Om negen uur zet Arnold mij af voor het prachtige stadhuis van Vianden, alwaar ik hem nog snel even op de foto zet. Hij was leraar Nederlands en is met de VUT gegaan toen zijn vrouw de diagnose Alzheimer kreeg. Ik vind het knap hoe hij toch nog iets moois weet te halen uit het leven nu zonder haar. Er staat een muziekkoepel op het plein met daarvoor een beeldengroep met muzikanten. Er galmt een carillon met bronzen klokjes om de tijd nog wat extra aandacht mee te geven. Ik loop even verkeerd, moet een trapje op en dat had ik niet gezien. Ben dus bovenlangs gegaan, Kitty! Iets over tienen kom ik in Bettel via een fietspad dat langzaam stijgt. We nemen een korte pauze op het pleintje met twee joekels van beuken. Het is hier stil, op duiven, kleine vogels, loeiende koeien en het gekraai van een haan na en... iemand bidt het 'Wees Gegroet' door een versterkte microfoon. Dat klinkt heel bijzonder hierboven. Het is een misdienst (het is zondag) op het kerkhofje hier beneden. Als ik goed kijk zie ik mensen buiten staan en ter communie gaan. Het is hier overwegend katholiek, geloof (ha ha) ik. Het is lang geleden, maar ik doe maar even devoot mee. Lopen maakt dat je alles ziet om je heen, ook kleine torretjes en, wat hebben we hier, een albino slak! Voorzichtig help ik haar oversteken want midden op dit fietspad heb je niks te zoeken. Precies om half twaalf lopen we Longsdorf binnen, een gehucht, mag ik wel zeggen. Vijftig meter en je bent er weer uit. Bobbie heeft niets met nepfiguren, stenen biggetjes, een hobbelpaard in een tuin, en een nephond in zijn hok. Ze staat steeds stil op een paar meter afstand omdat ze het niet vertrouwd. Overal hangen nog flarden mist en de zon doet haar uiterste best de overhand te krijgen. Dat is later aardig gelukt, het was 26 graden. Om twaalf uur hebben we er (pas) acht kilometer opzitten. We staan zo vaak stil, foto's maken, bijvoorbeeld van deze roofvogel die boven ons hoofd vliegt en steeds een fluitend geluid uitstoot. Naam? Geen idee. Het zijn er trouwens drie. Kleine minipauzetjes, even wat drinken, yogurtje, kluifje, appeltje, brokje, het houdt het tempo een beetje op maar we hebben het fijn en geen enkele haast. Als we door een beukenbos omhoog klimmen hoor ik steeds een specht kloppen, maar helaas zie ik hem nergens. Wel een eik die op omvallen staat aan de rand van een ravijntje. Wortels grijpen machteloos om zich heen, maar dat gaat niet lang meer duren. Mijn telefoon heeft power nodig, maar het snoertje is kapot, denk ik. Mijn powerbank is volledig opgeladen, maar het werkt niet meer. Ik zet mijn telefoon uit, want ik heb hem nog nodig om de busroute te checken. De bewegwijzering, is echt perfect en Bobbie staat bij elk zijpad stil. Hierin? Dus gaat het ook helemaal goed. Er staat een bankje en daar ga ik op zitten. Bobbie komt niet bij me maar gaat midden op het pad zitten kijken naar iets. Kom nou uitrusten… Nee hoor. Er staat hier net om de hoek in het bos een blauwe BMW van het heel dure soort met een Frans nummerbord. Dat is niet normaal, vindt Bob en ik ook niet. We laten het bankje het bankje en lopen door. Daar zijn de eigenaren, twee Franse jongens die hun bruine labrador uitlaten. Zorgen gemaakt voor niets. Om half drie komen we aan op camping Bleesbrueck. Bob neemt een duik in de laagstaande rivier en dan gaan we iets drinken op het terras. Als ik wil betalen begint net Max Verstappen aan zijn start in Zandvoort. Nog even meegepikt voor we de bus nemen. Terug op de camping in Reisdorf zie ik nog net de laatste twintig rondes. Mooi Max! Douchen en hapje eten hier. Morgenvroeg richting de camping in Bleesbruck. Plekje zoeken en vandaar lopen naar Beaufort. Leuke dag vandaag, morgen vast weer top. Het wordt wel warm, 30 graden. Dus echt vroeg op als de witte wieven nog ronddwalen.

Liefs,

C en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice