Italië, Poggio Bustone

Vannacht werd ik wakker met overal pijntjes. Ik begon te filosoferen over taxi's en andere vierwielige ritjes. Wilde ik in Rome aankomen dan moest ik het toch rustiger aan doen, enzovoort, denk, denk, pieker. Ben weer in slaap gevallen, half zeven, mailtje van Pieter en Ruud van Pelgrimswegen naar Rome. Noemden mijn motto van vorig jaar (Willen is Kunnen) en meldden dat dit de laatste echt zware etappe was en of ik wilde aangeven waar er veel gekapt werd en wordt. Dat was het laatste duwtje om lopend naar Poggio Bustone te gaan. Nou, dat heb ik geweten, een onvergetelijke ervaring om gauw te vergeten.
Het eerste stuk ging lekker, beetje dalend, brede landweg, paar leuke plekjes. Na een uur of twee, duik ik het bos uit en gaat het verder over een asfaltweg. Na een minuut of tien kom ik bij een heel grote berg hout uit, er zitten een paar mannen en ik zwaai vrolijk naar ze. Dan komen aan de overkant op ons aflopen een stuk of zes ezels met een enorme berg hout op hun rug. Leuk, leuk... gauw een foto. Ik klem mijn stokken links onder mijn arm, pak mijn telefoon, maak een foto, al lopende dus, en... val plat op mijn gezicht op de kiezeltjes naast de weg. Even niet opgelet, bats, knal, alles ligt open, vooral mijn neus en lip, verder schaafwonden op mijn wenkbrauw en onder mijn oog. Twee mannen komen aanrennen en zetten me weer overeind. Ik bloed als een rund. Eentje, prachtige glanszwarte jongen, komt met een grote fles water en laat me een beetje mijn gezicht wassen. Ik graai in mijn tas en vind een inlegkruisje en daarmee stelp ik het gedruppel een beetje. De mannen bellen een ambulance, ja echt. Ik zit aan de kant en kijk naar hun harde werken, de ezels lopen af en aan, het hout wordt ter plekke gezaagd, en in een vrachtwagen geladen. Daar komt de ambulance, drie mannen, hartstikke lief en bezorgd maken mijn wondjes schoon, nemen mijn temperatuur op, en mijn bloeddruk. Ik zeg dat ik diabetes heb en daar komt de prik. Veel te hoog. Nee, hè... Ik moet gaan staan, even checken of ik dizzy ben, niet, dus mag ik weer gaan zitten.
Ik wil niet en hoef niet mee met de ambulance. De hoofdbroeder belt mijn B&B en Georgia komt me halen. Nog 40 minuutjes wachten.
Onderweg gaan we nog even naar de farmacia want ik wil metformine kopen, daar was ik net mee gestopt om redenen hier niet relevant, maar het is wel het beste voor mij qua bloedsuikergehalte. In het B&B krijg ik een bord pasta en een heleboel tomaten. Nu zit ik hier op bed, mijn gezicht schrijnt en ik zie er niet uit, net een wielrenner uit de tour die de bocht te kort heeft genomen. Maar... ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen, mijn benen zijn nog prima en overmorgen ga ik gewoon weer verder met mijn pipogezicht. Trouwens, wisten jullie dat als je een mondkapje draagt, je hele gezicht verstopt zit. En over twee weken als ik thuiskom is die dikke lip vast alweer geslonken. Ik voeg een foto toe in deze blog, niet schrikken, het is wat het is en ik ben nog heel.

Pace e bene
José
ps eventuele typefouten geheel te wijten aan malle(t) vinger.

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice

9 sep 2020Van Ferentillo naar Don Bosco (Polino)

11 sep 2020Dagje bijkomen in Poggio Bustone

Al 15 reacties bij dit reisverslag

Jemig, C-tje😳😢🤨. Inderdaad gelukkig niet op je achterhoofd😅. En je bril nog heel....had je die op?? Hoe dan ook: wel knullig🙃. Beterschap, kalm aan en voortaan....... tieni d'occhio la strada👍😘😘😘
Tatjana 2020-09-10 17:18:29

Jeetje, beste smak dus.. Hopelijk krijg je er geen last van. Beterschap!
Barbara 2020-09-10 17:34:54

Onee... Wat n geluk dat je morgen vrij bent.Sterkte, rust maar lekker uit!
Annezusje 2020-09-10 17:40:42

Oh oh, misschien wordt het motto nu, kunnen is willen? Het gaat vast lukken hoor! In ieder geval een groot deel👍 Niet weer van alles tegelijk doen. Ik ben hier op vergelijkbare paden ook al twee keer gestruikeld. Bij mij zaten zulke plekken op knie en elleboog, dat valt wat minder op. Sterkte verder❤️
Leonie 2020-09-10 17:55:54

Die paarse bloemetjes lijken wel cyclaampjes. Beterschap met je verwondingen.
Tineke 2020-09-10 19:31:07

Jeeetje je ziet er uit of je bent overvallen! Gelukkig allemaal lieve italiaantjes die je hebben geholpen. Is morgen een rustdag? Ik hoop het, dan kan alles even bijkomen....plan plan en pace e bene. Xx houdejou
Setje 2020-09-10 20:22:50

Joseeeeeeee, wat treurig 🤕! We vonden je al een heldin, maar je bent er een in het kwadraat. Houd vol, Rome wenkt. Maar wel kalm aan. Nee, de accents op je naam ben ik niet vergeten maar ik beheers ze niet op de I-pad🙄
Paul en Irene 2020-09-10 20:44:02

Wat zul je geschrokken. Wat een schrik. Hopen voor je dat je goed kunt slapen vannacht! Lekker uitrusten morgen.
Jannet en Gerard 2020-09-10 21:26:41

Wat een pech José, nare pijnlijke wonden. In het gezicht herstelt wel snel gelukkig. Je Italiaans zal ook wel vooruit gaan. Mooie foto's. Groetjes en sterkte meid
Annemarie 2020-09-10 21:38:03

Ooh, Jose, wat sneu! Hopelijk gaat dit heel snel weer over.... Wel weer een prima stuk geschreven, en het verhaal ging rond dat je met de ambulance afgevoerd was....gelukkig niet, en je bent zelfs, ondanks je gehavende koppie, gewoon positief! Topper😁 maar kijk nu wel goed uit waar je je voeten neerzet...
Marga 2020-09-10 22:47:28

Nu zie je eruit als een echte die-hard! Multitasken... ook vrouwen kunnen er niks van, haha! Misschien wel goed, even wat extra rust? Bij de farmacia hebben ze vast fijne crème tegen schaafwonden. En wat mooi, die wilde cyclamen!
Yvonne Meijer 2020-09-11 08:37:54

Potverdorie C, je maakt er wel een heel erg barre tocht van... Gelukkig kan je door, op naar Rome lieve C. Bikkel!
Ineke 2020-09-11 10:13:31

Dat was een tegenvaller fijn dat ze je teruggebracht hebben. Vandaag er weer tegenaan zeker ik hoop dat je dan meer succes hebt sterkte
Trijnie 2020-09-11 10:44:26

Wat een ervaring Jose, een dagje rust en dan weer met heel veel moed verder. De bloemetjes zijn inderdaad wilde cyclaampjes. Succes Jose
Regine 2020-09-12 12:04:45