Vandaag lekker vroeg opgestaan zodat ik tijd genoeg heb om helemaal de verkeerde kant op te lopen. Terwijl de linksaf variant me heel wat heen en weer bespaard zou hebben. Het lukt me niet om het in een keer goed te doen. Maar uiteindelijk loop ik om kwart voor zeven het wonderschone Assisi uit. Mijn linkervoet wilde eigenlijk vandaag thuisblijven, maar we zetten door samen. Direct na de poort gaat het linksaf de berg op en het is meteen behoorlijk steil (korte ei). In het dal komt de zon op, boven mijn hoofd krijst een roofvogel en verder is het stil (op wat gehijg na).
Ik loop over een zalmkleurig stenig pad, de kleur van Assisi. Het was trouwens heel gezellig op de terrasjes gisterenavond, maar in de straatjes draagt iedereen een mondkapje, het blijft een krankzinnig gezicht, hoor, maar de mensen hier zijn heel intelligent bezig.
Na een poosje klimmen kom ik uit bij een Franciscaans klooster, Franciscus bracht daar veel tijd door en dat willen ze weten, bronzen beelden van Franciscus zijn er genoeg, ook een waar hij languit op de grond ligt, sandalen uit. Geen water hier, en ook geen koffie, maar wel mijn eerste stempeltje. Om kwart voor negen heb ik pas vier km afgelegd, 2 per uur. Een slak is sneller, maar het is steil en stenig, oppassen dat je niet struikelt. Ik zie heel grote drollen liggen op dit pad, welk dier heeft die gedropt, vraag ik me af. En waar zitten ze nu, vraag ik me nog nadrukkelijker af. Er is ook een alternatieve route om de Subasio over te steken, niet helemaal naar boven en dat scheelt vijf kwartier, maar die is voor watjes en wipneuzen, en als ik op dat kruispunt aankom, kies ik voor de hoogste top en het mooiste uitzicht. Ik geef mezelf een complimentje vanwege de keuze voor deze route, maar het zal blijken dat ik beter met de watjes mee had kunnen doen. Ik loop nog een Duitser tegen het lijf die Amerikaans spreekt zonder het Duitse "zis" in plaats van this Hij heeft een blonde labrador bij zich, die met hem is meegelopen uit Spello. dat schijnt die hond als gewoonte te hebben, meelopen met pelgrims. Om kwart over twaalf zie ik in de verte het houten kruis waar ik uiteindelijk mijn kleffe, drie dagen oude Jumbobolletje opeet. Voor mij ligt Umbrië en daar ligt ook Assisi in volle glorie. Mooiste uitzicht ooit voor mij. Om half twee ben ik helemaal boven, bij het Observatorium. Dat was een klim met hindernissen, geen pad, alleen krekels, stekels en duizenden distels in alle soorten en maten.
Om tien voor half drie heb ik veertien kilometer gelopen. Hé, daar klopt iets niet...Ik begin aan de afdaling naar Spello, ik struikel twee keer, kuitbeen geschaafd, en meteen volop visite van bloeddorstige vliegen. Ik smeer er gauw wat antimug op en daar verpest ik de onverwachte traktatie mee. Het kuitbeen wordt weer met rust gelaten. Mijn energiepijl begint het nulpunt te bereiken, uitrusten is lastig, alleen maar losse keien, eerlijk gezegd had ik er allang moeten zijn. Nou ja, teruggaan is niet mogelijk, door dus c! Uiteindelijk blijkt de tocht 24 km te zijn, en als ik eindelijk Spello zie liggen kunnen ze me oprapen, bovenbenen verkrampen af en toe, grote linkerteen vertikt het nog langer, de koek is op, ik ben kapot. Dan blijkt ook nog dat mijn overnachtingsadresje he-le-maal aan de andere kant van Spello ligt, nog een half uur erbij. Als ik onder de douche sta, denk ik dat mijn pijn en vermoeidheid morgen over zijn en voor veel mensen is dat niet het geval. Dus ben ik tevreden over vandaag, maar de Subasio ga ik nooit meer op en af. Lekker slapen nu...

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice