Zo, dit was wel de zwaarste dag tot nu toe, er kwam geen einde aan de lange en onbegaanbare weg omhoog, hoe deed Franciscus dat eigenlijk op zijn sandaaltjes? 17,2 km gelopen waarvan er 12 grotendeels steil omhoog gingen over geitenpaadjes en struikel- rotsblokken tot 1192 meter en ik ben bijna 10 uur onderweg geweest en heb 1.75 km per uur gelopen of gekropen. Maar ik heb het overleefd en zit nu op bed, lekker heet gedoucht en de verzuring begint weg te trekken. Om half 8 wordt hier gegeten, en da's vroeg voor hen.

Vanmorgen om kwart voor acht uit het hotel vertrokken na weer een goed en degelijk ontbijt, te goed eigenlijk want de band van mijn rugzak knelt over mijn daardoor dikke buik. Ik loop het dorp uit en sla af schuin rechts naar boven, wordt er achter me geroepen, dus ik roep vriendelijk terug, maar een man met een kruiwagen zwaait en wijst dat ik verkeerd loop, nee, nee, daar in! Een uur later loop ik weer verkeerd, de wegwijzers zijn rood wit rood maar hebben ook een nummer. Ik dacht, hé, dat lijkt Stia wel weer, kan niet goed zijn, terug dus. Tja, zo kom je nooit aan. Kwart over negen passeer ik een kerkje uit de 11e eeuw, voor eeuwig met rust gelaten, omringt met veldbloemen, ik klim op een wal voor de foto, kom ik er bijna niet meer vanaf, topzwaar c, dat weet je toch. Stukje lopen over een verharde weg, voordeel is dat je niet op je voeten hoeft te letten en om je heen kan kijken. Opeens komen er vier pelgrims uit de bosjes van rechts, die waren niet op het goede pad, want je moest langs het kerkje, dus ik ben niet de enige sukkel die verkeerd loopt. En zij waren nog wel met z'n vieren. We spreken elkaar kort, het zijn Australiërs, ver van huis Lopen voor mij uit verder en ik houd een beetje in.
Om tien uur loop ik het dorpje Lontano binnen, daar is een kraan en ik vul mijn twee flesjes. Mijn tas zit nog op mijn rug, maar een Italiaanse wil ze wel even in de zijvakken doen. Grazie! Kwartierje later sta ik een foto te maken van een wasplaats, zegt er ineens iemand op een meter afstand van mij, "hallo". Was het die Duitste van gisteren. Ik schrik me werkelijk het apezuur en zij ook natuurlijk. Ja, het lag aan het feit dat ze twee gehoorapparaten had. Huh? Je ziet iemand toch met je ogen? Nou ja, ook door laten lopen, haar tempo is moordend hoorde ik gisteren al. Om kwart voor twaalf twee verse broodjes met roomboter en jam en een yoghurtje. Heerlijk in het zonnetje bij een waterplaats. Weer een Duitse, dit keer uit Salzburg, komt erbij zitten en maakt een foto van mij. Samen zetten we Franciscus nog op de foto en lopen om de kerk heen. Die is helaas gesloten.

Ik voel mijn lijf vermoeider worden, maar, zo raar, mijn hoofd is licht en leeg, best een lekker gevoel. Om één uur heb ik er 9,6 km opzitten. Om half twee zit ik op 966 meter en denk dat ik er al bij na ben (niet dus!) Ik sta zo vaak stil om uit te hijgen dat het echt niet opschiet, maar ik moet het wel doen want de verzuring slaat toe. Omhoog lopen met tien kilo op je rug is geen kattenpis, de tas trekt en voelt steeds zwaarder. Als je daalt duwt hij een beetje en als je vlak loopt, nooit dus, vandaag, voel je hem eigenlijk het minste.
Om vier uur ben ik echt op de top, moet mijn vest weer aandoen. Er staat een bord Rifugio Asqua nog 1 uur. het is niet de Franciscusroute want die gaat naar links. Maar ik moet wel naar Asqua want daar heb ik een kamer geboekt. Precies om half zes kom ik het beukenbos uitlopen en zie ik de Rifugio eindelijk liggen. Federica staat me al op te wachten. Ik strompel haar trapje op, kriijg een kop thee en zelfgebakken cake. Er zijn nog meer Italianen en we eten samen warm, plakrijst, aspergestukjes, aardappelen, linzen, kaas, brood, van alles door elkaar maar ik lust alles want ik heb afgezien. Het is gezellig aan tafel, maar ik wil eigenlijk het liefst naar bed en slapen.
Morgen een kortere route, gaat vast goedkomen.

Pace e bene,

...en liefs, José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice