De dag begint met een knetterend onweer, echt pal boven de camping. Bobbie slaapt er gewoon doorheen, die is als pup nooit gerustgesteld als het boven spookte. Mijn moeder pakte dat anders aan en ging met haar hond in de kelder zitten, nadat ze alle lichten had ontstoken en de tv uit had gezet. Wie wel bang waren, en terecht, waren de twee jonge Belgen die in het koepeltentje verderop zaten. Ik sprak met hen bij de bushalte, ze zaten een uurtje in het toiletgebouw. De avond tevoren had ik de bui al zien aankomen en alles binnengezet en de luifel in gedraaid. Dat slaapt een stuk rustiger. Om negen uur gingen we met de bus (op tijd!) naar Dasburg-Pont terug waar we gisteren zijn gestopt. Nu dus vandaar verder en terug naar de camping.
Het eerste stuk zou ik een Duitsland-omleiding nemen maar ik had de kaart niet goed (op zijn kop) en kon het niet vinden. Toen maar de weg langs de N10, een vangrailkwartierje zullen we maar zeggen. Bob is ineens niet meer zo panisch voor langsrijdende vrachtwagens, alles went dus... Bij de camping terug om half twee na een flinke bult en dito afdaling. We zijn nog lang niet moe en gaan door naar het belvédère van Geislay, 350 meter hoog met een prachtig zicht op de camping onder meer. Hierboven komen verschillende trajecten samen, zoals de E3 (Atlantische Oceaan - Bohemen). Het is muisjestil daarboven en ik laat het even op me inwerken. Dan bedenk ik mij dat ik thuis helemaal niet zo'n zin had om te gaan, twijfel en gebrek aan vertrouwen in mijzelf. Gaat het lukken samen met Bobbie, wat doe ik haar aan? Is het niet veel makkelijker om lekker een potje te tennissen, golfen, boekje lezen in de tuin, natje en droogje op grijpafstand? Maar een klein stemmetje gaf aan dat ik mijn gezonde lijf en mijn goede conditie nu nog vol kan inzetten om te doen wat ik heel leuk vind, door de natuur lopen en bij elke bocht een nieuwe horizon tegemoet gaan. Niemand om me heen, lekker in mijn uppie, geen rondes lopen maar verder en niet meer terug, kijken waar je uitkomt. Nou ja, ik ben gegaan en dat is maar goed ook want het is in een woord fantastisch. En de Eifel in Luxemburg maakt van deze dagen een waar feestje. Maar goed, we lopen dus door en na dat uitkijkpunt gaat het even steil naar beneden, het is glad van de regen van vannacht, overal heeft water een pad gevormd waar het blad weg is. Alsof er een persoon met een sleepnet over de GR5 is gegaan. Op eens zit ik weer op mijn gat, steentje zat niet vast. Bobbie rent terug en gaat voor mij zitten. Kijk nou toch uit, vrouwtje C! Het valt mee, beetje nog viezere broek moet kunnen. We komen uit bij Untereisenbach en ik twijfel of de berg naar Wahlhausen er nog inzit vandaag. Dikke 200 meter omhoog en weer omlaag tot de brug van Gemünd. Maar wat ziet mijn oog daar in de verte? Een camping! Daar gaan we eens kijken en koffie drinken. Er komt een heel aardige jongeman die me hartelijk ontvangt. Het terrasje is Italiaans, het biertje is onaards lekker en er is voldoende plek om morgen een paar nachtjes daar te staan. Het stel pacht de camping van een oude baas, ze doen het nu twee jaar en waren zelf eerst gast. Ik ben om!
De bus gaat om vijf uur richting Camping Kohnenhof en doet er tien minuten over, tja, over de weg... Brokjes voor Bobbie en opgewarmde chili met stokbrood voor mij. Veel zin om morgen verder te gaan en weer een etappe te lopen. Nu heerlijk op één oor.

Liefs,
C en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice