De torenklok naast mijn B&B slaat 7 lage en drie hoge. Het is kwart voor acht. Hier in Italië willen ze ook gewoon weten wanneer er een kwartiertje is verstreken. Overal zijn kerkklokken, dus het bereik is bijzonder hoog. Het plafond boven mijn bed bestaat uit 3 eeuwenoude eiken balken, dwarsbalken en plavuizen op de vloer. Er hangen twee kroonluchters aan die niet zouden misstaan in een Frans kasteel aan de Loire. Er bevindt zich ook nog een stuk schouw wat men heeft laten zitten om de romantische sfeer tot een hoogtepunt te brengen, en... ik heb alweer voortreffelijk geslapen. Als ik de luiken opendoe ligt daar voor mij een een middeleeuwse straat. Ben best benieuwd naar deze oude stad en heb lekker de tijd en rust om alles goed te gaan zien. Franciscus was regelmatig in Gubbio en dat willen ze hier ook weten. Maar eerst ontbijten in het kamertje beneden. Daar zit ik in mijn eentje, nou ja, Federica zit er ook. Zij runt het hier volgens mij alleen, ik schat haar zo'n jaar of dertig, zwart lang haar dat los op haar schouders valt, ze is heel vriendelijk, heeft lekkere broodjes klaargezet en ik krijg een stempeltje in mijn boekje. Om negen uur loop ik met mijn plattegrondje (echt niks voor mij zo'n "u bevindt zich hier' papier dat ik steeds op zijn kop houd) naar de kerk van Franciscus. Het gebouw is van een ongekende soberheid, in de geest van Franciscus. Opgebouwd met grote witte stenen maatje schoenendoos, geen opsmuk, geen beelden. Binnen is een mis aan de gang, ik ga achterin zitten en volg de rituelen van mijn jeugd die voorin worden uitgevoerd. Vroeger, op bijzondere momenten in het jaar, met werd de mis vaak ook in het Latijn opgevoerd, dus wel herkenbaar. Ik ga ter communie met de Italianen, dat is heel lang geleden en het lijkt wel of de priester het maar niks vind dat ik daar sta en mijn hand ophoud. De kerk is halfleeg, maar het is woensdagmorgen, dus dat zal wel een beetje normaal zijn. Dan, heel bijzonder, als de priester ons 'in vrede' laat gaan, staat de man in de rij aan de andere kant achterin op, loopt op mij af en schudt mij met twee handen, vriendelijk glimlachend en knikkend, de hand. Ik zie dat iedereen elkaar een hand geeft en een fijne dag wenst, dus het is een ritueel en niet persoonlijk. Daarna loopt hij naar het crucifix rechts achterin en knielt neer. Mooi, gewoon in alle eenvoud, een man met een trainingsjack aan, op gymschoenen. Je kunt er van alles van vinden, schamper of begripvol over zijn, maar daar, op dat moment, vind ik het heel ontroerend. Stiekem kijk ik een poosje naar hem op mijn harde houten bankje achter in de kerk en bedenkt dat het katholieke geloof niet alleen bestaat uit macht en misbruik, maar ook heel veel mensen daadwerkelijk helpt om moeilijke tijden door te komen. Als mijn biddende jogger weg is steek ik voor mijn zwager Oskar weer een kaarsje aan.

Wanneer ik weer buiten kom, miezert het licht. Niet erg, het is zoals het is. Naast de kerk staat levensgroot en best wel imposant het beroemde standbeeld van Franciscus met de wolf. Het verhaal gaat dat hij deze wolf heeft gevraagd de mensen in Gubbio met rust te laten, nadat deze lange tijd het gebied had geterroriseerd door mensen en dieren aan te vallen en te doden. De wolf legde, volgens de legende, toestemmend en begripvol zijn poot op het bovenbeen van Franciscus, en week niet meer van de zijde van Franciscus. Dit laatste weet ik niet zeker, maar ik vind het een mooi einde van het verhaal. De sterfdag van Franciscus vieren wij een dag later, op dierendag 4 oktober.
Franciscus stierf in de avond van zaterdag 3 oktober van het jaar 1226 op 44-jarige leeftijd. Toch gedenkt de Rooms-Katholieke kerk Franciscus op 4 oktober. Dit komt omdat Franciscus 's avonds stierf. Kerkelijk gezien (met de verspers) was toen de zondag begonnen. Hij wordt 's avonds 3 oktober herdacht en 4 oktober viert men zijn feest en wij ook want dat is onze (huis)dierendag geworden! Zoals iedereen weet geldt dat niet voor de bioindustrie, daar wordt dierendag overgeslagen.
Franciscus heette eigenlijk Giovanni maar zijn vader maakte er "Fransmannetje' van: Franciscus.
Verder omhoog de stad in loop ik door de smalle, charmante Italiaanse straatjes, langs winkeltjes met glimmende dingen, rozenkransjes, tegeltjes, beeldjes, kruisbeeldjes, houten taohangers in verschillende maten, heel veel barretjes en pizzerias, caffè Americano waar je kopje wat groter is en er meer dan twee slokjes inzit. Dat drink ik met een krantje uit de regio, even lezen, nou ja, dat kost wel wat moeite, natuurlijk, hoe ze hier gestemd hebben voor het Europese Parlement, ook hier veel populisme, en het weerbericht doornemen voor de komende dagen. Het schijnt (nee, niet de zon) droog te worden morgen. Dan kom ik langs een groente- en fruitwinkeltje en daar ligt een meloentje op mij te wachten, samen met drie bananen, twee perziken en een appel. Nog een fles water erbij en morgen ben ik weer voorzien van het fruithapje als tussendoortje voor onderweg. Hoewel, terug op mijn kamer ziet die meloen er zo verschrikkelijk lekker uit, daar ga ik niet mee lopen sjouwen, is mijn excuus. Lekker rijp, geen AH meloen dus, die keihard kan zijn en waarbij je een mes nodig hebt, maar heerlijk zoet en sappig. Langzaam lepel ik hem leeg en denk aan vroeger toen mijn moeder ons altijd waarschuwde dat je het laatste groene niet moest opeten 'anders krijg je buikpijn'. Als je je kostje bij elkaar moet scharrelen voor overdag word je minder kieskeurig en zeurpieterig en geniet je meer en veel bewuster. Iets lekkers wordt dan iets heerlijks en iets wat ik thuis zonder meer zou laten staan wordt 'best wel te eten'. Even een regenpauze op mijn kamer, en misschien ben ik ook wel vermoeider dan ik wil toegeven met mijn stoere hersens. Dus ga ik op het bed liggen, trek de lakens over me heen en zet de TV aan. Een ouderwetse western met cowboys, goede beschermers van de wet en de mooie vrouwen en slechteriken die zich verstoppen in schuren en op daken, verbazingwekkend hoeveel schoten er uit een zo'n pistool kunnen worden afgevuurd. Daarentegen wordt er geen druppeltje bloed vergoten. De held van het verhaal wordt die middag drie keer bijna doodgeschoten en een keer bijna opgehangen, maar overleeft alles als enige. Daarna krijgt hij de vrouw met de grote borsten die boven de saloon woont en gered moest worden.

Na mijn rustuurtje loop ik naar het hoogste punt van de stad, licht als een veertje zonder rugzak. Het is best een stukje lopen, door de smalle straatjes naar het hoogste punt van Gubbio. Boven is het pas echt en onverwacht toeristisch, prullaria en prutswerk, nog meer beeldjes en veel terra cotta en mensen die langzaam van winkeltje naar winkeltje slenteren, af en toe wat oppakken, weer neerzetten en doorlopen. De verkopers kijken lijdzaam toe, hier wordt niet veel verkocht, de concurrentie is gigantisch want alle winkeltjes verkopen dezelfde troep. De meeste toeristen laten zich naar boven brengen door plaats te nemen in een open busje dat luid tingelend het gebied onveilig maakt. Helemaal boven, verder nog dan de winkelstraat is een ommegang met prachtig uitzicht over de stad. Er staat een plakkaat waarop wordt vermeld dat hier de Duitse schrijver, dichter en schilder Herman Hesse graag liep te wandelen. Het is hier weer heel stil en ik begrijp die Hermann heel goed, inspiratie komt veelal als je stilte en rust in je hoofd hebt. Daar helemaal boven is ook het klapstuk van Gubbio, de kathedraal. En een geweldig uitzicht op Gubbio en de Appenijnen. De bibliotheek is enorm, met beroemd werk van Dante achter glas. Veel studenten daar. Het pad naar beneden vanuit de kathedraal eindigt bij...een lift! Huh?
Ben zo beneden maar was liever gaan lopen. Die lift mag morgen wel als ik naar Bischina loop, 16 km en kleine berg van 400 meter. Straks ergens een pizza en vanavond ben ik onder de pannen met de Uefacup finale Chelsea - Arsenal.

pace e bene

...en liefs, José


Bron: Katholiek.nl het verhaal over Franciscus
Bron: heiligen.net

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice