Om acht uur dus het ontbijt, yoghurt met cornflakes en een croissantje, kopje thee en sapje. Maria Teresa had het goed voor elkaar en was ook nog zo lief om mij, samen met een Duitser, naar het klooster San Pietro te brengen, waar de volgende etappe start. Eerst loop ik naar de ingang van het klooster. Daar staan twee mannen die mij binnenvragen, koffie (koud en in een mini plastic bekertje) is van het huis en een mooie stempel krijg ik op de koop toe. Lief, die Italianen, of heb ik dat al gezegd? En dan op weg naar Valfabbrica, 19 km, 580 m stijgen en 750 m dalen. Er zit nog steeds de sleet niet in, heb er zin in, maar het wordt een lange dag, er staat duur 6,20 uur ex pauzes. Nou ja, ik heb verder geen afspraken. Om tien voor negen heb ik mijn korte broek al aan en mijn vest uit. Vandaag gaat de zon het winnen. Om tien uur ligt er een beek met stapstenen voor mijn neus en achter mij komt de Duitser aanlopen. Of ik van hem een foto wil maken op de stapstenen, beetje lullig eigenlijk, zo'n volwassen kerel in de 'smile' stand. Eins, zwei, drei...cheese! Zelf hoef ik niet zo nodig op de foto.
En dan gaat het steil omhoog, modderig en glad en af en toe trappetjes. Het is een plaagbergje, de echte moet nog komen. Gisteren veel over asfalt gelopen, ook heel steil, maar dit bospad heeft toch mijn voorkeur, beetje klauteren, goed opletten waar je voeten neerkomen, gebruik maken van wortels en keien, je bent steeds de juiste keuzes aan het maken, hierlangs, daaroverheen, takken ontwijken en niet naar beneden kijken. En uiteindelijk ben je boven, hè, hè, weer gered. Dan om half elf gaat het weer behoorlijk naar beneden. Mijn knieën hebben de strijd opgegeven en geven geen pijntjes meer. Twee weken geleden deed iedere stap naar beneden behoorlijk pijn en ook s'nachts waren ze aan het zeuren en steken. Dat is helemaal over. Even later ga ik even rusten, banaantje en bankje bij kerkje (waar anders).
Kwart voor elf, beek over de weg, diep, geen stapstenen, moet een beetje acrobatische toeren uithalen om droog over te komen. Na deze beek begint de beklimming van de berg van vandaag, hup c, gewoon stap voor stap naar boven, op een richeltje in het bos, niet naar links kijken maar. Om elf uur piep ik het bos uit en er ligt een mooi weidelandschap voor mijn neus, moet nog wel verder omhoog. Af en toe zakt mijn korte broek een beetje af, waarschijnlijk is hij deze drie weken wat wijder geworden. Boven op de berg woont de familie Pasquale en het gezelschap bestaat uit Signora 87, Signore 81 en nog een Signore 89. Ze zitten me bijna op te wachten, ik mag gaan zitten, ze schenken een kopje koffie, we praten wat en ik krijg van de heer des huizes een mooie stempel. Met een tak met rozen aan mijn Tau hanger vertrek ik weer. Gastvrij en voor hen waarschijnlijk leuk om bezoek te krijgen. Om half twaalf vertrek ik daar, nog 14 km.
Dat ik naar beneden loop en dat de zon schijnt voegt wel toe aan de feestvreugde. De boer van hierboven heeft iets gevonden op het mestquotum, je gooit het gewoon in het midden van de weg, grote bulten om de paar meter, koeiestront op de strada bianca.
Om half een loop ik even het pad af, mijn lunch bestaat uit een appel, een croissantje, een perzik en water, en eventueel een stukje chocola. Dan is alles op. Om kwart voor twee zijn er trappetjes van hout die leiden naar water waar je weer je best moet doen om niet nat te worden. Daar heb je Lothar van gisteren, hij heeft me ingehaald, hij loopt als een kievit met die lange mannenbenen van hem. Doei, tot straks. Om drie uur heb ik 12.3 km gelopen, valt een beetje tegen. Mijn benen beginnen te verzuren, het is veel vals plat en mijn tempo is redelijk hoog. Nog 5 km of zo. Heel vaak bij de laatste loodjes houd ik de moed erin (en het tempo) door Beatleliedjes te zingen. Knoerhard, met flinke uithalen, Michelle, my belle, Sgt. Peppers, Girl, nou ja, noem maar op, lekker om even niet te denken aan hoever het nog is. De afgelopen drie weken heb ik ontzettend goed geslapen, in elk bed ging ik helemaal out. Volgens mij omdat ik maar drie dingen aan mijn hoofd heb, lopen, genoeg eten en waar is mijn volgende slaapplaats. Om vijf over vier zie ik Valfabbricia liggen, in de verte, welliswaar, maar ik ben er bijna. Om half vijf loop ik ,de stad binnen, helaas via een 1e categorie klimmetje, maar dat wordt beloond doordat ik recht op een gelataria afloop, neerplof op een stoel in het zonnetje en constateer dat ik niet alleen ben, wat een pelgrims hier.
Mijn 'Sui Passi of Francesco" albergo is midden in het centrum. Ernaast ligt het restaurant. Samen met twee andere Nederlanders neem ik het pelgrimsmenu en we kletsen gezellig over onze ervaringen. Zij zagen wolvenpoten en een slang. Ik gelukkig niet, maar krijg wel de foto. Nu lekker slapen en morgen naar Assisi. Ben heel benieuwd.

Pace e bene

...en liefs, José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice