Om half negen trek ik de deur achter me dicht van casa di donatella en boven mij gaan de luiken open en steekt Stefano zijn knappe kop door het raam. Ciao, buon cammino! Het is zondag, ik heb niet veel bij me, er ligt een bar aan de route, daar gaan we het mee doen.
Het is heerlijk buiten, zelfs vroege vogels ben ik voor. De zon staat alweer te springen om de Italiaanse zomer een mooie volle staart te geven, en dit katje spint erbij! Omdat gisteren de laatste klim naar Fara eigenlijk de eerste klim van vandaag was mag ik heel genoeglijk naar beneden wandelen. En val ik in herhaling als ik het uitzicht weer ademloos bewonder? Ja, een tegenligger! Een Franciscaan die met een stok loopt te zwaaien. Buongiorno, en ik maak stiekem een foto. om half tien hoor ik geweerschoten, zouden ze weten dat ik hier loop? Vijf minuten later, ja, hoor, twee Italianen met hun zondagse invulling van de ochtend. Ze willen wel even poseren. È pericoloso per me? ik denk, ik noem het voor de grap. Nee, nee, hahaha... Nou, ik ga weer, die kant op, hè. Dwars door een olijfbomengaard (toch?) loop ik strak het pijltje van mijn gps achterna. Er is geen pad, of eigenlijk is alles pad hier. Het lukt om precies goed te lopen en bij een zendmast plof ik neer en eet mijn beschuitjes. Af en toe hoor ik een schot, mis hoop ik!
En dan ben ik in een borgo en wat zie ik, een fata knorgama, een groepje vrolijk vrij loslopende varkens, zomaar op straat. Oh, wacht, even poseren, hier loopt jullie beschermengel van de Stichting Varkens in Nood. Iedere maand vijf euro. Er schiet een kat weg en de knorretjes vluchten de berm in. Oh, jammer, jullie moesten eens weten wat een bofkrulkonten jullie zijn! Het dorpje dat ik binnenloop mag geen naam hebben, en dat heeft het ook niet. Van de beschrijving moet ik de volgende weg rechts links laten liggen. Daar kan ik dan weer een poosje zoet mee zijn. Ja, een barretje naast de kerk, net als in Brabant. Heerlijke koffie Americano (gewoon vol kopje) en iets lekkers. Als ik vertrek staat Stefano er met een vriend. We maken weer een selfie met z’n drietjes. Ze gaan een nieuw trail markeren. Ik loop verder. Geen steilstijgende geitenpaadjes vandaag, het loopt heerlijk.
Het laatste stuk is wel strak omhoog want de stad begint weer met Monte... Oef, mijn kuiten zijn een lekker hapje voor deze strada naar de stad. Twee fietser gaan slechts ietsje harder. “Pellegrina! Buongiorno!” Dat is leuk. Om kwart voor twee sta ik voor B&B I Due Gelsi.De deur staat op een kier, vier trappen op, weer deur op kier. Met verwacht mij. Fantastisch hier, eigen grote badkamer, mooie grote kamer, grote woonkeuken, de taart staat al klaar, volle koelkast. Signora huppeldepup komt binnen, fotografeert mijn paspoort, stempelt mijn kaart en hup, weg is ze weer. Ik ga lang in een heet bad, ga even op het lekkere bed liggen, hè, hè. Twee uur later word ik wakker. Denk toch dat ik moe begin te worden. Morgen naar Monterotondo, minder dan twintig km en vrij vlak. Eitje!

Pace e bene

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice