Om half negen verlaat ik, nog steeds opgelucht dat ik heb durven vertrekken bij Franco, de zusters van caritas. Mijn laatste B&B bij Casa santa Anna is dichtbij het centrum en ik heb gevraagd of ik een nachtje extra kan boeken. Geen probleem, om elf uur is de kamer klaar. Op mijn gemakje loop ik naar metrostation Joino en koop daar een driedagenticket. Dan gok ik op station Colosseo als startpunt. Zou niet weten welk station het dichtstbijzijnde is.
iedereen staat of zit gemondkapt en trekt een metrogezicht. Voor mij zit een jong ouderstel met twee jengelende kinderen. De kleinste krijgt de borst, die van drie drukt op de alarmknop terwijl moeder op haar telefoon zit te kijken. Oponthoud, consternatie, heen-en-weergeren. Moeder blijft op haar telefoon kijken en geeft haar oudste af en toe een tik. Iemand reset het alarm en na vijf minuten vertrekken we weer. Als ik station Colosseo uitkom loop ik patsboem tegen dat kolossale bouwwerk op. Zo, dat is iets anders dan het plaatje in het boekje. Het regent! Als vliegen op de stroop komen van vier windstreken de paraplu verkopers op mij af. No! No! Voor het eerst trek ik mijn feloranje poncho aan. Verkeerd om, de muts zit voor, dan zie je niks. Ik sta te hannesen met dat ding en een keurige jongeman met plu verontschuldigt zich voor de opdringerige venters. ‘There are no more Italians in Rome’, zegt hij. Het stoplicht springt op rood, iedereen loopt en rijdt gewoon door. Het is zó druk, zó hectisch, getoeter, gillende sirenes, overal mensen op weg naar ergens. Ik probeer me de rustige landwegen van de afgelopen drie weken voor te stellen. de wind in de bomen, een zoemende bij, het geknerpt van mijn schoenen op het grind...
Ik ga lopen naar het B&B en drink koffie in een barretje daar om de hoek. Om elf uur meld ik me, mooi appartementje, niks mis mee. Dan stap ik op een willekeurige bus die gelukkig naar het hoofdstation gaat. Vandaar de metro naar San Pietro. Het Vaticaan. En daar sta ik dan, met voor me die imposante basiliek en vanbinnen is hij nog veel mooier. Ik vraag waar de pelligrini hun testimonium kunnen ophalen en loop erheen. Paus Franciscus was niet in de gelegenheid om hem persoonlijk uit te reiken, maar het zit toch maar mooi in mijn tas, netjes in een koker. Ik koop een ticket voor het Vaticaan museum en ben daar tot kwart voor zeven. Het is prachtig, beelden, muurschilderingen, Sistijnse kapel, Michelangelo, Van Gogh, Toorop, Matisse, pausmobielen, kamerbrede gobelins, en een wonderschone wenteltrap.
Dan... hoe vind ik mijn B&B terug. Te laat zie ik dat Google Maps het trein icoontje heeft. Die geeft aan welke lijn je moet nemen. Ik begin aan een chaotische terugreis. Eet nog ergens een pizza en dan breekt het onweer los. Het is half negen als ik door de staten dwaal, op zoek naar de halte van buslijn 88. Flits, boem. Flits, flits, boem. Ik kan het niet vinden en mijn oranje poncho belemmert het zicht op mijn telefoon en alles is nat. Beetje heel dom c, hier in de stromende regen in het donker te gaan lopen zoeken. Dan zie ik ineens een taxi staan. Taaxiiiii!!!
Ja, hij leest het adres op mijn telefoon, het is twintig minuten rijden, af en toe door diepe plassen, hij moet er stapvoets doorheen, ik geef een flinke fooi. Dan staan we voor S. Anna en ben ik toch weer heelhuids op mijn kamer. Dat ga ik morgen wel anders aanpakken. Pfff... moe ook van al dat geslenter. Rol zo mijn bed in.

Pace e bene

José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice