Dag vier 19 mei De grens over

Om 8:00 uur zit ik aan het ontbijt met geroosterde boterhammen, jus d’orange, thee. Alleen mijn krantje van het volk ontbreekt en wordt gemist. De douche hier krijgt een 10, waarom hebben wij niet zo’n Niagara straal? Maar wij hebben weer geen knop die elke druk erop eerst weer koud geeft. Je moet het even weten om geen hartaanval te krijgen. deze nacht afrekenen is een heel gedoe, niks even creditcard voor de reader, nee… paspoort, adres, handtekening, dure print van het geheel, maar een gratis pen, dat wel.
Even water tanken waar van Bobbie dankbaar gebruik maakt, want ze smeert hem en 20 m verder op zit ze te body languagen dat nóg zo’n dag schudden in je bed écht niet leuk is. Twee stokken en een kluif verder kunnen we vertrekken. De Reischenpas is een minder ruige tocht zonder steile, haarspeldbochten. De Spar doemt op en daar shop ik lekkere broodjes, vers fruit en gezonde toetjes. Bobbie doet enthousiast Heidi na in een veld vol bloempjes, behalve dan dat onze Oostenrijkse vriendin haar behoefte thuis deed. Op de top ligt Nauders en de grens! Moet even slikken als ik Italia zie staan in de Europese sterrenpracht. Ik ben er, ondanks de van alle kanten komende (goedbedoelde) bezweringen. Iemand wilde me zelfs Frankrijk aansmeren! Er is een grote parkeerplaats voor auto’s en motoren en fietsers natuurlijk. We staan voor een klokkentoren van het oude dorp Graun, dat in 1950 onder water is gezet. Een foto met het hele verhaal staat hierbij, lees het vooral even. In ieder geval hadden de dorpelingen nog geen omgekeerde vlaggen of tractoren. La mela betekent de appel, Meervoud le mele. Tot aan Bolzano is elk vierkante meter bezet met appelboomgaarden. Je zou er melig van worden. Maar gelukkig komt daarna gewoon weer de druif, drank en de stok, tot aan Trento toe niets anders dan wijngaarden. We zoeken een plek om te lunchen en te wandelen, altijd even zoeken. we lopen een dik uur, eerst langs de rivier, dan dwars door de landerijen Bovenlangs weer terug. Overal wordt gesproeid, beetje gek nu met die hoosbuien verderop. Als ik die machtige bergen zie, bedenk ik dat zij zich niet druk hoeven te maken over wanneer het hun laatste lente is. Over 1000 plus jaar staan ze daar nog even imposant te zijn. Op Campercontact zoek ik naar een slaapplek. We belanden min of meer per ongeluk (ik rijd verkeerd) op een beetje louche ‘sosta di camper’, Een parkeerplaats met slagboom, vijf euro voor de nacht. Ik stap uit en bekijk de drie schroot campers die er staan, maar er staat ook één mooie nieuwe Benimar Tessoro (schatje). Ik ga vragen of ze blijven vannacht. Het zijn Britten en ze blijven! ‘Just stand behind us’, klinkt het. Veilig genoeg en ik koop een ticket. Eten maken, blog schrijven en slapen. Verder niet veel te doen hier. Morgen naar het Lago di Garda!

Ciao,
C en Bobbie
Ps Deze blog voorgelezen aan WhatsApp en copy paste in Pindat, geen wifi hier!

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice