Ik was in de ochtend lekker bezig met mijn reisverslagen dat ik de tijd was vergeten en het ontbijt van mijn hostel dus al was afgelopen. Ik liep naar beneden om te vertrekken, ik zou onderweg wel ergens wat eten. Ik checkte uit en de eigenaresse nodigde mij uit om bij haar gezin aan te schuiven voor de lunch. Er werd een pan op tafel gezet en ze schepte voor mij een Vietnamese lunch op die echt heerlijk was. In Vietnam worden voor glasnoodles gegeten en dat is niet gek want je kan er alle kanten me uit. De lunch was erg gezellig en ik vond het natuurlijk erg aardig dat ik zo mocht aanschuiven. Ik gaf aan dat ik wel iets wilde betalen maar die opmerking vond ze echt belachelijk.😊
Ik stapte op de scooter en maakte mijn weg richting het tunnelcomplex van Vinh Moc; de best onderhouden tunnels die gebruikt werden tijdens de oorlog tegen Amerika. Mijn plan was om de tunnels als een stop te doen want ik wilde hierna doorrijden om geen dagen te verliezen.
Ik kwam aan bij de entree van het tunnelcomplex en ook hier was het echt niet druk. Het is te merken dat het momenteel laagseizoen is want in heel Vietnam zie ik weinig toeristen en andere backpackers, zo ook hier. Ik ging eerst bij een tentje wat rijst met kip eten en ik vroeg of ik mijn backpack bij hen mocht laten terwijl ik de tunnels in zou gaan. Ik gaf ze hier wat voor waarna ik mijn ticket kocht. Ik wilde net naar binnen gaan toen de vrouw die op mijn backpack zou letten naar mij toe kwam met een zaklampje, omdat ik die van haar mocht lenen. Het ding deed het amper maar ik nam het uiteraard aan en bedankte vriendelijk.😊 Ik moest doorlopen tot ik grot nummer drie zag want daar moest ik in.
Ik liep alleen door de jungle en terwijl ik om mij heen keek zag ik soms opeens een verstopte opening in de grond. Sommige waren netjes geplaveid terwijl andere geheel wegvielen in de omgeving. De Amerikanen liepen hier dus rond op zoek naar de Vietnamezen maar het is logisch dat ze de oorlog onder andere hierdoor hebben verloren. De Vietnamezen kenden hier de weg en sprongen letterlijk op voor hen bekend terrein uit de grond, loste wat schoten en verdwenen weer. De openingen naar hun verborgen tunnels waren bijna onmogelijk te vinden en de uitzondering kon het meestal niet na vertellen.
Ik zag ingang nummer drie en ging hier naar binnen. Ik liep als het ware de grond in door een grote molshol. Het was voor mij niet mogelijk om te staan maar dat zouden de Vietnamezen wel kunnen. Ik zag een heel labyrint van tunnels door vertakking en splitsingen ontstaan en hier was ik erg door onder de indruk. Er waren kamers gerealiseerd waar mensen woonde en ruimtes waar gegeten werd en voor de zieken werd gezorgd, er waren tunnels die nog dieper gingen die gebruikt werden als er bommen naar beneden kwamen; het was een heel dorp onder de grond! Terwijl ik gehurkt en helemaal alleen door deze tunnels liep besefte ik me een klein beetje wat voor heftige shit hier allemaal heeft plaats gevonden. Het is gek wanneer je je bedenkt dat ik als vakantieganger deze tunnels benut vanwege mijn interesse in geschiedenis vergeleken met het vorige nut dat het diende. Je bent eigenlijk maar overgelaten een het jaar waarin je geboren wordt.🧐
Ik liep terug naar het restaurant waar ik mijn scooter en backpack had gelaten en toen ik mijn backpack pakte zag ik dat mijn boek uit het zakje aan de zijkant van de backpack weg was. Ik ben deze verloren tijdens de rit hiernaartoe, dat kan niet anders en ik vond dit toch wel erg maar dit verdween heel snel. Hoe kan ik het missen van een boek nou erg vinden wanneer ik net door deze tunnels ben gekropen.
Ik stapte op de scooter en reed richting het noorden. Ik had mijn planning wat moeten aanpassen want het komt allemaal toch net wat anders uit dus ik was op weg naar een stad die niet eerder op mijn planning stond. In de avond kwam ik in Dong Hoi aan en ik had een hostel geboekt dat letterlijk aan het strand stond. Ik kwam aan in dit verrassend leuke stadje en ik zag de zon ten onder gaan in de zee. Ik checkte in bij mijn hostel en ging wat zeevruchten eten bij een Vietnamees restaurant aan zee. Toen er wederom niets over was van de krab liep ik terug naar mijn hostel waar ik aanschoof bij wat andere backpackers die bier aan het drinken waren. Het was een leuke maar aparte avond. Een van die aanwezige was van de Us en is een bomspecialsit en deze vent was oprecht nog wel slim. De rest had allemaal ADHD en dus voor mij echt veel te druk. Een iemand klom letterlijk een boom in omdat hij zijn energie niet kwijt kon.... Ik probeerde me vooral op de bomspecialist te richten (die verliefd was op Donald Trump maar goede argumenten had) maar dit was onmogelijk vanwege al het ADHD gezoem. Ik ben op den duur maar naar bed gegaan al had ik super toffe gesprekken gehad met de bomspecialist die veel moest lachen omdat hij mij begreep maar er beter mee om kon gaan.😜
welterusten😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen