Later dan gepland (ach, plannen…) mijn verslag van een zeer pittige wandeltocht waar het natuurschoon overweldigend is. Omdat er in Stavelot alleen nog plek is in de vijfsterren hotels en bruin al genoeg heeft getrokken, probeer ik een nachtje bij te boeken hier. Alles is vol dus alles weer mee in de auto. Ik rijd terug naar het station in Spa en parkeer bij de hotelschool aldaar.
We pakken de kleine rugzak omdat we hier vanmiddag de auto weer ophalen. Alleen wat mondvoorraad voor ons beiden en de muggenstift. Fles water voor niks meegesjouwd want in elke beek kun je hier je hand onder de kraan houden.
Even een plasje doen in de bosjes, waarna mijn GPS mij boos piept dat ik fout loop. Nou, echt niet hoor, er is maar een pad.
Toch maar even kijken. Oh… ik ben terug aan het lopen. Daar kan ik dan nog wel om lachen, wat een navigatienul ben ik toch.
De zon schijnt warm door de reusachtige beuken en strooit met dansende spikkeltjes op de bruine bosvloer. Het is muisjestil hier, de wind klinkt als de zee ergens ver weg.
Ik sta gewoon een poosje stil te luisteren.
Ik volg mijn voeten langs romantisch kabbelende beekjes, wilde zwijnensporen, balken bruggetjes waarover ik telkens weer het water oversteek met voor Bobje een plank zodat ze niet tussen die balken schiet.
Het is half elf en we zitten op 680 meter hoog. De top ligt op 755 vermeldt mijn GPS. Het zijn leuke paden, veel worteltrappetjes, mooie doorkijkjes het bos in. Uitrusten op een grote platte kei, lekkere broodjes en kluifje. Dan weer verder, we zijn niet moe.
Even later voel ik dat er iets niet klopt, ik mis iets…en ik sta stil. Denk, denk, ja, de riem!!
Terug naar de steen, 50 meter, valt mee.
Bobbie vindt het vast jammer, altijd los is leuker. Op de top waait het behoorlijk en het pad is van houten vlonders over een soort veen met gras en water. Domaine de Berinzenne met gigantische uitkijktoren. Weidse schoonheid en in de verte de bewoonde wereld. Er staat een monument op de top en wat hangt daar overheen, een hondenriem! Voor de zekerheid, voor als ik niet aan de riem had gedacht eerder. Nou, ze moeten daarboven niet overdrijven. Dan ontmoet ik Barbara, loopt ook de GR5. We lopen een half uurtje samen op tot het lunchtijd is. Zij loopt weer verder en we spreken af vanavond in Stavelot samen te eten. Het tweede steile stuk overtreft de eerste, pff… een rotsig pad van anderhalve meter breed waar de koeien voor de winter naar de stal worden geleid. Vol vlaaien en vliegen. Hijg, hijg… Hiken is een metafoor voor het leven, zwaar, zwaarder, bijna niet meer leuk en dan het rechte stuk, de ontspanning en weer zorgeloos omlaag.
21 km verder, om half vier lopen we Stavelot binnen. Ik koop een buskaartje naar Spa en zie Bobbie met haar rechtervoorpoot trekken. Ik mag niet op haar voetzooltje drukken. Daar zit de pijn. We lopen langzaam naar de bushalte.
De school is net uit en lijn 744 zit propvol pubers met telefoontjes. In drie kwartier zijn we terug in Spa, Bobbie hinkt nog steeds.
Dan is dit het voor dit jaar. We stappen in de auto en zetten koers naar huis waar ik de volgende ochtend deze blog schrijf.
In mei gaan we naar Vielsalm en door naar Luxemburg. Blijf bij ons, we komen terug!

Liefs en fijne herfst en winter.
Jose en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice