Rond negen uur vetrokken uit albergo Letezia, gerund door moeder en dochter, alles weer droog, even naar boven gelopen voor contanti, ik had nog 45 eurocent.
Kom de groep Duitsers van gisteren tegen, die waren met de bus gekomen, nou ja...
Dan ga ik lopen, heb er heus weer zin in, lekker geslapen, heerlijk gegeten, ik kan weer! Zien wat komt vind ik zo spannend.
Het is tien voor tien en ik ben te vroeg omhoog gegaan, ik zie Chiusi liggen (mooie foto van verkeerde pad) en bedenk me dat vandaag toch veel zou dalen? GPS bekeken, staat offline, maw geen alarm, ben vergeten de track te downloaden. Draai me om en zie twee vrouwen omhoog komen, ook verkeerd! Samen naar beneden geklauterd, heel steil en glad, oppassen dus. De twee Duitse dames willen met mij mee, want hun beschrijving klopt niet. Nou, kweenie hoor, zouden jullie dat wel doen?
Het is kwart over twaalf en het regent af en aan een beetje. We zijn in de berm gaan zitten en eten wat, droog brood met kaas en water, hoe was dat spreekwoord ook al weer met die rauwe bonen? Boven mij zie ik stukjes blauw, oké! Ben ook uitgegleden, grote diepe plas, richeltje ernaast was schuin, hou me aan takje vast die dat niet leuk vond, hup, om mijn zij in de bush, en sta dan maar eens op met die tas op je rug. Ik lig er niet meer dus dat is toch gelukt, na wat trekken en duwen.
Om tien voor een heb ik genoeg van het tempo van de dames en er zit al een tijdje een steentje in mijn schoen. Dames, loop maar door, bis heute Abend! Nou, die pauze kwam me duur te staan.
Kwart over een loop ik het gehucht Gonango uit, drie huizen verlaten oord. Het gaat weer wat omhoog, de zon schijnt maar ik zie ook donker dreigende luchten.
Ik loop omhoog over een verharde landweg, mijn conditie wordt elke dag beter, nu het weer nog! Ik houd die donderwolken in de gaten, loop hier bovenop de bergrug, in de zon, het is twee uur en ik eet een sinaasappel, lust ik niet maar ben flink! Moet me nu toch haasten om die donderbui voor te blijven, in ieder geval naar beneden toe, hier is nergens een schuilhut of zo. Om half drie ben ik bij het kruis op de top, de bui blijf links van mij, ik zie in de verte een dorpje.
Ik ben nu in Montalone (berg alleen?) en nog steeds droog. Daar is Bar Sandy, gesloten op maandag, en ik had zo’n zin in koffietje, aangebeld voor water, kreeg ik, wilde drinken maar er dreef van alles in...hup, weg ermee, ben er bijna(dacht ik).
Het is half drie, op naar Santa Stefano, ik loop lekker!
Half vier, boer met schapen en vier boze honden, eentje laat me niet door, Franciscus, zeg wat tegen dat rotbeest.
Overal om me heen rommelt en dreigt het onweer, brrr... doorlopen c!
Na half uur zie ik bordje Santa Stefano nog 25 minuti, en dan barst het onweer los boven mijn hoofd. Van te voren gezegd, ben niet bang, alleen voor aardbeving en onweer. Nou, ik maak het mee, grote hagelstenen, bakken water, en de flitsen vliegen rond, Ik tel de afstand, enentwin...boem, flits, boem, flits, flits...ik ga in de berm zitten, in een sloot, hoofd tussen mijn benen, drijfnat en daar komt een busje aan! Stop, stop!! Hij stopt en zegt in het Duits dat hij helaas naar boven gaat. Ikke terug in mijn sloot. Na tien minuten durf ik verder. Santa Stefano loop ik binnen over een brug, weet niet precies waar mijn overnachting is. Ik heb het heel koud, bij benzinestation bellen ze voor mij naar Paolo van het albergo. Komt me halen, was nog 400 meter. Helemaal op zolder een kamer 10 bij tien, vol spullen, maar een lekker bed en een bad.Een pelgrimsonderkomen, heel primitief maar ik heb twee radiatoren om alles te drogen. In dat bad lig ik heerlijk op te warmen en was mijn broek naderhand. Samen met twee Duitsers overnacht ik daar, we doen eerst boodschappen en eten pizza.
Ik boek een kamer in het hotel verderop waar ik nu (wel wifi!) mijn blog heb geschreven. Hallo, ik leef nog en geniet volop! Terug naar de eerste levensbehoeften is louterend en heel bijzonder. Een warm bad, een goed maal en bed, en zoveel lieve mensen om me heen!

Pace e bene

...en liefs José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice