Was zijn dit toch heerlijke ochtenden! Wederom werd ik om 07:00 wakker, zette ik wat koffie en begon ik aan mijn verslagen. Het terughalen van de afgelopen dagen blijft een genot en mijn bundel van verslagen wordt steeds uitgebreider. Met mijn eigen muziek op de achtergrond schreef ik ook vandaag tot goed 08:00 sochtends. Vandaag ga ik dan eindelijk naar Hoi An en ik ben heel benieuwd naar deze plaats. Ik heb voor twee nachten een hostel geboekt maar ik kan dit natuurlijk altijd uitbreiden, indien ik dit zou willen. Ik begon aan de twee uur durende rit maar na 10 munten gebeurde het...😱
BAM! Klonk het onder mijn zitje. Ik kon met veel moeite de scooter onder controle houden want ik reed wel 110kmpu maar ik kwam veilig tot stilstand. De scooter wilde niet meer starten en ik stond op een drukke autoweg dus ik moest eerst een veilige plek vinden.
Ik duwde de scooter op de soort van vluchtstrook naar het eerste dorpje dat ik tegenkwam. Er zat een man op een stoeltje voor zijn huis en hij seinde naar mij. De man keek naar mijn scooter terwijl er zich langzaam meer mensen bij kwamen staan. Onderling spraken ze met elkaar en keken ze naar de scooter. Ze waren super vriendelijk en stelde mij telkens met glimlachen en duim omhoog gerust dat het goed zou komen. Een van de mannen reed ervandoor tot hij terugkwam met nog iemand op een motor. De man op de motor vertelde mij dat ik de motor moest nemen terwijl hij de scooter naar zijn huis zou duwen. Ik zei dat ik wel de scooter zou duwen maar hij stond erop. Al aanklotend met deze schakelbak reed ik achter hem aan tot we bij zijn huis arriveerde. Vanuit zijn huis werkte deze man als reparateur en ik ging ergens zitten. De man begon aan de scooter maar we kwamen er al snel achter dat de motor zo goed als overleden was. De man gaf aan dat het wel eventjes ging duren en dat het ook aardig wat ging kosten. Na twee uurtjes zei de man dat ik zijn motor mocht gebruiken om ergens te lunchen, of naja hij sprak geen enkel woordje Engels dus via Google translate kwamen we tot de betekenis.😉
Ik reed met de motor wat rond en leerde zo om te gaan met het schakelen en ik vond het grappig dat ik dat dus alsnog heb kunnen doen tijdens mijn reis. Ik reed naar een lunch tentje waar ik wat at en waar een vrouw sap uit bamboe trok waarvan ze een drankje maakte.
Na het eten reed ik terug naar mijn overleden scooter maar deze lag nog helemaal uit elkaar. Ieder schroefje, draadje en plaatje lag de grond en ik zag hier zelf niet snel meer een werkende scooter uit herrijzen😰. Terwijl ik hier in deze garage, dit huis uiteindelijk zes uur zat sprak ik met de vrouw van de man via Google Translate over mijn reis en andere zaken. Ik zag hun kinderen huiswerk maken en moeders het nakijken tot ze naar school gingen. Ik zag de buren langskomen met drankjes om wat te kletsen en ik zag ze weer gaan. Deze dag werd uiteindelijk een speciale dag en soms werd ik emotioneel van hoe mooi ik dit vond. Na zes uur werk , het plaatsen van nieuwe onderdelen en het inwinnen van kennis van andere garagehouders, was de man klaar met de scooter. Ik was super blij en de man stelde de rekening op. De onderdelen waren ongeveer 48 euro en dat vond ik een super chille prijs maar ergens anders was ik het niet mee eens. De man vroeg na deze lange en frustrerende dag maar €10.20 voor zijn eigen werkzaamheden en die van zijn vrouw en dit liet hij zien op papier. Ik nam de pen over en streepte zijn bedrag door, waar hij van schrok. Ik veranderde zijn bedrag van de werkzaamheden echter van 300.000 naar 500.000 en hij kon het niet geloven. Hij was er blij mee en ik ook want ik ga niet zo weinig betalen voor zo’n fantastische service!👌🏻
Vóór ik vertrok nam de man mij nog even bij de arm. Hij vertelde mij dat ik te hard had gereden en dat de scooter daarom kapot was gegaan. De man vroeg hoe hard ik reed, dit maakte hij duidelijk door mij aan te wijzen en daarna op de km teller te tikken. Ik wees 110 aan en hij keek alsof hij spoken zag. Hij keek mij streng aan en wees naar de 60. Ik wees naar de 100 en hij schudde boos nee. Uiteindelijk ging hij akkoord met 80 en hij stond erop dat ik mij hieraan zou houden. Hij tikte weer op de 100 en zei; BOEM! Ik tikte op de 80 en zei Hanoi. Hij knikte.☺️
Het was nu ondertussen donker aan het worden en ik had de hele rit nog voor mij en ik twijfelde of ik hem wel zou maken. Ik besloot om toch de weg op te gaan en begon, weer, aan de rit. Het was pikke donker en ik kwam op de meest afgelegen plekken zonder straatverlichting. Aangezien mijn scooter een Yamaha is noemde ik hem Yamai, en ik vroeg hem om mij zeker nu niet in de steek te laten. Er ontstond een ware band en Yamai hield het vol.😜
Ik kwam aan in het mooie dorpje Hoi An en checkte in bij mijn hostel. Wat een imponerende dag van verschillende emoties was dit zeg! Momenten dat ik verdrietig was tot momenten van geluk en dankbaarheid. De Vietnamese zijn wel echt lieverds hoor! Ze hebben gewoon een ruw laagje waar je met een glimlach prima doorheen prikt. Met die glimlach lag ik nu in mijn bed in Hoi An. Welterusten.😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen