Daar zit ik dan weer, moe, maar meer dan tevreden dat de laatste loodjes ook deze keer en achteraf gezien mee zijn gevallen. Hoe verloopt deze dag? Het begint een beetje bijzonder, ik ben op zoek naar het ontbijtbuffet, ja, alweer! Er is op de eerste etage wel een soort balie en een tafel met vier stoelen, maar er staat niets klaar en het koffieapparaat is niet aangesloten. Nou, dan maar weer yoghurtje met muesli (had ik nog), maar zonder thee , ik mis mijn thee! Vandaag nog wel zorgen dat ik genoeg te eten krijg. Is wel iets wat ik volgende keer wat beter in de gaten moet houden, is het ontbijt inbegrepen. Op een lege maag stappen is niet echt slim voor deze diabeet.
Alles weer ingepakt en om 8 uur vertrek richting Bocco Serriola. Het begin van de tocht is een eitje (oh, een eitje bij een ontbijtje...) en het gaat lekker langzaam omhoog, via, in eerste instantie, een karrenspoor waar het gras tot aan mijn knieën komt, dus direct weer een kletsnatte broek, die aan mijn kuiten plakt alsof ik zojuist ben opgegaan voor zwemdiploma B. Maar het zonnetje schijnt al heerlijk boven mijn hoedje, dat belooft wat voor de rest van de tocht. Al snel loop ik rond te kijken waar ik even kan gaan zitten om mijn warme kloffie uit te trekken en lekker in mijn korte broek verder te gaan. Maar dat is niet zo eenvoudig als het klinkt: buiktasdraagriem over mijn hoofd afdoen, knoopje los dat mijn draagbanden voor mijn borst houdt, daarna rugzak af en mijn schoenen uit. Dit overdenkend loop ik toch nog maar even een stukje door, tot het zweet over mijn slapen sijpelt. Phoe, het is warm, heb ik nog niet echt meegemaakt.
Na een uur lopen heb ik al 3.5 km afgelegd, ha, vandaag schiet het lekker op, zeg. Toch maar even een pauzetje genomen en mij omgekleed en mijn gezicht ingesmeerd.
Loop langs een smaragdkleurige rivier die stilletjes haar weg naar beneden zoekt en dan ben ik blij dat ik geen hooikoorts heb, want het sneeuwt hier letterlijk zaadpollen, de grond ligt ermee bezaaid. Om half tien loop ik weer tegen een overstekende rivier aan, maar hier hoef ik eens niet naar de overkant te klotsen, er is een heus loopbruggetje. Om tien uur gaat het ineens sterk omhoog en achter mij aan komen drie Duitsers, eentje is die sportief uitziende jonge vrouw van gisteren, die ik nariep dat ze verkeerd liep. Ze lopen me allemaal vrolijk voorbij, ik loop langzamer, ik weet het, maar bij elke kruising staan ze me weer op te wachten. Ha, wie had dat gedacht, ik ben hun enige zekerheid in dit oerwoud, er staat namelijk helemaal niets aangegeven. Het lijkt hier wel of het Franciscuspad niet bestaat. Na onze gezamenlijke oriëntatie lopen ze weer voorbij en tien minuten later (ze zijn blijkbaar toch weer een verkeerd pad ingeslagen) komen ze weer achter me aan. Als bijen op de honing volgen ze me nu braafjes. Om tien uur ga ik in de berm zitten, dag, lopen jullie nu maar gewoon door. Ik ga piano piano, hoor. Banaantje, wat drinken, gewicht van mijn voeten. Heb nu zes km gelopen en zit op 475 m hoogte, er moet nog wel wat geklommen worden vandaag.
Om kwart voor elf stap ik het gehucht Santa Felicita binnen. Ik zie hier niemand, volkomen verlaten. Maar ja, wie wil hier nu wonen, met alleen een mooi uitzicht en geen buren of supertje. Dan loop ik langs een volledig overwoekerd kerkje, eigenlijk niet veel van over, maar door een raam zie ik hoe mooi het geweest moet zijn van binnen, met fresco's en guirlandes. De Italianen hebben trouwens kerken genoeg, op elke hoek van de straat, dus deze ingezakte schoonheid zal wel niet echt gemist worden.
De beschrijving vermeldt steeds dat de weg 'ons brengt naar', maar niemand brengt mij, ik moet elke stap zelf zetten hier. Om half een heb ik een plekje bij een meertje, rug tegen een paaltje, en spreid wat ik bij mij heb aan etenswaarde voor me uit. Worstje, brood, echte boter (bijna gesmolten) en water. Nou, kan je je iets heerlijkers voorstellen als je een lege maag hebt? Mijn tafeltje is een plastic zak, die ook dienst doet als zitzak op natte plekken in de berm. Multifunctioneel dus. Je kunt hier ook best even van het toilet gebruik maken, achter een bosje zitten is niet nodig, er is echt helemaal niemand hier. Om 1 uur kom ik bij weer zo'n een beek die overwonnen moet worden. Geen bruggetje deze keer. Het valt niet mee om droge voeten te houden, en dat lukt ook maar nauwelijks. Om kwart voor twee ga ik op een mossige steen zitten, mijn rugzak is zo mijn ruggensteun en ik rust uit en...val in slaap, echt waar, denk wel tien minuten totaal van de wereld. Doe mijn ogen weer open...huh? Voor mijn neus een met stenen bezaaid struikelpad, ik kom van links en moet naar rechts, dat heb ik onthouden, want het ging omhoog. Heerlijk toch, om zo ongestoord even je ogen dicht te kunnen doen langs het pad van Franciscus. En dan weer verder, da's dan wel weer een dingetje, alle spieren hebben zich dankbaar in de off-stand gezet en nu moeten ze opeens weer optimaal presteren. Kleine stapjes naar boven maar weer en niet teveel nadenken over hoe ver nog.
Om kwart voor drie begin ik aan de, zeg maar, hoofdbeklimming van een berg die qua steilheid zijn weerga niet kent, halleluja, wat een klim, ik hijg en puf en probeer niet te veel naar boven te kijken anders komt het niet goed. Iedere bocht heeft zijn eigen nieuwe klimmetje, het houdt niet op.
Ineens een enorm lawaai, oei, is het een groot beest, stokken in de aanslag om me te verdedigen, mocht ik worden aangevallen, komt er een groep mountainbikers de berg af, werkelijk om de bocht gescheurd als F1-coureurs. Ze schrikken net zo van mij als ik van hen. De eerste waarschuwt de andere vier, ho, piano piano! Ik stond links aan de rand van een diepte en kon nergens heen, en zij vlogen bijna uit de bocht, mijn bocht. De laatste zegt sorry. Ik ben blij dat het goed afloopt.
Om kwart voor vier staat er een bordje, linksaf naar Bocca Serriola en nog 35 minuten. Maar de donkere wolken die al een tijdje rond mijn berg spoken en mij dreigend hebben gevolgd, hebben er genoeg van en beginnen in snel tempo nattigheid te geven. Hè, had nou nog even gewacht...dus eerste alles van mijn rug af, regenjas aan, hoes over mijn rugtas, plastic zak (die van het tafeltje en het stoeltje) over mijn buiktas met laptop en stempelkaart, alles weer terug op mijn rug en naar beneden, naar Bocca want het wordt tijd om lekker onder een douche te kruipen. Kom ik beneden bij een bar, staan daar twee van 'mijn' Duitsers. Hadden net biertje op. Ik naar binnen in die bar, heel gezellig met z'n allen naar de giro kijken en eindelijk, eindelijk mijn eerste kopje koffie. Zit wel in mijn korte broek en t-shirtje, dus gauw even mijn fleecevest aangedaan. Het is er heerlijk warm want de kachel brandt. De baas belt even met mijn agriturismo, die zou me namelijk in Bocca komen halen. Blijkt Bocca Serriola alleen die bar en het Refugio te zijn. Verder is hier geen huis te bekennen. Daar in die bar blijkt morgen ook het ontbijt te worden geserveerd. (hè, hè, weer ontbijt, da's mooi meegenomen). Na een kwartiertje komt er een auto voorrijden, hij draagt mijn rugzak, ik de rest. Hij brengt me naar zijn agriturismo in Apecchio. 8 km verderop en brengt me morgen weer naar de bar. Weer zo'n vriendelijke Italiaan waarbij ik in een auto zit. Ha, het wordt een patroon. In de albergo aangekomen, krijg ik koffie, mag ik mijn schoenen bij de kachel zetten en men vindt dat ik daar zelf ook maar even moet gaan zitten. Dan gaat het naar de studio, met eigen thermostaat en hete douche. Om 8 uur is het eten aan een lange tafel, zoals in de Bertoli-reclame, wat gezellig, een hele familie, ooms, tantes, oma's en opa's en kleinkinderen, iedereen samen aan tafel. Ik vertel mijn verhaal in het Italiaans, ik word toegejuicht en geschouderklopt, da sola, brava! Lekker gegeten ook, pasta natuurlijk, gras uit eigen tuin (net spinazie, beetje langer en dradiger maar best wel lekker), patata en wijntje en water. Het is bijzonder gastvrij, bijna alsof ik erbij hoor. Als ik vraag of er nog meer pelgrims aan tafel zitten vertelt iemand dat een van de meisjes de volgende dag haar communie doet, een belangrijk moment in het leven van de Italiaan, daarvoor zijn ze hier bij elkaar.
Daar kan ik morgen niet bijzijn, want ik ga lopen naar Pietralunga, en dan overnachten in Monte Splendore. Bovenop een berg dus. En morgen is Oliver jarig, hij wordt 2, jammer dat ik hem niet kan knuffelen en feliciteren, maar ik denk regelmatig aan mijn twee kleinzonen tijdens het lopen. Verder was het vandaag best heel zwaar en vanavond geweldig leuk. Morgenochtend word ik teruggebracht naar het beginpunt van mijn volgende etappe, Bocca Serriola.

Pace e bene

...en liefs José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice