld. Ik liep langzaam weg en ben eigenlijk zonder bestemming gewoon gaan lopen. Ik wilde even alles op een rijtje zetten en alles verwerken. Uiteindelijk ben ik bij een grill restaurant gaan zitten waar ik echt mega lekker heb gegeten en aan mijn reisverslagen heb gezeten. Hierna liep ik naar het restaurantje waar ik de allereerste avond heb gegeten. Ik nam hier thee en beantwoorde mijn zakelijke e-mails omtrent de verkoop van mijn pand. Bij aankomst van dit restaurant kwam manager mijn kant op gerend en zei: “Habibi! Habibi! Ik kreeg ook hier meteen twee zoenen dezelfde tafel als waar ik op de eerste dag had gezeten. Na mijn vastgoed belde ik met oma van der Made, wat erg leuk was! Terwijl ik hier at kwam er een man naar mij toen en zei: “Are you Jani?”. “yes:”, zei ik met verbazing. “Tomorrow you go to Aswan by taxi?”, sprak de man. “Yes how do you know?”, zei ik. “You are THE tourist. I see you walking I know it is you”. Dit was ongelofelijk, maar laat mij eerst even het volgende uitleggen:

Ik had eerder met Ibrahim (eigenaar guesthouse) besproken dat ik vrijdag vervoer nodig heb naar Aswan en hij had mij verteld dat er een bus ging naar Aswan en hij liet zien welke route die pakte. Deze rit duurde 12 uur, maar ik zag op de kaart dat er ook een rechtstreekse route was. Ibrahim gaf aan dat deze enkel voor Egyptenaren was. De kwaliteit van de weg is echt mega slecht en je gaat dan dwars door de Sahara dus als je auto ermee kapt ben je gewoon mooi de lul daarom is het voor toeristen verboden. De overheid is bang dat er slechte krantenkoppen internationaal worden gedrukt als dit met een toerist fout gaat. Er zijn zes controleposten op de weg die dit controleren. Ik vroeg hoe lang het duurde voor ik in Aswan zou aankomen als ik toch over die weg zou gaan. Zes uurtjes was het antwoord! Nou dan gaan we mooi over die weg. Ik vroeg of hij iemand kende die mij privé wilde brengen en dan zou ik wel telkens onder de bank kruipen. Ibrahim belde iemand en het resultaat was dat ik vrijdag om 06:00 ‘s ochtends werd opgehaald.

Terug naar de man die mij benaderde terwijl ik thee dronk. Hij zei: “My guy picks you up at the hotel and when he say “duck!” you must go on the ground. He will come with minivan with curtains so it will be alright. Only first stop is difficult but we have solution”. Ook gaf de man aan dat ik in Idfu (een stad tussen Marsa Alam en Aswan in) zou uitstappen want dan staat daar weer iemand anders klaar die mij het laatste deel zou wegbrengen. Ik vond het allemaal prima en maakte mij 0 zorgen dat dit fout zou gaan. Grappig is dit. In Nederland durf ik niets uit handen te geven want ervaring leert mij dat dit vaak fout gaat en hier voel ik dat heel anders. Ik gaf de man mijn kaartje met mijn contact gegevens waarvan ik er veel bij mij had. Er werd een taxi voor mij gebeld om mij naar mijn guesthous te brengen en toen ik wilde afrekenen zei de man van het taxibedrijf dat hij al voor mij had betaald. Had niet gehoeven, maar wat vriendelijk wederom!

De taxi stond voor en ik werd naar het guesthouse gebracht. Na wat minuten rijden kwam achter ons ineens een witte minivan al scheurend en toeterend opdoemen. Mijn taxi stopte langs de weg en de minivan kwam naast mij staan. De inzittende chauffeur zei:”Jani? Go Aswan Tomorrow”? Ik zei: “Yes”. “Ok! I pick you up I am Rahib”. Hoe dan!!! Dit hele klere dorp is van echt alles op de hoogte omtrent mijn doen en laten. Echt heel bijzondere, maar niet vervelend. Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn spieroefeningen weer gedaan en ben ik lekker gaan slapen! Ik kijk uit naar morgen! Ik kijk uit naar een totale verandering van mijn reis. Welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen