31 mei en 1 juni Dag 15 en 16 Het zit erop, maar wat een feestje was het.
Het is de bedoeling om nog samen te lunchen, maar het regent en eigenlijk begin ik mijn gat te branden aan de hete kolen. Liefdevol word ik om 12.00 uitgezwaaid door Anouk en Martijn, waarmee ik om half acht vanmorgen nog baantjes heb getrokken. Ik twee, zij 50 plus nog wat. Mijn schouder gaat goed. Veel aan de versnellingspook moeten trekken en duwen, maar juist met zwemmen voel ik kracht terugkomen en pijn wegblijven (3 april ben ik geopereerd en is een bicepspees gehecht) Mocht eerste vier weken niet auto rijden. Orthopeed was tevreden en zodoende kon ik eindelijk os. Ik rijd op Tomtom ‘naar huis’. Geen idee welke tunnel het gaat worden, ik heb wel tolwegen toegestaan. Ik kom na vier uur rijden uit bij de MontBlanctunnel, de camper tikt 69 euro af. Kan me niet schelen, veilig naar huis nu. Als je uit de tunnel komt ben je in Frankrijk en ik zoek een plekje voor de nacht. Sta bij een houten hotel en ik ben de enige camper. Meestal komen er meer, maar de enige die er is vertrekt weer. Het is vast mijn tijd nog niet, dus waag ik het er weer op. Koken en slapen, wekker op half zes. Nog even een blik op de machtige Mont Blanc.
Vanmorgen kwart voor vijf wakker en half uur later rijden we al (even wekker afzetten). Het is warm in Frankrijk, we rijden van ticketpoortje naar betaalpoortje naar ticket enz. Ik gooi er maar iedere keer mijn creditkaart tegenaan, poortje open, wat het kost is op een schermpje óf voor vrachtwagens, óf voor auto’s. Ik kan het net niet zien. Heb nog een kleine schade opgelopen. Stel je voor: oprit komt uit op een vierbaansweg, verkeer van links én verkeer van rechts. Ik moet naar links maar zie het verkeer van rechts niet (dat moet de bijrijder zien). Dus ik probeer de camper wat schuiner te zetten, kraak, achterlicht vermorzeld. Als het daarbij blijft vind ik het acceptabel. Dan is het rijden, rijden, koffiepauze, rijden, lunchpauze, rijden, uitlaatpauze, rijden, rijden (makkelijk zo’n laatste blog). In Luxemburg stop is als gepland. We kijken op Campercontact en rijden naar een camperstop met uitstekende recensies bij een middeleeuws dorpje. Daar moet ik doorheen, maar op het pleintje zit een mannetje op een stoeltje met een afstandsbediening voor de olifantenpoot die uit de grond steekt. Stop! Ik vertel dat ik naar de camperplaats moet. Oké, knopje ingedrukt, heel gewichtig, en ja, de paal zakt in de grond en ik rijd er met bevend hart overheen (het zal toch niet…). Aan de andere kant staat nog zo’n obstakel en ook die mag naar beneden. Dan kom ik op de slaapplek, het is 30+ graden, er staan acht campers, het kost niks en er is ook niks, geen water of elektriciteit, maar dat heb ik niet altijd nodig. Ik zet mijn stoeltje buiten in de schaduw, geef Bob eten en doe even mijn oogjes toe. Morgen naar huis, lekker in mijn eigen bedje en gezellig weer met zijn tweetjes.
Dat brengt mij aan het einde van deze serie verhalen over mijn reis naar Italië, mijn plan om Puglia en omgeving te zien moet ik uitstellen tot latere tijden. Het gaat er eens van komen!
Dank jullie voor het meelezen, de leuke commentaren en lieve complimentjes. Wanneer ik weer op pad ga weet ik niet, maar dat ik daar verslag van ga doen is zeker. Ik laat het op tijd weten. Voor nu, fijne zomer!
C en Bobbie
Lisette is mijn kunstenaarsdochter, fijn als jullie ook haar werk bekijken. Dank daarvoor.

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice