Vannacht was ik weer in mijn uppie in het B&B. Ja, zo leer ik nooit vlot Italiaans spreken. Maar bij Elisabetha was het heel gezellig.
Vanmorgen weer een ei gebakken voor vet op de botten en de cornetto's (croissantjes) opgegeten. De sponscakejes met Nutella erin neem ik mee voor de lunch. Dan lopen, het stuk dat gisteren niet hoefde, 2.2 km flink klimmen naar Greccio. Prachtige piazza met fontein.
Ik check nog hoe ik aan moet sluiten en ga een straatje links naar beneden. Loopt lekker snel, maar de twijfel slaat toe. Moest ik niet eerst naar die kerk in Greccio? Ik besluit terug te lopen, weer omhoog bijna 2 km. Ik vind mezelf flink en verstandig. Kom ik weer op die piazza, kopje koffie, vraag ik naar het klooster van Franciscus. O ja, dat is daar links dat straatje naar beneden 2.3 km. Het was niet belangrijk, totaal ontspannen begin ik opnieuw aan de afdaling, ik heb geen tijd gepland en als ik maar bij dat klooster kom, dat is wel belangrijk. Al met al een uurtje extra gelopen, een man op een dak kijkt bevreemd, dat is de derde keer. Ik zwaai begripvol, ja, ben ik weer! De klokken van de kerk laten tien slagen horen. De klim naar het klooster gaat beginnen. Waarom liggen die dingen altijd op een top? Maar ik ben er zo en ga meteen op mijn hoofddoel af, stempeltje. Een non zet' m in mijn boekje en loopt dan weer terug naar haar strijkplank in een zijkamertje.
Ik zit hier heerlijk in mijn eentje te wezen. Dan ga ik het klooster van binnen bekijken. Franciscus, zo vermeldt mijn gidsje, verbleef hier regelmatig en in 1223 herdacht hij hier de geboorte van Christus. Hij bouwde een kerststal en het was de eerste keer dat het kerstverhaal op deze wijze werd uitgebeeld. Vanuit Greccio verspreidde de kerststal zich over de hele wereld. Jeruzalem is tweelingstad met Greccio, duidelijk waarom! De cellen dateren uit de dertiende eeuw en zeer indrukwekkend dat hier toen al mensen woonden . Mijn pelgrimsreis wordt hier met een spiritueel laagje overgoten. Om kwart voor elf ga ik verder, via een sterkt stijgend bospad verdwijnt het klooster ver onder me. De stilte is oorverdovend, alleen het zoemen van insecten en het bonzen van mijn hart en de wind in de bomen word ik gewaar. Om tien voor twaalf loop ik over een geplaveid pad verder naar boven, ligt er, heel luguber en ook wel een beetje eng, aan de kant van het pad een onderbroek, een korte broek en een paar schoenen, maat 36. Ik zie geen zwembad of waterval, ik kijk voor me en achter me, rechts en links, niemand. Waar is dat kind? Ik besluit een foto te nemen en de politie in te schakelen, of te informeren. Misschien een onopgeloste vermissing? Even later mijn lunch, een klef, warm cakeje, ik spoel het weg met water, het is vies maar ik eet alle twee de broodjes op. Ik heb ook een yoghurtje, naturel. Het smaakt naar lauwe melk en ik moet heel sterk aan iets lekkers denken om het binnen te houden. Om één uur ben ik boven, 955 meter, het waait hier een beetje en dat is lekker want het is heel warm. Om twee uur loop in voorbij een gesloten camping, en verderop een barretje. Ik drink een fanta, beetje energie voor de laatste ruk. En weer is hier niemand. Rond vier uur drink ik mijn laatste lauwe slokje water, laat het drie keer door mijn mond spoelen, Stroncone is niet ver meer. En daar is de redder in nood voor dorstige pelgrims, een waterpomp met vers, koud water. Ik steek mijn hoofd eronder, vul alle flesjes alvast voor morgen en loop een half uurtje later Stroncone binnen. De B&B is zo gevonden met Google Maps. Grote kamer, groot balkon, eigen badkamer met een bril die omlaag blijft. Ik eet mee maar het is zó zout dat ik het niet durf op te eten. De secondo is lekker en wat over is neem ik morgen mee. O ja, de carabinieri deden niet open.

Pace e bene

José
en weer geen internet om te versturen

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice