Dagje Baustelle telle(n).

Vanmorgen om iets over half acht vertrokken, nadat ik J had uitgezwaaid (omgekeerde wereld, maar wel grappig, eigenlijk). Bobbie moest ik een handje helpen want al haar pogingen om ongezien te blijven tijdens het inpakken van de camper waren dus voor de hond z’n viool. Moet ik nou weer in dat rammelding op wielen? Gelukkig bleek onder het campertafeltje haar dikke, zachte hondenbed te passen wat wel hielp, uiteindelijk. Maar zonder ‘kontje’ kreeg ik haar er niet in. Karaktertje zullen we maar zeggen.
Om half negen Duitse grens, navigatie staat op Ulm, 750 km. Daar kom ik dan morgen langs, want in een keer is te ver. Wat een leuke reacties op mijn uitnodiging, dank daarvoor, het motiveert me!
We rijden net iets onder de 100 km per uur en de Duitse racebaancoureurs vliegen me voorbij met het dubbele. Kijk je in je spiegel, niks te zien, zet je je richtingaanwijzer uit, zit er al weer een naast je. De Tomtomdame is een Italiaanse om er alvast een beetje in te komen. De Duitse radio staat aan om mijn luistervaardigheid auf zu krikken. In het autokastje ligt een zakje Napoleons (ja, die zure) maar ik krijg het zakje niet open zonder van weghelft te veranderen.
Om kwart voor tien stoppen we voor een plas- en koffiepauze. De 101 luchtjes zijn veel interessanter dan gewoon even snel een plas doen, en voor mij en mijn neus is het dan saai.
Twee keer passeer ik een ‘Lebende Tieren’ vrachtwagen en ik scherm mijn ogen af om geen snuitjes te hoeven zien. Daar heb ik dan de rest van de dag last van. We rijden het gebied van het Teutoburger Wald in en het is tijd voor de lunch en een lang wandeling, te meer omdat precies om twaalf uur een super (spreek uit op zijn Duits) file van duizenden vrachtwagens vóór ons ontstaat. De eerste gelegenheid om eraf te gaan is Warburg. Daar loop ik een boswandelpad van 3 km met wat hoogtemetertjes, leuk voor Bobje en gezond voor ons allebei.
Om precies vier uur vinden we een plekje om te overnachten. Aan de rand van het dorp Poppenhausen, een parkeerplaats met bankje, ik sta niemand in de weg, lijkt me, en als ik niet word weggejaagd blijf ik hier. Mijn zusje vraagt zich af of het wel veilig is, dat weet ik morgen. Boerenkool met een gebakken ei, yoghurt en koffie. Nog even een avondwandeling en na deze blog gewoon oogjes dicht en morgen hier lekker op tijd wegwezen. Geen wifi, natuurlijk, dus versturen doe ik morgen!

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice