Zoals elke ochtend prop ik alles weer netjes, nou ja... in mijn rugtas. Ik zie dat ik de gele badhanddoek nog buiten heb hangen en die leg ik binnen neer. Er springt iets op me, iets groots, iets heel engs. Ik krijg sterke herinneringen aan mijn tijd als au-pair in Parijs (Ik was zeventien en toen al niet te houden) waar ik in het souterrain een kamer had naast de wijngaard. Van alles vreselijks kwam er onder de deur door naar binnen. Maar goed, iets groots en engs en het was gewoon een cavalletta, een reuzensprinkhaan, de grootte van mijn wijsvinger. Zwart met kleine kraaloogjes die mij gemeen aankeken. Ik heb mijn gastheer en mijzelf een plezier gedaan en er een plastic doos overheen gezet.
Na een lekker ontbijt, uitgezwaaid door Massimo. Even verderop in de beschrijving staat dat je naar twee hoge bomen loopt, maar ik zie er vier. Loop ik weer verkeerd? Maar even later zijn het er nog maar twee, ze staan in elkaars verlengde. Haha, ook weer opgelost. Massimo's landgoed is goed vrijgemaakt door hem, zodra het ophoudt kan ik er meteen niet meer door. Ik moet boven op de weg zien te komen, weer een geklauter tussen de prikkels door, maar het lukt. Even later loop ik Via della Noce in zoals aangegeven, kom ik alweer een stuk weg tegen dat weg is. Ik loop terug en via gps zie ik een omweg naar het kerkje. Het is misschien maar 500 meter maar goed begaanbaar. Zonder gps en google earth was dat niet gelukt. Om tien over half elf loop ik genietend een mooi pad naar beneden, komen er twee knoeperts van honden op mij aflopen. Ze blaffen niet, ze kijken naar me. Dan zie ik dat hun pad niet de mijne is, vlak ervoor buig ik af. Ik zeg nog gauw even 'brava'. Eentje gaat ongeïnteresseerd liggen, de andere is nog niet helemaal klaar met mij. Mijn stokken houd ik in de aanslag.
Om tien voor elf loop ik Vescovio binnen, een bar die Oasi en nog iets heet, ze maken een broodje voor me klaar. Het kerkje is oeroud, Santa Maria delle Lode, 9e eeuw met schitterende fresco's en catacomben waar ik mijn telefoon als zaklamp gebruik, pikdonker daaronder. Na een uurtje heb ik het wel gezien. Vanaf nu veel asfalt, sterk stijgend en dalend, vaak een stuk autoweg, levensgevaarlijk hier, de Italianen proberen zoveel mogelijk rechts te houden als ze Niki Lauda nadoen. De helft zit ondertussen ook nog te Netflixen. Om drie uur heb ik veertien kilometer gelopen, het gaat hier steil omlaag, veel losse kiezeltjes, het schiet niks op en de afstand klopt ook alweer niet. Nou ja, ik ben hier niet aan het lopen om als eerste binnen te zijn, wat me redelijk lukt. Om zes uur, na een laatste klim, ben ik in Poggio Mirteto, leuke stad, veel mensen op de terrasjes, ik koop een ijsje want het is zaterdag. Dan naar Albergo Peppino, kamer is simpel, douche is verrukkelijk. Ik eet weer een pizza vegetariana in een leuk restaurantje. Dan zit deze dag er ook weer op. Morgen naar Fara. Mijn nieuwe gastheer mailt me een link van Caffè Belvedere. Als ik daar ben mag ik bellen, dan haalt hij me op. Gentile! Kort dagje morgen!

Pace e bene

José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice