Er kraait een haan en ergens klinkt het gebeier van een van de vele torenklokken. De zon is ook al op, weer zo'n mooie warme dag . Ik hoor Leonardo rammelen met bestek, hij doet enorm zijn best en is erg gastvrij. Gisteren bij binnenkomst controleerde hij mijn temperatuur, 35 graden. Dat was best spannend, want ik had het idee dat ik gloeide van de hitte. Vanavond slaap ik in Spoleto bij 'di mama'. Mijn tas is weer gepakt, ik ga weer ietsje dichter bij Rome komen vandaag. Spoleto is een best eindje lopen, 22 km, maar de etappe is zo vlak als een pannenkoek. Moet lukken!
Het ontbijt is om acht uur. Noem het, en het lag er! Omelet, vers brood, vers sapje, yoghurt, thee in tien soorten, koffie, fruit, ook nog wat om mee te nemen. Om kwart voor negen kreeg ik nog kushandjes boven aan de trap voordat ik de deur dichttrok. "Linksaf" riep hij mij nog na (hè, hè, in een keer goed op de juiste weg). Leonardo ratelde ondertussen maar door in Engels met Italiaanse tongval. Het is prachtig weer en ik voel me uitgerust. Vanmorgen mijzelf weer op een Midalganmassage getrakteerd want spierpijn heb ik nog steeds. Om negen uur bezoek ik het klooster Fortuna. Het is ietsje om, maar om nou een klooster dat Fortuna heet voorbij te lopen, dat is letterlijk de goden verzoeken. Mooie fresco's van het leven van Francesco, een soort grafkist en een kapel. Ik probeer een stempel te krijgen maar ook al hang ik aan de belketting, het is een knetterhard geluid, je moet wel stokdoof zijn om dit niet te horen. Niemand doet open. Jammer, vast een mooie stempel. Het huis ernaast heeft heel veel hondjes, ze staan allemaal te blaffen als ik langskom.
Leonardo vond dat ik drie liter water (lees kilo) mee moest nemen, Ik heb het toch maar bij twee flessen gehouden.
Mijn eerste pauzeplek is om 10.00 in de tuin van een verlaten huis, trappetje naar de voordeur ligt in de schaduw, dus daar ga ik zitten, schoenen uit, Ik heb al viereneenhalve kilometer gelopen, dat schiet goed op dus. Na mijn pauze loop ik door en mijn gps vraagt of ik in 'reverse direction' wil blijven lopen. Dat gebeurt me dus ook in de stad, Blokker in links en Blokker uit rechts, hé, ben ik al geweest. ' Gewoon terug aan het lopen naar Montefalco, ik dacht al, hé, hier hebben ze ook zwarte kippen. Dan kom ik bij de kerk van "Madonna della Stella".
Ik naar binnen, want elk stempeltje is welkom. Daar stonden twee mannen voorin de kerk. Ik vraag of hij een stempel heeft en daar begint hij me heel boos toe te spreken. Ik vertaal even wat ik denk dat hij zei: 'Jij hebt geen mondkapje, loopt in je korte broek met blote armen dit mooie godshuis binnen en wilt ook nog een stempel, ben je gek geworden?" Nou, scusi hoor, niet aan gedacht, ciao. Ik draai me om en ineens roept hij 'aspetta' wat 'wacht' betekent. Komt ie met een stralend gezicht terug met de mooiste stempel ooit. Mannen... Maar die zit in de pocket! Tot overmaat van geluk (ja..) is er buiten op de hoek een barretje met koffie. O, gelukzaligheid, wat ben ik daar om 11.00 uur aan toe. Daarna word ik bijna doodgereden, want ik loop links langs een stukje autoweg en iemand zit te appen en ziet mij niet. Grote sprong zijwaarts met mijn hele hebben en houwen.
Vandaag heb ik ondanks de zinderende hitte, zo'n 28 graden, ontzettend lopen genieten want Umbrië is zo mooi, dat is onbeschrijflijk, dus zie foto's. Het gaat steeds beter, spierpijn is weg, alleen mijn rug voelt alsof er steeds 10 kilo ophangt (klopt). Mijn lunch is brood met geschild appeltje en de yoghurt van vanmorgen en beetje lauw geworden water. Geloof het of niet, maar ik zit te smullen onder mijn lommerrijke eikenboom. Het is twaalf uur en ik heb de eerste 10 km achter de rug. Om twee uur loop ik kilometers lang op een weg zonder ook maar een boom, de zon brandt op mijn hoedje. Ik tuur in de verte naar schaduw en denk aan Ennio Morricone.
Uiteindelijk kom ik rond vijf uur Spoleto binnenlopen. Maar heb ik eigenlijk wel een adres? Nee, dus. Leonardo's moeder, dat is wat ik weet. Ik loop een barretje binnen en iedereen begint zich er mee te bemoeien, Hoe heet ze dan? Emannuelle. In mijn mail vind ik eindelijk een telefoonnummer, ik bel, ze snapt me niet, en de mannen helpen, nemen mijn telefoon en zorgen dat ze me ophaalt. Dat blijkt achteraf nog wel een uur lopen door Spoleto. Eenmaal binnen begin het Covid-19 circus, rugtas in grote vuilniszak, schoenen in kleine blauwe zakjes, temperatuur opnemen, 37,5 (ietsje verhoging ten opzichte van gisteren) , plastic handschoentjes aan en naar boven.
Ik ga pizza eten om de hoek en morgen Spoleto bekijken want ik blijf hier twee nachtjes om mijn eerste rustdag te beleven.

Pace e bene
José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice