De weersverwachting is onheilvoorspellend , de regen klettert vannacht weer op mijn dakraam. Zie wel morgen, gewoon lekker slapen, je niet druk maken. Om zeven uur, waterig zonnetje! Onverwacht, dat zeker, maar gelukkig gewoon droog! Alles weer in mijn rugtas gestopt, en een heerlijk stevig ontbijtje genuttigd. Omelet met spek, lekker zelfgebakken brood met jam en thee en koffie. 'Pranzo al sacco' mee. Dank je wel Wanda en Renate (man!) Gisteren wilde ze me zelfs naar Loreto brengen als het noodweer bleef aanhouden, maar nee, c gaat lekker lopend naar het volgende adresje: B&B Di Valle. Wanda zet me af bij het bord waar de volgende etappe begint. Ik slaak een zucht van verlichting. Gelukkig is het weer geen blijvende spelbreker en het wordt vanaf nu vast beter.
Over de Via Roma loop ik om half negen Pietralunga uit. Misschien blijft het niet droog vandaag, maar ik ga lekker doorstappen, 16 km, twee kleine en een hogere berg in het midden. Voor mij uit lopen nog vier pelgrims, de achterste twee zijn het Duitse echtpaar van eerder. Het eerste beekje over de weg ligt alweer voor mij, maar ook vier grote stapstenen, dus droge voeten. Het waren wel erg grote stappen, trouwens. Om negen uur al genoeg gestegen om Pietralunga te zien liggen in het dal in de verte. Even later sta ik voor het Franciscusbordje dat me de weg wijst en opeens realiseer ik me dat ik al vóór kerst druk bezig was met deze Franciscus voettocht. Elke dag had ik het erover, waarschijnlijk tot vervelens toe was het mijn enige onderwerp van gesprek, en ik kon de tijd wel omkijken, zó heb ik mij erop verheugd. Geen idee wat me te wachten stond, geen idee dat de paden zo uitdagend zouden zijn. Ik heb ook van te voren geen enkele foto gezien die me daarop had kunnen voorbereiden. Nu ben ik al zo goed als in Assisi, waar ik de tocht in tweeën breek. Volgend jaar wordt dat het beginpunt van de tweede tocht die me naar Rome 'brengt'.
Dit is in mijn beleving een van de mooiste etappes, dit moet je echt lópen, langzaam de natuur in je opnemen, elke berm is een bloementuintje, het ruikt heerlijk, de brem, de bloesems, de verschillende grassen. Je kunt weer mooi ver kijken vandaag en de paden zijn geplaveid met klein grind, dus je hoeft niet steeds op je stappen te letten. Het is een langzaam dalende, semi-verharde weg, dus ik loop met grote stappen flink door, als een soldaat marcherend in een defilé. Oh, zo lekker, deze weg, dit uitzicht, de geuren en kleuren, zelfs het gewicht van mijn rugzak is onderdeel van mijn welbevinden. Ik geniet en laat het tot me doordringen. Ik geniet!
Om half elf eerste pauze, korte broek aan, maar mijn vest houd ik aan, de wind is hierboven best frisjes. Wel even steentjes uit mijn schoenen peuteren, sokken omgedraaid. vijf km gelopen en dan ik begin aan de hoogste berg, steil omhoog hier. Om tien voor half twaalf zit ik bijna op de top, even in de berm neerploffen en wat drinken, hè hè, puf puf.. een reepje lekkers heb ik nog ergens onderin mijn tas, benen languit laten uitrusten. Elke keer als ik denk dat ik boven ben komt er toch weer zo’n kuitenbijter om de hoek kijken, nee hè. Om me heen lijk ik het hoogste punt te hebben bereikt, de struiken winnen het van de bomen, alleen nog wat dennen. Om kwart voor twaalf ben ik écht op het hoogste punt van deze etappe, bij een haarspeldbocht moet ik rechtdoor het bospad in! De beschrijving klopt hier niet, maar tau leidt me naar het juiste paadje.
Ben nu precies op de helft, 8 km gelopen en nu gaat het weer omlaag. Geluiden, voetstappen, kreunende tas, krekels, vogels, vooral die eeuwige koekoek hier, wind in mijn oren. Nergens geluiden die op de bewoonde wereld lijken. Het is hier muisstil verder.
Het gaat nu echt heel steil naar beneden en ik zie aan de uitglijdsporen van voorgangers (mijn Duitsers?) dat ik heel voorzichtig moet zijn. Stokken voor me in de grond en dan een stapje. Vervolgens gaat het geleidelijker dalwaarts over een grindweg, fijn, vooral voor mijn knieën. Om half een betrekt de lucht om mij heen, alleen een klein gat in de wolken vaart vriendelijk met me mee, zonnetje is er ook nog steeds dus. Honger knaagt, maar doorlopen eventjes, nergens is een berm, alleen een slootje. Om kwart voor een, 11,4 km, halverwege de beklimming van de laatste berg, vind ik een 'bermstoeltje', zitten en eten c. Het is eigenlijk heel vreemd, maar als ik dan eindelijk zit is de honger verdwenen, toch maar eten wat er in mijn tas zit. Ik spoel het weg met water, ben te moe om het lekker te vinden. Om half twee ben ik op de top van de laatste berg, recht naar beneden nu. Kwart over twee loop ik het reusachtige huis van B&B Di Valle gewoon voorbij, terwijl de oprijlaan naar de voordeur toch echt heel prachtig is met allerlei bloemen en bloeiende heesters. Tweehonderd meter verderop kijk ik om en ruik onraad. Was het daar? Ja, hoor...terug c. Helaas omhoog, eigen schuld.
Het ontvangst is allerhartelijkst en alles wordt weer in het Italiaans uitgelegd. Mooie kamer met eigen badje, waar ik mij heerlijk in onderdompel, daarna kleren gewassen, lekker bed, denk ik, straks eten met de andere pelgrims, schrijven en slapen. Morgen naar Gubbio, 9,9 km redelijk vlak, dat wordt een rustig dagje! In Gubbio blijf ik een nachtje extra want het is een mooie middeleeuwse stad en er is veel te bekijken. Leuk, en zin in een rustdagje.

Pace e bene

...en liefs José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice