Het was koud vannacht, de albergo in Bradia Pataglia vond de verwarming aandoen niet nodig, terwijl ik het toch best koud had. Deken uit de kast op onderlaken hielp wel ietsje, alle droge kleren die ik had aan, en zo Duncan zien winnen. Elk slecht liedje heb ik even mijn bovenbenen gemasseerd, vooral bij Madonna want die zong zó vals, en verder eigenlijk bij alle andere liedjes behalve Noord-Macedoniē en Nederland. Duncan was niet de enige met een hartslag van 120. Om twee uur sliep ik nog niet. Wekker op kwart over zes (met één snoozeje). Om zeven uur ontbijten ging net, licht moest nog aan. Lieve oude Italiaanse kreeg van mij gloednieuwe regenjas. Veel plezier ermee, en niet gaan hiken! Sint Maarten in Franciscusvermomming. Tas weer volgepropt met een ei, twee yoghurt, crackers en een stuk cake. Betalen en half acht weg. Twintig minuten gezocht naar juiste etappestart, later bleek ik het Antoniuspad te hebben gedownload, hele weg last van gehad, hij bleef maar piepen dat ik fout liep. Dus toen hij niet meer piepte bleek ik fout te lopen. Heilige Antonius, beste vrind, zorg dat ik mijn pad weer vind!
Om negen uur druk bezig naar een top te klimmen, iets van 1100 meter, doe mijn best maar blubber en prutzooi maken het deze pelgrim lastig, ik glij steeds weg.
On kwart voor tien ben ik volgens gps op 1066 meter (Battle of Hastings!) en ik zit op een kletsnatte steen in de stromende regen een yoghurtje te eten. Ik zit nu al onder de modder, maar ik ga het vandaag sowieso halen. Om kwart over tien ben ik op de top van de Podgio della Chiesta, 1113 meter, poepoe, kwam geen eind aan.
Op een viersprong rechtdoor naar Frassineta. Trek ik de plastic zak over de ran van mijn tas, schiet mijn hand uit, rechtse directe op mijn neus, au! Pijn!
Nu over de bergkam, 800 meter en dan zien we de Monte Penna (1289). Tijdens het lopen zie ik ineens die berghelling als de zware dingen in het leven, je moet proberen stapje voor stapje omhoog te komen, niks forceren, en op de top is je nieuwe horizon waar je je sores kunt vergeten.
Kwart voor elf, ik ben even gaan zitten, nou ja, alles is kletsnat dus lekker voelt dat niet, maar ik moet echt even uitrusten.Het regen gestaag door, veel natter kan ik niet worden. In Frassineta bel ik aan, mijn wegwijzer zit er niet bij. Een man neemt me mee naar een hoger punt, kijk daar moet je heen, hier naar beneden. En toen ging het fout, uren gelopen, sop sop, door het bos, geen mens te zien, geen wegwijzers meer, nada, niente! Heb nog even een sanitaire stop ingelast, shine C shine, maar geen zonnetje! Ineens een brede weg, dan denk je, ja, bewoonde wereld, maar niks ervan, Monte Falterone is nog niet klaar met mij! Afdalen is hachelijk, ik gebruik mijn stokken om niet weg te glijden. Dan sta ik ineens voor een kolkende rivier, en tegenover gaat het pad verder, dit is de zomerroute, help! Maar ik ga niet helemaal terug, ik gooi mijn stokken naar de overkant, dan stap ik op twee eerste grote stenen, de derde is aan de overkant, niet springen C, heel blijven. Plons, schoen plons andere schoen, maar ik ben er..niks gebroken. Er staat een verlaten blokhut, ik doe mijn schoenen en sokken uit, even schijnt de zon en ik lunch, ei, yoghurt en cake. Om kwart voor vier loop ik nóg door deze rimboe, gps geeft aan dat ik nog heel ver ben van einddoel en ik ben gewoon heel moe nu. Eindelijk een dorpje, ik vraag de weg, nou, Chiusi della Verna is nog zeker vier uur lopen! Nee, help, dat red ik niet! Armando uit het dorp brengt me tot voor het hotel in Chiuso, zet zelfs mijn rugtas binnen, hij spreekt goed Engels, want getrouwd met een Ierse. Het was 17 km want hij moet om de berg heen, alweer een lieve Italiaan en dit keer een reddende engel. Lekker warme kamer, alles op de verwarming, schoenen in het stookhok, douchen, eten en schrijven. O ja, broek alweer gewassen!

Pace é bene

...en liefs José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice