Midden in de nacht word ik wakker van een kletterende regenbui op het pannen dak van mijn studio in Apecchio, Agriturismo Ca’ Cirigiolo. Oei, dat komt wel heel losjes naar beneden. De wekker staat op zeven uur, de baas van het spul zou mij om acht uur weer afzetten bij de bar in Bocca Serriola voor het ontbijt. Daar begint namelijk ook etappe 11. Maar code geel is van kracht hier, regen, donder en bliksem en vooral zeer dichte mist in de bergen. Ik besluit dat het niet verantwoord is om in mijn eentje te voet de bergen in te gaan en vraag of iemand me naar Pietralunga kan brengen. Dit is het moment dat ik niet stoer wil zijn, maar vooral verstandig en voorzichtig. Een aantal telefoontjes worden gepleegd en de vader van de eigenaar gaat mij brengen. We stappen in de oudste panda die ik ooit heb gezien, een barrel uit het jaar nul, en we rijden naar een volgend dorp, waar hij woont. Het regent gestaag en ik wacht tot hij weer naar buiten komt met de autosleutels van een verderop geparkeerde Kika.
De panda gaat de berg niet overkomen, vandaar dat we die ingeruild hebben voor eentje die de helling wel kan trekken. Drie kwartier rijden we door dikke mist en regen. De wegen hier zijn erbarmelijk slecht, vol grote gaten, plassen en half gerepareerde kuilen. Mijn chauffeur doet geen moeite ze te ontwijken. Hij toetert bij elke onoverzichtelijke bocht, zoals veel Italianen doen, om tegenliggers te waarschuwen. Ondertussen heb ik een gratis conversatieles Italiaans. Koetjes en kalfjes in een andere taal, lastig maar leerzaam. Ineens zegt hij, oggi è il mio compleanno! Hij is jarig vandaag, o ja! Hij wordt 68 en ik vertel dat mijn kleinzoon Oliver 2 wordt vandaag. Ah...tanti auguri! Kinderen betekenen veel voor deze familiemensen en hij is oprecht blij voor me.
Hij zet me af op een rotonde in het centrum van Pietralunga en ik loop een bar binnen, bestel koffie en een croissant want opnieuw ben ik het ontbijt misgelopen. Dan bel ik naar huis en ‘lees’ de plaatselijke krant. Om 10 uur besluit ik naar Monte Splendore te gaan lopen, kan best, het miezert nog een maar beetje hier. Het schijnt 2 uur lopen te zijn volgens google maps (die geen rekening houdt met woordje Monte in het adres).
Twintig minuten lopen later komt mij een panda tegemoet die, twintig meter verderop keert en naast me komt rijden. Het raampje wordt opengedraaid en de vrouw achter het stuur vraagt waar ik naar toe ga? Monte Splendore! O, hoi, ik ben Wanda (Belgisch en al 40 jaar in Italië) van B&B Monte Splendore, stap maar in, we gaan even stemmen voor het Europees parlement en dan naar gaan we naar huis. Ze dacht al dat ze haar gast zag lopen, wat ouder en alleen met een rugzak, kon niet missen. Het ging steil omhoog, en zittend in de panda (iedereen heeft een panda in Italië) realiseerde ik mij dat het laatste stuk pittig was. Dat was minstens vier uur lopen geweest, meneer Google maps! Dus daar zat onze oude pellegrina weer, rugzak in kofferbak, te genieten van het enorme mazzeltje. Nét op het juiste moment loop ik weer precies op de goeie plek. Bijzonder is dat toch, een hele dag verloopt totaal anders dan gepland, maar toch kom je aan waar je wezen wil.
Heel leuke studio, met alles bij de hand, behalve wifi, slechte of geen ontvangst, behalve als ik buiten ga staan. Het ligt aan de weersomstandigheden. Naar buiten dus, zodat mijn reisverslag toch zijn weg vindt naar het wereldwijde web en mijn volgers. Een uitgebreide lunch gehad met mozzarella, sla, brood, tomaten, kazen. Boven op mijn kamer heb ik een beetje TV gekeken, tja, zo vroeg was ik nog nooit op de plaats van bestemming. Morgen brengt Wanda me weer naar Pietralunga, waar ik etappe 12 ga lopen naar Loreto, 16,1 km.
Hoop dat code geel vanavond nog wordt opgeheven, ik wil gewoon lopend door naar Loreto, anders wordt het slechte echt een spelbreker, beetje regen is niet erg maar ik wil wel weer heelhuids thuiskomen! Er is iemand die op mij wacht...en er is iemand die ik heel graag weer terugzie.

pace e bene

...en liefs, José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice