Ergens in februari een kaartje gekocht voor TrenItalia, zodat ik niet moeilijk hoefde te doen met kaartje kopen in een vreemd, eng land.Dus vraag ik aan Siri waar het station is. Dichtsbijzijnde station is 3,4 km. Huh? Daar gaat iets mis, morgenvroeg. Het kaartje was voor de trein van 06.03, ja lekker vroeg, zodat ik de hele dag in Florence kon rondsjouwen. Maar ja, dan moet er wel een treinstation in Assisi zijn en die is er natuurlijk niet hier op deze berg. Wist ik veel! Dus mijn afspraak met de trein is piu presto. Daarbij ga ik dan ook weer mijn lekkere ontbijtje van Hotel Berti mislopen. Dus vandaag met de bus naar Santa Maria Degli Angeli, het stadje aan de voet van de berg alwaar een heus treinstation. Sta ik daar bij de fermata op de bus te wachten met een stuk of tien Italianen, komt er een man van een jaar of zeventig naar me toe en vraagt in het Italiaans wanneer de bus gaat. Dat had ik net zelf gevraagd, dus ik antwoord ogni trenta minuti. Hij lijkt me niet te verstaan, dus ik vraag of hij ook Engels spreekt. Begint hij me toch te schelden, ah...you damned Germans, I am not speaking English to you, why should I, and you forced a war on us... Ik probeer vriendelijk te blijven en zeg dat ik Dutch ben, en too young for wars. Zegt hij, dat the Dutch are bloody worse, etc etc. Snel zoek ik veiligheid tussen de jonge Italianen, die me bemoedigend op mijn schouder kloppen, kom maar hier staan hoor. Pazzo! Die vent is gek! Hij stapt ook in de bus, wij kijken allemaal uit het raam. Als hij uitstapt is iedereen blij voor mij, duimen omhoog, hè, hè, de eerste kloothommel van een Brit die ik graag naar Brexit verwijs loopt nors mijn wereld uit.
Daar was ik dus om half tien in Sante Maria. De officio ging pas open om 12.45, o ja, het is zondag. Twee keuzes, of terug met het buskaartje dat 90 minuten geldig is, of hier blijven en naar die grote basiliek, die je boven kon zien liggen en waarvan iedereen foto's aan het maken was. De keuze viel op het laatste. De basiliek is enorm, groot plein ervoor en al veel mensen. Om half twaalf loopt er een groep een poort binnen in de kerk en daar ga ik maar even achteraan. We gaan naar de Rosegarden, gewijd aan Franciscus en Clara. Hij zou een stekelbosje hebben veranderd in een doornloze rozenstruik en daarmee een dier gered hebben, is de overlevering. Het begint wel Eftelingachtige vormen aan te nemen hier, rijen mensen, allerlei taferelen in navolging van Doornroosje en Vrouw Holle, maar dan over Frans en Clara, die hij trouwens 'mijn broeder' noemde. Ik was de laatste die er nog door mocht, meestal ben ik de eerste die er niet meer door mag. En zonder duwen hoor. Na al deze beslommeringen terug naar het station gelopen. Ongeïnteresseerde beambte van trenItalia kon mij al snel vertellen dat ik een nieuw kaartje moest kopen. Die kan je weggooien hoor. Nou ja, als ik maar in Florence kom. De volgende trein gaat om half tien rechtstreeks naar Florence, gaat het ontbijtje er niet bij inschieten. Ben dan wel later daar, maar kan toch niet alles zien want op maandag is er heel veel dicht. Terug in Assisi, weer met de bus, haal ik mijn Testimonium, een perkamenten bewijs van mijn voettocht van Florence naar Assisi, na overleggen van al mijn stempels. Dan loop ik straatjes in waar geen toeristen zijn (en dus ook geen rozenkranswinkeltjes). Hier wonen de Assisiërs in betrekkelijke rust. Het is hier heel sereen. Mijn doel is nog om naar Rocco Maggiore te lopen, helemaal boven op de berg, er ligt een kasteel, je moet zo’n duizend trappen op en die zijn nét niet de maat van jouw stap. Maar zonder rugtas loop ik iedereen voorbij die het ook aandurft. Mijn telefoon is leeg, net op het moment dat het niet duidelijk is waar ik mij bevind. Dus vraag ik het aan een aardige Italiaan, die op een knopje op zijn keel moet drukken om mij het uit te leggen. Gelukkig doet zijn batterij het nog wel. (dit is geen grapje). Uiteindelijk blijkt dat ik helemaal naar beneden moet, daar ligt het hotel, kan niet missen.
Even opknappen, stukje blog schrijven, eten in het restaurant ernaast en dan de wekker zetten voor morgen. Half acht lijkt me wel een goede tijd, het buskaartje heb ik al gekocht. Op naar Florence en...op naar huis! Zin in!

Pace e bene

...en liefs, José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice