Zo, dát was een lange, zware dag. Ergens had er een belletje moeten rinkelen, 1000 meter omhoog en net zoveel omlaag. Maar ik begin de loopdagen vrij onbevangen, verdiep me pas in de etappes als ik uit mijn overnachtingsadresje wegwandel. Het gaat toch nooit zoals je het van tevoren kunt overzien. John Lennons quote: 'Life is what's happening while you're busy making plans.' Hij had gelijk, verbaas me nergens meer over. Het bed was goed, de lakens schuurden een beetje, ander stofje, niet lekker. Het eten was zó zout, na twee happen was ik daar klaar mee, mijn hart slaat ervan op hol. Alweer zat ik alleen op mijn kamer te eten, dat is eigenlijk niet de bedoeling qua invulling van de Italiaanse avond. Maar daarom heet het natuurlijk B&B, Bed & Bovenblijven.
Een mailtje met tip van Pieter Q, zoek een alimentari 's morgens voor je vertrekt. Ze smeren op verzoek een broodje voor je. Ook nog een appeltje, een banaan en een perzik. Ik vroeg of ik het zelf mocht pakken, men wees naar de plastic zakjes, dus ik pak er twee, probeer ze open te krijgen, piepklein, kan geen appel in. Zijn het handschoentjes, heb ik weer. Ik ben geen corona persona. !
Ik pep mijzelf op, praat filosofische prietpraat, hardop. Ja, c, fysiek de top bereiken, dat is iets heel anders dan met je ellebogen werken.
Onderweg kom ik langs wegwerkers, vlak ervoor heb ik een klein sanitairtje. Dan mag ik door, alles wordt verplaatst. Ik ben er voorbij, weg is mijn mallet brace! Kan ik absoluut niet missen. Terug! Ja, sorry, moet er nog twee keer langs hoor. Ik laat zien wat ik kwijt was. Ze knikken begripvol maar snappen er niets van. Ik zou door een beek moeten waden. Zo droog als de rest van heel Italië. Ik moet langs een rotspad naar beneden, ernaast ligt een weiland, daar ga ik lopen en de hond die me vrolijk begroet (denk ik) negeer ik. De berg en ik zijn het eens, hij wint vandaag en ik ben een goede tweede.
Het duurt zó lang, 8 km stijgen tot 1000 m. Later hoor ik dat dit de zwaarste etappe is. Ik doe er met stoppen en hijgen en op adem komen zo'n 11 uur over. Ik zie nog wel leuke dingetjes, bijvoorbeeld Sneeze weeds, heel schattig bloempje en echt iets voor tijdens de covidramp.
Ik klim naar het klooster. Het is 13.00 uur. Ik ben er. Doodstil, niemand, nobody! Ik zie de rotsspleet waar Franciscus zich terugtrok en waar hij zich zorgen maakte of zijn broederschap wel zou voortbestaan als hij er niet meer zou zijn. Ja, dus! Bij een deur bel ik aan, kijk naar links en daar is een stempeldoos met stempel. Er wordt opengedaan door een engel, nog nooit, ever zo'n knappe jongen gezien.
De beschrijving noemt elektriciteitsmasten en ik begroet de eerste als mijn allergrootste vriend, de tweede ligt op 130 meter en ik ga mijn stappen tellen, twee stappen is een meter. Maar algauw bedenk ik dat 130 meter omhoog iets anders is dan gewoon rechtuit. Help! Het is maar goed dat ik geen CO2 uitstoot, de luchtvervuiling zou enorm zijn. Toch kom ik boven, wat een overwinning, had niet langer moeten duren. Dan komt de afdaling naar Calvi, zo'n 7 kilometer omlaag langs een asfaltweg die supersaai naar beneden slingert. Maar dan zie ik het bord Calvi dell'Umbria en na nog eens 900 meter de poort. Ik slaap in Hotel Manderlo. Piepklein kamertje en balkon. Ik wil net gaan schrijven, breekt er een knet-te-rend onweer los. Klap, flits, boem, weg wifi. Geen verslag mogelijk. Maar ik heb daar wel weer sinds lange tijd echt lekker gegeten, het was even of ik weer thuis was :)

Pace e bene

José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice