De wekker ging om 04:00 maar aangezien ik zes uurtjes had geslapen kon ik gemakkelijk uit bed komen. Na 30 minuutjes was ik uitgecheckt en stond ik buiten om naar de trein te lopen. In deze vroegte zag ik tot mijn verbazing dat de trein gewoon aardig bezet was. Op het vliegveld werd ik wel 4 keer gefouilleerd maar eenmaal bij mijn gate ging het snel omdat ik priority had geboekt. Om 07:00 vertrok mijn vlucht en 75 minuten later stond ik alweer op de grond in Krakau. Eenmaal in de taxi ontstond er een leuk gesprek met de taxichauffeur over de geschiedenis en conjunctuur van Polen. Ook de taxichauffeur gaf aan dat Krakau de mooiste stad is van Polen, mede omdat het in de Tweede Wereldoorlog bijna geheel gespaard is gebleven. Ik vertelde hem dat ik om 09:50 ergens moest klaarstaan voor een tour naar Auschwitz. De taxichauffeur gaf aan dat hij er één keer is geweest, hij blij is dat hij dat heeft gedaan maar dat hij er echt nooit meer heen hoeft. ‘Zeker nu ik kinderen heb wil en kan ik dat soort dingen niet meer zien’.
Toen ik aankwam bij mijn hostel heb ik mijn koffer in de kofferopslag weggezet en ben ik gelijk doorgelopen naar het verzamelpunt voor de tour. Ik kwam hier met 10 minuten speling aan dus ik gaf mijzelf toch wel een complimentje voor mijn fantastische planning! Ook wat betreft Berlijn ben ik erg blij met hoe mijn planning was verlopen. Ik heb alles gezien en meer en ik heb me toch geen minuut verveeld! Helemaal super dus. Toen het busje kwam opdagen en de hele groep zich had gesetteld reden we richting Auschwitz.
Auschwitz bestaat uit drie verschillende kampen die ik vandaag aan de hand van een tour met een gids, zal bezoeken. Deze tour zal in totaal zeven uur in beslag nemen dus rond 17:00 ben ik weer terug in het centrum van Krakau. Op de een of andere manier merkte je dat je in de buurt van Auschwitz kwam. Het weer was ook vandaag weer super, toch was het buiten wat grimmig. Misschien dat dit vooral ook kwam doordat de bomen kaal waren en je het laatste half uur langs de treinrails rijdt die door de nazi’s gebruikt werden. Telkens keek ik naar die rails denkende aan al de volle wagons met Joden die erover heen hebben gereden met als bestemming Auschwitz.
Ik had verwacht dat vandaag een zware dag zou zijn maar ik had het alsnog erg onderschat. Het was echt heel erg heftig om alles zo voor je te zien en om rond te lopen op een plek waar meer dan 1.3 miljoen mensen op ondragelijke wijze bruut zijn vastgehouden, mishandeld en daarna systematisch vermoord. Ik kan niet uitleggen hoe deze dag was. Echt op geen enkele manier zou ik dat hier op papier kunnen doen maar ook niet wanneer je het mij persoonlijk vraagt. Het enige wat ik kan doen is een utopisch streven.
Eenmaal aangekomen kregen we een koptelefoon zodat we de gids goed konden verstaan ook wanneer je niet letterlijk naast haar staat. We waren aangekomen bij het deel van Aushwitz dat vooral opgezet was als werkkamp. Het bekende hekwerk ‘arbeid macht frei’ leidde de ingang in. De gids vertelde over deze leugenachtige boodschap want niemand kwam ooit levend hieruit. We liepen door naar de barakken die nu stuk voor stuk waren ingericht als documentatiekamer. Deze barakken bevatten erg aangerijpende stukken bestaande uit informatie en tastbare bewijsstukken over en uit de holocaust. De eerste barak bestond vooral uit informatie zoals een groot bord dat aan de hand van lijnen aangaf welke treinverbindingen er allemaal naar Auschwitz reden.
De tweede barak (niet alle barakken zijn in gebruik want er zijn er echt ongelofelijk veel) bestond uit heel veel tastbare bewijsstukken. Er was hier erg veel te zien zoals bergen maar dan heb ik het ook echt over bergen met schoenen, kammen, borstels, brillen, kunstbenen en nog veel meer. Ook was er een kamer met iets wat veel met mij deed. In deze ruimte mochten geen foto’s gemaakt worden maar er was kamer dat een berg had met haar. Het was een berg van langer dan 10 meter en wel 2 meter hoog en van dit haar werd stof gemaakt. Je zag een rol doek liggen, wat het eindproduct was van het scheren van de joden. Je zag dit letterlijk voor je, de plukken haar van meer dan 40.000 joden. Dit was namelijk wat er was gevonden ná de bevrijding. Ik stond hier letterlijk een halve meter van verwijderd. Toen ik dit zag moest ik mijn tranen erg bedwingen. Ik zei tegen mijzelf ‘houd het in Jan, houd het in. Niet nu, niet hier’.
De gids liet ons de rest van Auschwitz zien waarna we de gaskamers ingingen. Op het moment dat je daarin staat weet je bijna niet wat je moet denken. Gaten in het plafond werden gebruikt om het gas doorheen te gooien want op het dak van de kamers stonden nazi’s dit te doen. Direct naast de gaskamers stonden de ovens al klaar zodat de afstand van het slepen met de lijken niet te ver zou zijn.
Dit eerste kamp is het best bewaarde kamp en was nog goed intact. Veel van dit kamp stond er in het begin van de oorlog al omdat het eerst een militaire uitvalsbasis was. Het kamp is aan het begin van de oorlog opgeknapt en uitgebreid om dus te dienen als werk en vernietigingskamp. Het tweede kamp dat we gingen bezoeken was wel in slechte staat. Nog maar een paar barakken stonden overeind maar verder waren er slechts nog ruïnes over. Hier stonden voorheen heel veel gebouwen zoals nog veel meer barakken maar ook de grootste gaskamers die de nazi’s hadden. Het vernietigen van dit alles hebben de nazi’s zelf gedaan in de laatste dagen van de oorlog. Ze hadden instructies gehad om zoveel mogelijk bewijs van wat er in de kampen gebeurde te vernietigen, en dan ook vooral in dit tweede kamp omdat het hier echt hel op aarde was. Dit tweede kamp hebben de gevangenen van Auschwitz zelf moeten bouwen en het moest maar één reden dienen: Het op een zo efficiënte, goedkope en eenvoudige manier vernietigen van zoveel mogelijk joden en andere vijanden van het Nazi-regime. Dit kamp is Auschwitz Birkenau.
Wat een ongelofelijk groot terrein! Bijna zo ver als je kan zien zie je ruïnes van barakken en andere panden die onderdeel waren van dit allergrootste kamp. Ik keek om mijn heen terwijl ik op de treinrails stond die van over geheel Europa wagons ontving. Het enige waar ik aan moest denken was dat dit wel echt de meest lugubere plek op aarde moet zijn. ‘Dit hier, waar ik nu sta, is de menselijke creatie van de hel. Allemaal mogelijk gemaakt door slechts één man’.
We zijn met de gids het gehele terrein doorgelopen en we hebben de meest verschrikkelijke verhalen aangehoord. Ook hier verteld de gids deze verhalen met een waanzinnige detaillering maar zonder al te veel emoties. Ik liep eventjes alleen met haar en ik vroeg haar of ze dit elke dag deed. ‘Ja, bijna elke dag doe ik dit maar ik raak er nog steeds niet aan gewent en dat gaat ook nooit gebeuren’, zei ze.
Uiteindelijk zaten we weer met de hele groep in de bus richting het centrum van Krakau en eigenlijk was iedereen stil. Iedereen had volgens mij wel hetzelfde nare gevoel dat ook gecombineerd ging met dankbaarheid vanwege de tijd waarin we nu leven. Ik stapte uit en liep eerst naar mijn hostel. Op het moment dat ik de deur van mijn kamer dichtgooide sprongen de tranen in mijn ogen. Ik ging zitten en werd echt super emotioneel. Ik ben blij dat ik dit vandaag allemaal heb gezien en heb doorstaan maar eigenlijk zou niemand daar alleen heen moeten. Ik typ dit verslag terwijl ik in een ontbijt tentje zit in Litouwen en ook nu springen weer de tranen in mijn ogen. Het is gewoon fucking leipe shit.
Ik belde nog even met Mabel waarna ik de prachtige stad van Krakau in liep. Deze stad is echt ongelofelijk mooi en dit had ik ook echt even nodig. Een prachtige stad dat mij al veel deed denken aan kerst vanwege de warme gezellige sfeer die overal hing. Het was lichtelijk mistig maar helemaal droog en ik was natuurlijk warm gekleed. Het viel mij op dat ze hier erg gelovig zijn, na rondvraag blijkt dat 80% gelovig is en 50% praktiserend. We hebben het dan over katholicisme.
Ik liep deze avond verschillende kerkjes binnen en ik zag dat ze allemaal vol waren. Het was er levendig en warm en prachtig. Niets stond er achterstallig bij, de bankjes waren bezet en dit was niet omdat er diensten waren maar gewoon omdat het geloof hier nog een grote rol speelt. Ik ben ook op een bankje gaan zitten waar ik nadacht over hetgeen ik vandaag allemaal heb gezien en dit was fijn. Je hoeft niet religieus te zijn om je ei kwijt te kunnen in een kerk. Een ei kwijt willen is voldoende.
De stad Krakau heb ik verder geheel gezien. Ik liep hier graag rond want het is werkelijk prachtig. Echt hele mooie panden staan over de gehele binnenstad verspreid. Vooral veel kerken versieren het straatbeeld maar ook de overige panden staan nog trots in hun oude jasje te stralen op het plein. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar de architectuur (die steeds meer Russische uittingen krijgen) is hier werkelijk prachtig. Ik heb wel uren rondgelopen tot ik ergens heerlijk heb gegeten en een welverdiend biertje dronk.
Eenmaal in mijn kamer merkte ik dat ik nog steeds echt goed emotioneel was. Ik merk dat het toch telkens weer op komt wanneer ik alleen ben maar eigenlijk is dat niet eens vervelend. Gelukkig heb ik als een roos geslapen want vandaag was een vroege, lange en heftige dag geweest. Welterusten!😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen